เธอเป็นก่อมันขึ้นมาหรือเปล่านะ

ฉันดีขึ้นแล้ว 

ฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆ

ฉันเริ่มเรียนรู้วิธีการอยู่คนเดียว ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความกล้ามากขึ้นเยอะเลย

กับเธอ ฉันยังไม่รู้

ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรกับเธอดี

เธอทำให้หัวใจของฉันรวดร้าว โดยที่เธออาจจะไม่รู้ตัว

วันหนึ่ง ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอได้พังลงไป

มันกำลังอยู่ในระหว่างซ่อมแซมความรู้สึกเหล่านั้นหรือเปล่า 

ฉันเองก็ไม่แน่ใจ

แต่พอได้เจอหน้ากับเธออีกครั้ง ทุกอย่างก็ดูว่างเปล่าไปเสียหมด

ราวกับว่ามันไม่เคยมีเรื่องราวก่อนหน้านี้

ราวกับว่าฉันไม่เคยเจ็บปวดกับการกระทำที่เธอไม่ได้ตั้งใจ

"อ้าว หวัดดี"

ฉันยิ้มตาหยีทักทายโดยอัตโนมัติ

แปลกดีนะ ทั้งๆ ที่ฉันคิดว่าฉันยังจัดการความรู้สึกของตัวเองไม่ได้แท้ๆ แต่กลับยังคงทักทายเธอได้เหมือนเคย

"อ้าว มาทำไรหรอ ?" 

เธอถามกลับ แล้วค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน

เราคุยกันเพียงสั้นๆ ไม่นานเราก็แยกกันเพื่อไปทำธุระของตัวเอง

น่าแปลก 

ทั้งๆ ที่ฉันคิดว่าเราคุยกันอย่างปกติแท้ๆ 

แต่ความอึดอัดจากอะไรบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้น

ทั้งๆ ที่คิดว่าตัวเองกลับมารู้สึกกับเธอได้อย่างปกติ แต่ฉันกลับรู้สึกถึงระยะห่างที่กั้นระหว่างฉันกับเธอ

ทำไมเราถึงรู้สึกแบบนี้นะ

ไม่อยากคุยด้วยแล้ว

อึดอัดจัง

ฉันยิ้ม ทั้งๆ ที่ในใจอยากหนีไปให้ไกล

เพราะอะไรกัน

จนตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจ

นี่ตกลงฉันเคยเจ็บปวดมาจริงๆ ใช่หรือเปล่านะ

ทำไมถึงส่งยิ้มทักทายอย่างร่าเริงราวกับไม่มีอะไรเลยล่ะ

แล้วความรู้สึกราวอึดอัดนั้นล่ะ มันเกิดจากอะไรกันนะ

เกิดจากฉัน หรือ เกิดจากเธอ

ฉันเคยพูดกับตัวเองว่าจะเลิกยุ่งกับเธอ จะใช้ชีวิตแบบต่างคนต่างอยู่

ในเมื่อเธอก็ไม่ได้มีฉันไว้พึ่งพา ไม่ได้มีฉันไว้ในคอมฟอร์ทโซนของเธอ แถมเธอก็ไม่ได้สนใจไยดีฉันขนาดนั้น

งั้นเราก็ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า

เพื่อที่ความเจ็บนั้นจะได้จางหายไป 

ฉันลดความสำคัญของเธอลง แต่ก็ยังลังเลที่จะลบชื่อเธอออกจากรายการเพื่อนสนิทในไอจี

สุดท้าย ฉันก็ได้แต่ปล่อยมันไว้อย่างนั้น 

ให้มันค้างคา เหมือนกับความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ ของฉันแบบนี้แหละ