วันนี้ทั้งวันไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากเล่นเกมส์ ดูซีรี่ย์ และรับผิดชอบตัวเอง คือทานข้าว แล้วก็อาบน้ำ  
ส่วนตอนเย็นก็ดีขึ้นหน่อย ได้ไปเดินเล่น ออกไปตลาดกับน้อง ไปซื้อส้มตำปลาร้า กับตำข้าวโพดไข่เค็ม ถ้าซื้อ 2 อย่างจะมีแถมขนมจีน และขนมหวานที่แม่ฝากซื้อ 

ตอนช่วงเย็น คุมพม. ก็โทรมาถามว่าเป็นยังไงบ้าง เราก็คุย แต่แอบบอกว่า ไม่อยากเรียนต่อแล้ว ทำไมมันรู้สึกเหนื่อยจัง เค้าก็คุยด้วยแล้วพยายามถามว่า ปัญหาจริงๆมันคืออะไรกันแน่ เราก็เลยได้คุย เราก็เงียบแล้วสุดท้ายก็รู้ว่าปัญหามันคือตัวของเรา ใจของเราเอง

ปัญหาก็หลายเรื่องมากที่เราคิดในหัว แต่สุดท้ายมันก็จบที่ตัวเรา ใจของเรา คือสิ่งที่เรียนเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบอยู่แล้ว แล้วก็งานในสายที่จบค่าตอบแทน ผลตอบแทน กับภาระงานมันค่อยข้างหนัก โดยส่วนตัวอาจจะไม่ชอบเทคแคร์คนมากๆ แต่อาชีพนี้มันเลี่ยงไม่ได้ มีเป็นงานปฏิบัติเป็นส่วนใหญ่ แต่ไม่ค่อยคุ้มกับค่าเหนื่อยเลย เราเลยรู้สึกเรียนไปไม่เห็นอนาคต ไม่รู้จะเรียนไปทำไม เป็นสิ่งที่มันอยู่ในใจเราตลอด เรารู้สึกว่าเราเรียนผิดตั้งแต่ ป.ตรี 

จะลองดูอีกสักตั้ง ถ้ามันไม่ได้จริงๆจะพอแค่นี้ อย่างน้อยเราก็ได้ทำมันอย่างเต็มที่แล้ว หลังจากนี้จะเอาเวลา ไปลุย ไปคิดเรื่องอนาคต อย่าเอาตัวเองมาเสียเวลาแบบนี้เลย ถ้าเราไม่ชอบก็แค่ออกไป 

ตอนแรกของวันเหมือนชีวิตคนที่ไร้เป้าหมาย 
แต่พอได้มีคนคอยรับฟัง เข้าใจ มันทำให้เรามีกำลังใจมากขึ้น อยากจะสู้ต่อไป 

และการที่เราได้คุยกับคนที่เรารักและเค้ารับฟังเรา มันสะท้อนปัญหาและทำให้เราเข้าใจตัวเราเองมากขึ้น อยากขอบคุณคนที่รัก คนที่เป็นห่วง ขอให้สิ่งดีๆที่ทุกคนมอบให้ กลับคืนสู่คนเหล่านั้นอย่างดีด้วย ♥