ถึงจะเป็นเล่มบางๆ แต่เราก็มีซีนและตัวละครที่ชอบอยู่เหมือนกัน อย่างตัวนายพลคนหนึ่งที่ติดใจกับหมู่บ้านนี้จนต้องกลับมาหาอดีต มีส่วนหนึ่งที่ชอบมากๆ และคิดว่าในหนังก็คงถ่ายทอดมันไม่ได้ถ้าไม่ได้มาอ่านเอง
"หรือว่าชัยชนะที่เกิดขึ้นตลอดหลายปีที่ผ่านมาในหลายๆ ประเทศนั้น จริงๆ แล้วคือความพ่ายแพ้"
"เขาต้องการให้เด็กหนุ่มเป็นผู้พิสูจน์ให้เขารู้ไปเลยทีเดียวว่า ตลอดเวลา 31 ปีที่ผ่านมานี้เขาได้ตัดสินใจถูกต้องแล้ว"
ความสนใจส่วนตัวของเราคือความพยายามในการจัดการกับอดีตของคน-ของสังคม เพราะฉะนั้นเมื่อเห็นประโยคที่นายพลเจนโลกพยายามกลับมาหาคำตอบกับตัวเองในอดีตที่เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาเลยเป็นอะไรที่เรียลมาก เป็นอะไรที่เราสัมผัสได้ แม้จะไม่ได้เผชิญกับเรื่องราวในยุโรปศตวรรษที่ 19 แม้จะนั่งอ่านอยู่ในกรุงเทพที่เต็มไปด้วยฝุ่น อากาศร้อน อาหารที่ไม่มีอะไรเหมือนกัน แต่สิ่งที่ทำให้สบายใจและรู้สึกถึงความเป็นมนุษย์มากที่สุดก็คือความสับสนของตัวละคร ความพยายามจัดการกับอดีตและคำถาม What-if ที่ไม่ว่าจะผ่านไปเป็นเดือน เป็นปี เราเองก็มักจะมีคำถามประเภทนี้ในหัว
อีกส่วนที่ชอบคือแอบขำความตลกร้ายที่ผู้บริโภคผลงานศิลปะ (ซึ่งในที่นี้คืออาหาร) ของตัวละครดันเป็นกลุ่มคนที่ตัวละครต้องต่อสู้ด้วย มันแอบดูเป็นคอนฟลิคต์ เกลียดก็เกลียด แต่ถ้าไม่มีคนกลุ่มนี้ก็ไม่มีคนบริโภคศิลปะที่ฉันผลิตออกไป /กำมือ
เอาจริงก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมาฮุคกับเรื่องนี้ที่เต็มไปด้วยเมนชั่นศาสนา บรรยากาศอึมครึมของยุโรป แต่เหตุผลที่เลือกยืมหนังสือเล่มนี้มาจากพี่เบตเพราะประโยคหนึ่งในหนังช่วงใกล้จบเลย
ถึงสภาพตอนดูไปเรื่อยๆ ตอนนั้น จะเริ่มกรึ่มๆ เพราะฤทธิ์เหล้า (ตามประสางานเลี้ยงฉลองปีใหม่ ฮ่าๆ) แต่พอตาเลื่อนไปเจอซับไตเติลประโยคหนึ่งของบาเบตต์แล้วชอบมาก
พอเราเห็นประโยคนี้แล้วรู้สึกอยากจะใช้เวลาทำความรู้จักกับเรื่องนี้ให้มากขึ้นเลย มองดูเผินๆ ก็ เออ เป็นประโยคที่คูลจังนะ คงจะเอาไปเป็นโควทเด็ดเก็บใส่แคปชั่นในไอจีแบบที่ชอบทำกันได้ ฮา
เมื่อตัวละครตัวหนึ่งพูดว่าศิลปินไม่มีวันจน ก่อนอื่นกลับมามองประโยคนี้ก่อนว่าจริงแค่ไหนและศิลปินที่ว่าคือใคร
เราเองก็ไม่กล้าสำเหนียกเรียกตัวเองว่าเป็นศิลปิน แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ต้องอาศัยความคิดสร้างสรรค์ ศิลปะต่างๆ เพราะฉะนั้นก็คงจะไม่เป็นการหลงตัวเองเกินไปที่จะเรียกว่าเป็นศิลปินใช่ไหม?
เรามองว่าศิลปินที่ว่าก็คือเหล่า creators นี่แหละ สายผลิตที่ไม่ว่าผลิตอะไร เราก็นับถือใจที่สร้างสรรค์งานเหล่านั้นออกมาได้ ไม่ต้องเป็นแบบศิลปินยอดเยี่ยม วาดภาพ งานประมูลอะไรเทือกนี้ แต่เราเชื่อว่าทุกๆ อย่างเป็นศิลปะของมันหมด แล้วคนที่ผลิตงานเหล่านั้นออกมาได้ก็เรียกว่าศิลปิน ง่ายดี คิดให้ยากทำไม
ถ้าใครได้ดู La La Land น่าจะจำซีนออดิชั่นของนางเอกได้ ช่วงตอนที่เราดูก็กำลังท้อๆ กับชีวิต แต่พอฟังเนืื้อเพลง The Fools ในหนังก็รู้สึกฮึบขึ้นมาได้นิดหนึ่ง
So bring on the rebels
The ripples from pebbles
The painters, and poets, and plays
And here's to the fools who dream
Crazy as they may seem
Here's to the hearts that break
Here's to the mess we make
สุดท้ายแล้วเราก็เป็นกลุ่มคนโง่ เพ้อฝัน ที่อาจจะต้องตายโดยไม่ได้ร่ำรวยอะไร และอยู่ในสังคมที่ไม่ได้สวยงามขนาดนั้น แต่มันก็คงไม่ได้แย่มากมั้งที่จะผลิตอะไรออกไปแค่เพราะเราอยากผลิตมัน
ความเป็นศิลปิน ศิลปะของเราคงไม่ได้สวยหรูแบบอาหารภัตตาคารชั้นสูง หรือต้องได้รางวัลอะไรมา แค่ครีเอทอะไรแล้วพอใจก็โอเคแล้ว (as long as มันไม่ไปทำร้ายใครน่ะนะ)
ช่วงที่ไฟมอดมากๆ ไปเจอหนังสือชื่อเรื่อง Big Magic ของนักเขียนเรื่อง Eat, Pray, Love เราไม่อ่านนิยายเขาแต่ชอบไอเดียเรื่องความคิดสร้างสรรค์ของคุณคนนี้มาก คือไม่ได้ทรีทว่ามันเป็นของสูง แตะต้องไม่ได้ แต่เป็นอะไรบางอย่างที่เราต้องปล่อยออกมา จะเพอร์เฟคต์ไหม จะเล็กใหญ่แค่ไหนก็ปล่อยออกมาเถอะ
“I have a friend, an aspiring musician, whose sister said to her one day, quite reasonably, “What happens if you never get anything out of this? What happens if you pursue your passion forever, but success never comes? How will you feel then, having wasted your entire life for nothing?” My friend, with equal reason, replied, “If you can’t see what I’m already getting out of this, then I’ll never be able to explain it to you.” When it’s for love, you will always do it anyhow.”
ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีแรง drive ให้ชีวิตผลิตอะไรออกมาตลอด ไม่ได้มีความฝันเป็นรูปธรรมชัดเจน—ก็แหงสิ เราไม่ใช่ลูฟี่ที่ฝันอยากจะเป็นโจรสลัด ใครมันจะมีความฝันได้ชัดเจนขนาดนั้น ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของชีวิต
เราอาจจะเป็นคนคาดหวังอะไรน้อย แต่แค่คำพูด ทวีตสั้นๆ หรืออะไร เราก็มองว่าเป็นศิลปะแล้วนะ 555 คือไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วใช้ชีวิตแบบที่อยากทำไปเหอะ (แน่นอน ย้ำอีกครั้งว่าตราบใดที่ไม่ได้ไปเบียดเบียนใคร) การได้ทำอะไรที่อยากทำ ไม่ต้องฝันใหญ่โตก็เป็นอะไรที่ยากมากแล้วนะ คุณคูลมากแล้ว ไม่ต้องไปเทียบอะไรกับใครหรอก*
เอาจริงทุกวันนี้แค่ใช้ชีวิตก็ยากแล้วนะ หลายครั้งที่เราอาจจะดิ่งไปกับการทำงานหาเงินจนลืมเล่นสนุก ปล่อยเวลาทำสิ่งที่อยากทำ เอาเป็นว่าจะจนจริงๆ หรือจะจนเพราะอึดอัดใจที่ไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำก็ไม่อยากเป็นแบบนั้นทั้งนั้น
สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าบทความนี้นำพาเราไปไหนหรือแค่ให้นั่งทบทวนตัวเอง เอาเป็นว่าสู้ๆ ในโลกทุกวันนี้เราต้องหาศิลปะมาเติมสีสันให้มากๆ เพื่อไม่ให้ทุกวันมันหม่นไปมากกว่านี้ ฮึบ!
ต้องขอบคุณพี่เบตตี้และพี่เต๋อ ที่ทำให้ได้รู้จักหนังสือบางๆ ที่เต็มไปด้วยอะไรน่าสนใจมากๆ เรื่องหนึ่งเลย :)
ป.ล. เราชอบการบรรยายอาหารในเรื่องมาก อ่านแล้วหิวมาก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in