สวัสดี ฉันมีเรื่องเล่าอยากเล่าให้เธอฟังนะ 

เป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับตัวฉันเอง..ฉันอาจจะเล่าไม่เก่ง แต่ฉันอยากเขียนไว้

ฉันเป็น 'ดอกทานตะวัน' ที่ได้พบเจอกับ'คุณดวงอาทิตย์' ทุกๆวันเขามักจะลอยผ่านฉันไป 

ฉันก็ได้แต่เฝ้ามองตามเขาไปเรื่อยๆในแต่ละวัน

จะกระทั่งวันหนึ่งฉันกับเขาเราก็ได้คุยกัน
นับวันเราก็ยิ่งสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ...แต่ทุกครั้งก็ต้องหลับไหลและเจอกันใหม่ในวันพรุ่งนี้

แต่พักนี้คุณดวงอาทิตย์ของฉัน เขาช่างดูเศร้าซะเหลือเกิน

'ฉันจะทำอะไรได้บ้างนะ?'

แค่คิดก็โง่พอแล้ว นี่ยังถามไถ่เขาอีก...จนได้คำตอบ

คำตอบที่ฉันนั้นเจ็บปวด

...อา ใช่แล้ว คุณดวงอาทิตย์เขารักอยู่กับคุณพระจันทร์นี่นา

เจ็บจัง...ฉันไม่น่าถาม ไม่น่ารู้เรื่องนี้เลย

ถ้ากลับไปบอกตัวเองในอดีตได้ คงขอไม่คิดที่จะถามดีกว่า

หรือบางทีฉันอาจจะรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วเพราะทุกวันเขาทั้งสองก็เหมือนโคจรหมุนเวียนไปมาผ่านหน้าฉัน แต่เพียงแค่เมื่อคุณพระจันทร์มาฉันก็หลับตาลง ไม่ได้มองเธอ

เขาคุยถึงเธอด้วยทั้งรักและเจ็บปวด...ส่วนฉันมีแต่เจ็บปวด

เขาถามฉันว่า เขาควรทำอย่างไร..เรื่องความรักครั้งนี้

แต่ฉันไม่อยากพูดออกไป..มันคงดูเอาแต่ใจตัวเองมากไป

........

วันนี้คุณดวงอาทิตย์ก็คุยกับฉันอีกแล้ว ฉันทำได้แค่มองและเบ่งบานให้เขาเห็น

นั่นคือสิ่งเดียวที่เขาจะยิ้มมาให้ฉัน เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันจะขอเก็บไว้เพียงคนเดียว...จะได้ไหมนะ

"ไม่เป็นอะไรนะ ฉันอยู่นี่" ฉันทำได้เพียงเอ่ยก่อนที่จะปล่อยเขาเดินตามคุณดวงจันทร์อันเป็นที่รักของเขาต่อไป

...ฉันไม่อาจไปไหนได้อยู่แล้วนี่นา

.......

...คุณน่ะไม่ได้โง่หรอกนะ คุณดวงอาทิตย์

...ฉันต่างหากที่โง่

...คุณกล้าที่จะเอ่ยว่า คุณตกหลุมรักเธอ ด้วยปากของคุณเอง

คุณแคร์เธอมากกว่าใครๆ...ฉันยิ้มแย้มฟังเขา แม้เมล็ดทานตะวันของฉันจะสั่นก็ตาม

..เขาจะสังเกตไหมนะ

ฉันนี่สิ...ที่เอ่ยออกไปไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าฉัน

"ตกหลุมรักคุณ" ไปแล้ว คุณดวงอาทิตย์

..........

ฉันมอบรอยยิ้มให้กับใคร ใคร

ฉันมอบความกล้าให้กับใคร ใคร

แต่ทำไม...ฉันถึงมอบให้ตัวเองไม่ได้เลยนะ

.........

ยิ้มเข้าไว้นะ ไม่ว่าฉันหรือใครที่เข้ามาอ่าน

ฉันก็จะเป็นกำลังใจให้เธอ