เช้าวันอังคาร ภายในห้องถูกย้อมไปด้วยแสงแดดที่ตกกระทบผ่านม่านในห้อง
อ่า แสบตา ห้องเหลืองจัง
ผ่านคืนที่ยากลำบากมา ความรู้สึกก่อนนอนที่ผสมปนเปกันอยู่ภายในใจ
แต่ทว่า เช้านี้ มันยังคงไม่หายไปไหน
ไม่รู้ว่าควรจะชอบหรือไม่ชอบกลางคืนดี
ชอบที่มันสงบ หรือไม่ชอบที่มันทำให้ฟุ้งซ่าน
เศร้าหรือเสียใจ บรรยายออกมาไม่ถูกเลยแหะ
หากใครสักคนบอกว่า การชอบศิลปินคือที่พึ่งทางใจ
ขอบอกเลยว่าตอนนี้แหลกสลายแบบไม่รู้ว่าจะมีอะไรมาช่วยต่อใจดวงนี้อีกครั้ง
เราแค่เพียงหวังให้เขากินอิ่ม นอนหลับ หัวเราะและมีความสุข
แต่ถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้นล่ะ ?
ถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้น เราคงทำได้เพียงฝากกำลังใจ ความรัก ความหวังดี
ผ่านท้องฟ้า ก้อนเมฆและสายลมพัดผ่านไปหาเขา
วันใดที่โลกใจดีกับเขามากขึ้น
เราคงได้พบกันอีกครั้ง
หวังว่าทั้งใจเขาและใจเราจะได้รับการปลอบโยน
ผ่านวันและเวลาที่เคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ
ผ่านบทเพลงในแต่ละวันที่ตั้งใจเลือก
ผ่านกำลังใจที่ส่งถึงกันโดยไม่ต้องพูดกล่าว
แล้วเราจะกลับมาพบกันใหม่ ◡̈
ด้วยใจที่รักและแตกสลาย
ทานตะวัน
ps. เป็นเรื่องของเช้าวันอังคารที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่คืนวันจันทร์
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in