เสียงคลื่นทะเลซัดเข้าฝั่ง พร้อมกับลมทะเลที่หอบเอากลิ่นไอเค็มของเกลือและความเหนียวเหนอะหนะมาสัมผัสที่ผิวเนื้อ มองไกลออกไปสุดลูกหูลูกตาคือพระอาทิตย์ดวงกลมโตที่ทอแสงสีส้มล้อประกายกับเกลียวคลื่น ก่อนจะลาลับเส้นขอบฟ้าไปอีกวัน

“คิดว่าพรุ่งนี้กระแสจะเป็นยังไง”  เสียงของคนตัวสูงข้างกายถามขึ้น

พระอาทิตย์จะจมน้ำแล้ว

“ไม่รู้ แต่ตื่นเต้นมากเลย” ผมตอบ

“หวังว่าจะออกมาดี”

ผม ป่าปี๊ และทีมงานทุกคนตื่นเต้นกับฟีดแบ็คของซีรีส์เรื่องนี้กันมาก ๆ และผมก็สนุกมากทุกครั้งที่ได้ออกกองถ่ายทำตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา

ขอบคุณทุกอย่างจริง ๆ ที่ทำให้มันเกิดขึ้น

ตั้งสองปีกว่านะครับที่ไม่ได้เล่นซีรีส์กับป่าปี๊ พอได้เจอหน้ากันทุกวัน ความรู้สึกพองโตในอกก็เหมือนจะปริแตกออกมา

“พอจบเรื่องนี้ จะได้เล่นคู่กันอีกมั๊ยนะป่าปี๊” 

“ทฤษฎีจีบเธอยังเกิดได้เลยนิหน่า” เขาตอบ ส่วนผมก็พยักหน้าหงึกหงัก

แต่ผมน่ะ เล่นบทวายมาเยอะมาก ๆ เรียกว่าเปลี่ยนหน้าแฟนในละครมาจนนับไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ

“แต่กันไม่เคยเห็นคู่จิ้นชายชายที่ไหนรับบทเรื่องที่สองเลยนะ หมายถึงกับคู่เดิม ถ้าอย่างณเดชน์ญาญ่าก็อีกเรื่อง”

“อืม ก็จริง” 

ผมเหลือบไปเห็นเปลือกหอยสีขาวอยู่บนผืนทราย เลยก้มลงนั่งย่อง ๆ แล้วหยิบมันขึ้นมา ขอบปลายเปลือกหอยเป็นทรงแหลม จับขูดลงบนผืนทรายเป็นตัวอักษรไร้ความหมาย

“ระวังขากางเกงเปียก” ป่าปี๊เตือน ผมเลยกระดกก้นขึ้นมารวบกางเกงให้กระชับสูงขึ้น

น้ำทะเลซัดเข้ามาลบร่องรอยบนผืนทรายที่ผมทำไว้จนหายวับไป

“ป่าปี๊” ผมเงยหน้าขึ้นไปเรียกเขา และเขาก็ก้มหน้าลงมามอง ผมมองไม่เห็นสีหน้าเขาชัดนักเพราะแสงสีส้มทอดผ่านตัวเขาไปครึ่งซีกจนเกิดเงาขึ้นอีกข้างหนึ่ง 

ยื่นมือส่งเปลือกหอยสีขาวไปให้เขา 

“อะไร” น้ำเสียงเขางุนงงนิดหน่อย

“แต่กันจะไม่ไปไหนนะ” พยายามมองไปที่ตาของเขาและสื่อทุกอย่างที่อยู่ในใจ

“กันเพิ่งจะยี่สิบห้าเอง ยังอยู่ในวงการได้อีกนาน” แต่เขาคงไม่เข้าใจ

“กันห่างกับป่าปี๊แค่สองปีกว่าเองเถอะ อย่ามาทำตัวแก่หน่อยเลย อีกอย่างนอกจากซีรีส์แล้วก็มีอย่างอื่นให้ทำเยอะแยะไป”

“เป็นพิธีกรแบบพี่เลโอก็ดีนะ” ป่าปี๊พูดขึ้นและผมก็มีภาพพี่เลโอวัวแก่ของผมลอยออกมา

อื้มๆๆ “นั่นงานถนัดป่าปี๊อยู่แล้วนี่” ผงกหัวเห็นด้วย

“เห็นพี่เอ็กซ์ตอนกำกับก็น่าสนใจ น่าจะสนุก”

“งั้นกันเป็นแบบพี่นม เดี๋ยวกันสอนแอ็กติ้งให้ในเรื่องที่ป่าปี๊กำกับ” นึกภาพก็สนุกแล้ว "อ้อ เป็นสไตลิสต์ก็ได้ เดี๋ยวไปฝึกแต่งหน้าด้วย" 

ผมเห็นป่าปี๊ทอดสายตาไปที่ดวงอาทิตย์ที่กำลังจมน้ำ

“อืม งั้นต้องหาทุนสร้าง หาทีมเขียนบทด้วย”

“อันนั้นขอจากพี่ถาก็ได้”

“เออจริง แต่ต้องมีรายได้ทางอื่นด้วย ต้องเก็บเงินเยอะๆ”

เฮ้อ ทำไมวกมาเรื่องนี้อีกนะ และผมก็พูดไปตามที่คิดด้วยสีหน้าแกล้งเบื่อหน่าย

“มาเรื่องเงินเก็บอีกแล้ว” เขาขำ

“ทำไม เบื่อจะฟัง?” 

“รู้ว่าเป็นห่วง ก็ตั้งใจแล้วว่าจะเก็บนี่ไง”

“ดี” เปลือกหอยในมือป่าปี๊ลอยขึ้นไปกลางอากาศ ฉากหลังของมันเป็นภาพน้ำทะเลที่มีฟองฟอดสีขาวอมส้ม

“ป่าปี๊”

“อื้อ” เขาตอบรับในลำคอแบบที่ไม่ได้หันมามอง

“ตื่นเต้นกับพรุ่งนี้”

“เหมือนกัน”

“พรุ่งนี้ดูด้วยกันนะ” ผมลองหยั่งเชิงดู และลุกขึ้นยืนพร้อมกับปัดทรายที่เลอะขอบกางเกงออก 

“ต้องมีป๊อปคอร์นด้วยมั๊ย”

ได้หรอ ได้ใช่มั๊ย

“กันจะเอาดิ๊กกี้ไปด้วย”

“ตลก”

“เอายีราฟไปด้วย” อันนี้ผมแค่แกล้งเขา แต่ดิ๊กกี้อะ จะเอาไปจริง ๆ นะ

“เพ้อเจ้อละ” เขาส่ายหัว

“ก็ต้องทน”

"หึ"

"หัวเราะยังงั้นหมายความว่าไงวะป่าปี๊"

"กำลังคิดว่ามึงตอนอายุสัก 60 ปีจะเป็นยังไงวะ"

“อีกตั้งสามสิบกว่าปี”

"เออสิ ยังจะเล่นตุ๊กตาอยู่ไหม"

“แก่งั่กขนาดนั้น พุงก็โย้ด้วย ตอนนั้นปีนขึ้นยีราฟไม่ไหวแล้ว” แค่คิดภาพตัวเองตอนแก่แล้วปีนขึ้นไปบนยีราฟก็ขำมากแล้ว

แต่ถ้ามีป่าปี๊ยืนคอยดูอยู่ตรงนั้นด้วย ยังไงก็คงปีนไหวแหละ เพราะเขาสูง

"จะได้เจอกันบ้างมั๊ยนะตอนนั้น"

ผมชะงัก ความรู้สึกหวาดกลัวแตกตัวอยู่ข้างใน

"อืม" เหมือนเสียงที่มีมันหายไป

“แต่ก็.. ยังอยากอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ นะ” มือเรียวที่ยื่นเข้ามาโยกหัวของผม ทำให้ผมยิ้มได้เหมือนทุกครั้ง "นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เลย"

ไม่ว่าจะยังไงก็คงจะได้เจอกันตลอดนั่นแหละ มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งหลายปีแล้ว ก็แค่เป็นเหมือนเดิม เหมือนทุก ๆ วันที่ผ่านมา

“พระอาทิตย์จะดับแล้ว”

“เขาเรียกพระอาทิตย์ตก”

“ตกก็ดับไง”

แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ขึ้นใหม่ วนซ้ำไปมาไม่รู้จบ

“จ้ะ...งั้นเข้าข้างในเหอะ” เขาชวน

แต่ก่อนที่ผมจะหันตามเขาไป ผมก็ยกมือขึ้นมาป้องปากและตะโกนเสียงดัง

“ขอให้พรุ่งนี้ซีรีส์ปัง ๆ คลอดเบบี๋มากอีกเยอะ ๆ เลยนะ” จะได้อยู่กับป่าปี๊ไปอีกนาน ๆ

ป่าปี๊หัวเราะเบา ๆ จากนั้นผมก็รู้สึกว่าไหล่ของผมถูกดึงไปจับไว้ แขนชนเข้ากับอกของเขา เป็นพื้นที่ของผม พื้นที่ที่ผมคุ้นเคย

อยู่ด้วยกันไปอีกสามสิบปีเลยนะป่าปี๊ 

ไม่ว่าจะสถานะไหนก็ตาม

อยู่ข้าง ๆ กันนะ

"พรุ่งนี้ เราจะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง" ป่าปี๊ก้มหน้ามายิ้มให้ และผมก็ยิ้มตอบ

ใช่ ๆ 

พรุ่งนี้ก็แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น

.

.

.

[ฺALTERNATIVE ENDING]

'Nothing lasts forever. Forever is a lie. 

All we have is what's in between hello and goodbye' 

quote from unknown ?

ช่วยกันทำให้ระหว่าง hello กับ goodbye ยืดยาวออกไปสัก 30 ปีตามที่พ่อบอกนะคะ

เป็น quality 30 years ไปเลย

เราออกจะชอบเว่อร์ชั่นนี้ค่ะ

ขอบคุณนะคะ

ไปฟังเพลง #พระเอกจำลอง ย้อมใจกัน

Cover and End Photos Credit: White Music - Getsunova #พระเอกจำลอง