ทุกครั้งที่ไปต่างถิ่น ยิ่งถ้าเจอถิ่นที่เราไม่ชินกับอาหารหรืออ่านชื่อเมนูยากๆ ผมมักจะมองหาอาหารกันตายก่อนเป็นอันดับแรก อาหารกันตายที่ว่านั้นก็คืออาหารที่กินแล้วถูกปากและหากินได้ง่ายในถิ่นนั้นๆ

ซึ่งก็ถือว่าการมาเวียดนามครั้งนี้โชคดีที่ดันเจออาหารกันตายได้ไว ของกินชนิดนี้เจอทั่วไปได้ตามข้างทางซึ่งก็คือ บันหมี่โบ เป็นขนมปังฝรั่งเศสใส่ใส้พวกหมูยอ แตงกวา พริกไทย ราดด้วยซอสแม็กกี้ แค่นี้จบเลยในราคา 20 บาท ซึ่งเป็นเมนูที่ผมกินบ่อยมากแถมยังพกติดตัวเวลาเดินเที่ยว เผื่อหาร้านกินไม่ได้หรือไม่รู้จะกินอะไร

แต่เท่าที่เดินดู บางร้านนี่ก็ไส้จัดเต็มอย่างกับแซนวิส Subways มีทั้งไข่ฝอย ทั้งหมูแดง หมูชิ้น อะไรต่อมิอะไร แต่ไส้ที่ผมชอบที่สุดก็คงเป็นร้านของป้า ริมถนนหน้าตลาดบินถั๋น ป้าแกจะหาบกระจาดมานั่งขายข้างถนน ถึงไส้จะมีแค่หมูยอกว่าแตงกวา แต่กลับว่ามีคนเวียดนามจอดมอเตอร์ไซค์ซื้อกันเต็ม แถมยังยกนิ้วแนะนำผมด้วยว่าอร่อย 

คือสำหรับผมมันเป็นเมนูที่อร่อยจริงๆ อาจเป็นเพราะด้วยความที่ชอบความเหนียวและรสชาติของขนมปังฝรั่งเศสด้วย ดันมาเจอเข้ากับหมูยอ แตงกวา พริกไทย และซอสเข้าไป ยิ่งอร่อยหนักเข้าไปอีก ตอนแรกผมเข้าใจว่าจะมีแต่ที่ลาว ทีเค้าเรียกว่าข้าวจี่ เพราะดูลักษณะคล้ายๆกัน แต่ที่มาก็อาจมาแบบเดียวกันเพราะว่าทั้งสองประเทศเคยเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศสเหมือนกัน เลยได้สูตรของขนมปังฝรั่งเศสมาเหมือนกัน แต่เรื่องไส้ข้างในไม่แน่ใจ ไว้มีโอกาสไปเที่ยวเมืองลาวคงได้มาพิสูจน์กันว่าจะเหมือนกันไหม

ส่วนอาหารรองลงมาที่พอฝากท้องได้ คงเป็นเฝอเวียดนาม รสชาติถือว่าเหมือนก๋วยเตี๋ยวจืดๆ เพียงแต่ผมชอบตรงที่เครื่องปรุงของเข้าที่เป็นพริกสดๆ มะนาวสดๆ ทำให้รสชาติ ค่อนข้างต่างกับของไทยแถมกินแล้วได้ความสดชื่นมากกว่า 

สุดท้ายมีอาหารเอกลักษณ์ของเวียดนามอีกอย่างซึ่งผมได้ไปกินที่ดาลัต เป็นอาหารที่ชื่อคุ้นที่สุด แต่เมื่อมากินถึงถิ่นกับหน้าตา รสชาติและวิธีการกินกลับต่างจากที่เข้าใจมาตลอด แล้วเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังตอนต่อไป