คำว่า พ่อ เป็นคำที่ค่อนข้างแปลกสำหรับฉัน และอาจจะแปลกสำหรับหลาย ๆ คน

ฉันมักไม่ค่อยรู้ว่าพ่อทำอะไรบ้างในแต่ละวัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าพวกเราอยู่ห่างไกลกัน แต่ถึงอย่างนั้นการที่มีพ่ออยู่ก็ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย ทำให้ฉันไม่ต้องอยู่อย่างหวาดกลัว เพราะเชื่อมั่นว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันจะผ่านไปเพราะมีพ่อจัดการให้

เมื่อเติบขึ้นทุกสิ่งระหว่างเขากับฉันดำเนินไปอย่างธรรมดาเหมือนทุก ๆ วันราวกับเป็นเรื่องปกติที่แสนคุ้นเคย ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ให้พูดออกมาเป็นข้อ ๆ ว่าพ่อทำอะไร ฉันก็ยังคงพูดไม่ได้ เพราะทุกอย่างมันช่างธรรมดาจนไม่รู้จะเอาตรงไหนมาพูดได้ ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะอยู่หรือไม่อยู่ เพราะในตัวฉันและทุกอย่างของฉันมีเขาอยู่ในทุกอณูของชีวิตประจำวัน เหมือนที่ทุกวันเราต้องหายใจ ต้องกินต้องใช้ ฉันจึงไม่ได้คิดถึงเขาสักเท่าไหร่

ฉันก็แค่รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ และยังคงอยู่ต่อไปเขา เป็นส่วนหนึ่งของฉันไปแล้ว

จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเขาไม่สามารถอยู่ต่อไปได้เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าส่วนหนึ่งของฉันได้จากไปแล้วและชีวิตของฉันจะไม่เหมือนเดิม เพราะคนที่เคยคุ้มครองฉันได้ตายจากไป ฉันถูกทิ้งไว้บนถนนที่ว่างเปล่าและมืดมิด ไม่มีป้ายบอกทาง ไม่มีแผนที่นำทาง เขาปล่อยมือฉันเพื่อส่งให้คนอื่นรับช่วงต่อ ฉันทำได้แค่มองเขาเดินจากไปและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

น่าแปลก...หากว่ามีคนถามฉันว่าพ่อทำอะไรไว้บ้างฉันก็ยังพูดออกมาเป็นข้อ ๆ ไม่ได้อยู่ดี เพราะไม่ว่ามองไปทางไหนฉันก็เห็นแต่สิ่งที่เขาทำเอาไว้ บันดาลให้สิ่งเหล่านั้นกลายเป็นสิ่งธรรมดาในชีวิตของฉันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันจนแยกจากกันไม่ได้

ทั้งหมดนี้ ฉันรู้แต่เพียงว่ามันช่างเป็นสิ่งธรรมดาที่แสนวิเศษเหลือเกิน