#Namjinweeklyth

Week 05 : ของขวัญชิ้นแรก

โดยปกติแล้ว

ของขวัญวันเกิดน่ะ

สำคัญ

หรือเปล่านะ ?

ถ้าถามคิมซอกจินแล้วล่ะก็คำตอบที่ได้คงเป็น 'ไม่สำคัญ' ถ้าถามถึงเหตุผลล่ะก็คำตอบที่ได้ก็คงจะเป็น

คิมซอกจินก็เป็นแค่เด็กผู้ชายมัธยมปลายธรรมดาที่อาศัยอยู่กับป้าในบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ชานเมืองของเมืองหลวงแห่งเกาหลีใต้ ป้าของเขาออกไปทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างทุกวันกว่าจะกลับก็เมื่อแผ่นฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ เมื่อซอกจินตื่นขึ้นและเตรียมตัวไปเรียนป้าของเขาก็ออกไปทำงานแล้ว เมื่อซอกจินกลับมาจากการทำงานพาร์ทไทม์ป้าเขาคงกำลังเดินทางกลับบ้านและเมื่อซอกจินเข้านอนก็เป็นเวลาที่ป้าของเขากลับมาถึงบ้านพอดี แน่นอนพวกเขาก็เจอกันบ้างสัปดาห์ละสองสามครั้ง

ซอกจินรู้ดีว่าครอบครัวของเขามีสถานะทางการเงินเป็นอย่างไร การที่เขาสอบได้และเข้าเรียนในโรงเรียนดังมันยิ่งเพิ่มค่าใช้จ่ายมากยิ่งขึ้น ในตอนแรกเขาเกือบจะละทิ้งมันแล้วเรียนโรงเรียนใกล้ ๆ บ้าน แต่ป้าของเขาก็ยังยืนยันให้ไปเรียนที่โรงเรียนดังนั่นอยู่ดี ถึงแม้สิ่งที่ต้องแลกมาคือป้าจะต้องทำงานล่วงเวลาทุกวันก็ตาม

ถ้าถามถึงพ่อแม่ของคิมซอกจิน พวกเขาก็ยังคงรักกันดีล่ะมั้ง พวกเขาไม่ได้หย่ากันแต่ทำงานกันคนละจังหวัด เจอกันแต่ปีละครั้งตอนวันหยุดยาวช่วงปีใหม่ และนั่นก็เป็นช่วงเดียวที่ซอกจินจะได้พบหน้าผู้ให้กำเนิด พ่อกับแม่ทำงานหนักเพื่อส่งเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายในการเรียนของเขา นั่นเป็นสิ่งที่ซอกจินตระหนักเสมอ แต่ถ้าถามถึงความรักและความผูกพัน มันช่างเลือนลางราวกับควันที่ถ้าเอื้อมมือไปคว้ามันก็จะสลายไป

4 ธันวาคม

ซอกจินมองวันที่ที่ปรากฏบนมุมของสมาร์ทโฟนที่ใช้มากว่าห้าปี เหตุผลที่ยังไม่เปลี่ยนก็คือมันยังคงใช้งานได้ ก็เท่านั้นแหละ บนหน้าจอนั้นไม่ปรากฎข้อความหรือสายเรียกเข้าจากใครแม้แต่พ่อกับแม่

ไม่มีคำอวยพรจากใคร ไม่มีของขวัญ ไม่มีเค้กแสนอร่อย

วันนี้ก็แค่วัน ๆ หนึ่งเท่านั้น

"สำหรับรายงานที่เพิ่งสั่งไปครูจะให้จับคู่กันนะเด็ก ๆ เลือกคู่ที่จะทำงานได้ตามสบาย ส่งหัวข้อสัปดาห์หน้า วันนี้ก็เท่านี้จ้ะ"

เสียงของคุณครูที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องไปทำให้ซอกจินต้องหันมองรอบข้าง สิ่งที่เขาตระหนักได้เสมอคือ คิมซอกจิน ไม่มีเพื่อน จะมีก็แต่คนที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันก็เท่านั้น

ใครมันจะอยากเป็นเพื่อนกับเขากันล่ะ เขาไม่มีทั้งเงินและเวลาที่จะไปเที่ยวเล่นกินขนมดูหนังกับใครคนอื่น เพราะเขาได้อุทิศเวลาให้กับงานพาร์ทไทม์จนหมดสิ้น แน่นอนว่าการทำงานร่วมกับเขามันเป็นเรื่องยากสำหรับใครหลายคน

"เดี๋ยวค่อยไปคุยกับอาจารย์แล้วกัน" ซอกจินพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเก็บอุปกรณ์ที่ใช้ในการเรียนทั้งหมดลงกระเป๋า วันนี้เขายังมีเวลาอีกเกือบชั่วโมงก่อนเริ่มงานพิเศษ ฉะนั้นการเดินไปทำงานจึงเป็นตัวเลือกที่ดีเพราะช่วยประหยัดค่ารถเมล์แถมได้ออกกำลังกายอีกด้วย

"นี่ซอกจินมีคู่ทำรายงานหรือยัง" เสียงง่วง ๆ จากใครบางคนทำให้คนที่กำลังรูดซิปกระเป๋าต้องเงยหน้าขึ้นมอง

'มินยุนกิ' คือเจ้าของเสียงนั้น ทั้งเสียงง่วง ๆ และหน้าตาที่เหมือนกับจะหลับตลอดเวลานั่นคือสิ่งที่จะบรรยายคนที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะของคิมซอกจินตอนนี้  จะว่าไปช่วงสองสามเดือนมานี้ชีวิตของคิมซอกจินมักจะมีมินยุนกิเข้ามาวนเวียนใกล้ ๆ เสมอ รวมทั้งเจ้าเด็กนั่นด้วยสิ

"ยังไม่มีหรอก แต่คงไปขออาจา--"

"งั้นคู่กับเราแล้วกัน โอเคนะ ไปล่ะ" 

ยังไม่ทันที่ซอกจินจะได้โต้แย้งอะไรอีกฝ่ายก็เดินออกจากห้องไปแล้ว

เอาแต่ใจชะมัด

ซอกจินกำลังเดินทอดน่องไปตามทางเพื่อมุ่งตรงสู่ย่านการค้า เขาทำงานอยู่ที่ร้านขายเครื่องเขียนแห่งหนึ่ง เป็นร้านที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่มีสินค้ามากมายและลูกค้าแน่นร้านทุกวัน

"รุ่นพี่ซอกจินครับ" เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยไม่ได้ทำให้ซอกจินหยุดการก้าวเท้า

สองสามเดือนมานี้นอกจากมินยุนกิก็มี 'คิมนัมจุน' อีกคนที่ดูเหมือนจะมาวุ่นวายกับเขามากกว่าปกติ ไม่รู้ว่าคิมซอกจินคนนี้มีอะไรน่าสนใจ รุ่นน้องคนนี้ถึงตามมาคุยด้วยได้แทบทุกวันแบบนี้

"หยุดเดินแล้วมาคุยกันก่อนสิครับ ผมรู้นะว่ายังไม่ใกล้เวลาเริ่มงานของพี่" เสียงของคนเป็นรุ่นน้องที่ตอนนี้พาตัวเองมายืนดักหน้าเขาอยู่ ทำให้ซอกจินจำต้องเงยหน้าคุยกับอีกฝ่าย

รอยยิ้มสดใสของอีกคนปรากฏสู่สายตา ลักยิ้มน่ารัก ๆ นั่นทำให้คิมซอกจินหายใจสะดุดทุกครั้งไป

บ้าจริง!

"ทำไมรุ่นพี่ไม่ยอมคุยกับผมดี ๆ บ้างล่ะครับ" นัมจุนเอ่ยราวกับน้อยใจ แต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังคงมีรอยยิ้มอบอุ่นเสมอ

"แล้วนายจะมาอยากคุยกับฉันทำไม" 

"พี่ตอบผมแบบนี้ทุกครั้งมาสามเดือนแล้วนะครับ" นัมจุนพูดพร้อมกับพาตัวเองไปยืนด้านข้างของซอกจิน ฝ่ายซอกจินจึงได้ก้าวเท้าเดินต่ออีกครั้ง เดินไปพร้อม ๆ กับคิมนัมจุน

ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นได้อย่างไรกับการที่รุ่นน้องหน้าหล่อแถมเรียนเก่งและค่อนข้างจะเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายคนเริ่มมาเดินไปส่งเขาที่ที่ทำงานเกือบทุกวัน

คิมนัมจุนกำลังทำให้ซอกจินรู้สึกเคยตัวกับการที่มีคนมาดูแลสนใจ 

ซอกจินไม่ปฏิเสธว่าเขารู้สึกดีเสมอเมื่อได้เห็นหน้ารุ่นน้องคนนี้ มันรู้สึกดีมากที่เหมือนกับมีใครสักคนกำลังนึกถึงเขาตลอดเวลา การมีใครสักคนส่งรอยยิ้มมาให้แทนการเดินสวนกับผู้คนมากหน้าหลายตาแต่ล้วนแต่เป็นคนแปลกหน้า การมีใครมาริเริ่มบทสนทนาที่ส่งมาถึงเขาโดยตรงแทนการที่เขาได้แต่ฟังบทสนทนาของใครต่อใครรอบกาย

ยิ่งคิมนัมจุนเข้ามาใกล้ซอกจินก็ยิ่งอยากถอยห่าง 

เขาแค่กลัวว่าถ้าวันหนึ่งนัมจุนหายไปล่ะ

วันนั้นคิมซอกจินจะเป็นอย่างไร?

ตึ้ง! เสียงแจ้งเตือนข้อความที่ดังขึ้นทำให้นัมจุนหยุดก้าวเดิน ซอกจินเพียงแค่หยุดมองเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะเดินต่อไปยังจุดหมาย

อย่าไปสนใจคิมนัมจุนมากกว่านี้ เป็นประโยคที่คิมซอกจินย้ำเตือนตัวเองเสมอ เขากลัวว่าถ้าเข้าไปใกล้คิมนัมจุนจะสลายหายไป เขายังอยากมีไอหมอกแสนอบอุ่นนี้ลอยอยู่รอบกาย

"พี่ซอกจินครับ"

"...."

"สุขสันต์วันเกิดนะครับ" เสียงทุ้มนุ่มของนัมจุนทำให้ซอกจินหันไปหาอีกฝ่ายทันทีที่จบประโยคนั้น

ดวงตากลมที่เบิกกว้างอย่างตกใจนั้นทำให้นัมจุนยิ้มกว้างกว่าเดิม พี่ซอกจินน่ะน่ารักแต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวนะ

"ทำไมนายถึง...รู้" ซอกจินเอ่ยถามรุ่นน้องที่ตอนนี้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาด้วยระยะห่างเพียงแค่หนึ่งไม้บรรทัดเท่านั้น

"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่มีของขวัญวันเกิดดี ๆ มาให้เพราะงั้น..."

"พี่ซอกจินช่วยทำมือเหมือนชี้มาที่ผมทีสิครับ"

ซอกจินมองหน้านัมจุนงง ๆ ก่อนจะยกมือขวาขึ้นแล้วชี้ไปที่หน้าของอีกฝ่าย 

นัมจุนยิ้มกว้างเมื่อรุ่นพี่ตรงหน้ายอมทำตามที่ขอ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่าย ออกแรงดึงเล็กน้อยให้นิ้วน่ารัก ๆ นั่นสัมผัสกับรอยบุ๋มที่ข้างแก้มของตน

ลักยิ้มของคิมนัมจุน

ซอกจินเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการกระทำของรุ่นน้อง สัมผัสอุ่น ๆ ที่กำลังกุมมือบวกกับสัมผัสอุ่น ๆ ที่ปลายนิ้วนั้นกำลังทำให้เขารู้สึกดีเพราะมันอบอุ่นมากเสียจนเขานั้นเหมือนกับช็อกโกแลตที่กำลังหลอมละลาย

ประโยคที่คิมซอกจินเคยได้ยินจากใครหลายคนกำลังลอยเข้ามาในหัว แถามตอนนี้ปลายนิ้วของเขากำลังสัมผัสอยู่ที่ลักยิ้มของคิมนัมจุนอีก

นี่มันบ้าไปแล้ว!

"ตอนนี้ลักยิ้มของผมเป็นของพี่แล้วนะครับพี่ซอกจิน  สุขสันต์วันเกิดนะครับ"

รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจ้าของวันเกิดทั้งดีใจ ตื้นตัน เขินอาย ความรู้สึกหลายอย่างมันตีกันมั่วไปหมด แต่สิ่งที่แน่อนก็คือคิมซอกจินคงจะขาดคิมนัมจุนไปไม่ได้แล้วจริง ๆ  

และแน่นอนว่ารอยยิ้มหวานของซอกจินนั้นมันทำให้เจ้าของลักยิ้มนั้นไปไม่เป็นเลยทีเดียว

"ขอบใจนะนัมจุน"

ปีนี้ซอกจินได้รับของขวัญวันเกิดเป็นครั้งแรกแถมเป็นของขวัญที่พิเศษที่สุดในโลกเลย

END

OS นี้เกิดจกการที่คนแต่งมูฟออนจากไลฟ์ Dimple ในงาน Muster ไม่ได้ ทุกอย่างมันดีไปหมดเลย งื้อออออ

แถมพอฟังเพลงก็นึกถึงแต่ลักยิ้มของคุณคิมนัมจุน!

มันผิดกฏหมายจริง ๆ นั่นแหละ อันตรายต่อหัวใจเหลือเกินค่ะคุณป๋าาาาา