อี้หยางเชียนซีเป็นมนุษย์ที่ยิ้มสวย
แล้วก็นะอี้หยางเชียนซีน่ะ...
เป็นมนุษย์ที่ใจดีที่สุดในโลกที่หวังหยวนเคยรู้จักมาเลย
นี่เป็นเรื่องจริงนะหวังหยวนไม่กล้าโกหกทุกคนหรอกโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลยหวังหยวนรู้หรอกน่า ถึงหวังหยวนจะเป็นแมวแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจภาษาของพวกมนุษย์นะ
ใช่แล้วล่ะ หวังหยวนน่ะเป็นแมว
ตั้งแต่จำความได้หวังหยวนเกิดในฟาร์มเล็กๆแถบชานเมือง เจ้าของฟาร์มใจดีบอกพวกเราว่ากิจการของเขาไปได้ไม่ดีเลยถึงจะไม่อยากขายหวังหยวนแต่เพื่อความอยู่รอดของตัวเองสุดท้ายก็ต้องขายหวังหยวนอยู่ดี
หวังหยวนเป็นแมวพันธุ์แร็คดอลทั้งคอกของหวังหยวนมีอยู่สองตัว หวังหยวนเกิดทีหลังเลยเป็นน้องล่ะหวังหยวนน่ะมีพี่ชายอยู่หนึ่งตัวพี่ชายขนสีสวยกว่าหวังหยวนอีกเพราะพี่ชายขนสีเข้มกว่า แถมตาของพี่ชายก็เป็นสีฟ้าน้ำทะเลด้วยสวยสุดๆ ไปเลยแหละ แต่ว่าหวังหยวนก็ชอบตาสีเขียวๆ ของตัวเองนะ
ตอนนี้หวังหยวนอายุใกล้หนึ่งขวบเข้าไปทุกทีแถมนี่ก็เกือบหนึ่งเดือนแล้วด้วยที่หวังหยวนออกมาจากฟาร์มมาอยู่บ้านคุณเชียนซีคุณเชียนซีคือมนุษย์ใจดีที่ไปรับหวังหยวนกับพี่ชายมาเลี้ยงตอนแรกคุณเจ้าของจะไม่ยอมขายพี่ชายให้แต่เพราะว่าพี่ชายเอาแต่ขู่ไม่ยอมให้หวังหยวนมาตัวเดียวสุดท้ายคุณเชียนซีก็เลยซื้อมาทั้งคู่เลย
เห็นไหมล่ะ หวังหยวนบอกแล้วว่าคุณเชียนซีน่ะใจดี
คุณเชียนซีเป็นนักวาดรูปที่วาดรูปได้สวยมากๆ เลยเขาเคยพาหวังหยวนและพี่ชายไปที่แกลอรี่ที่ทำงานด้วย ที่นั่นมีแต่คนใจดีเต็มไปหมดแต่ก็ไม่เท่าคุณเชียนซีหรอกแล้วก็นะคุณเชียนซีน่ะชอบซื้อแซลม่อนมาให้หวังหยวนกินตลอดเลยหวังหยวนเลยไม่ต้องกินอาหารเม็ดเค็มๆ พวกนั้นเลยแหละ เพราะคุณเชียนซีบอกว่า...
“ถ้ากินเค็มมากๆ หวังหยวนจะป่วยนะครับรู้ไหม”
ตอนแรกหวังหยวนก็อยากจะเถียงคุณเชียนซีอยู่นั่นแหละก็ทีพี่ชายยังกินได้เลยทำไมหวังหยวนจะลองกินบ้างไม่ได้แต่พอลองดื้อกินแล้วหวังหยวนก็พบว่ามันไม่เห็นอร่อยเลย ทำไมพี่ชายชอบก็ไม่รู้พี่ชายชอบกินไม่เหมือนหวังหยวนสักอย่าง หวังหยวนชอบแซลม่อนแต่พี่ชายชอบกินทูน่า หวังหยวนชอบนมวัวแต่พี่ชายกลับชอบนมแพะหวังหยวนไม่ชอบอาหารเม็ดแต่พี่ชายชอบ
เพราะแบบนี้คุณเชียนซีก็เลยต้องเปลืองเงินมากๆ เลยล่ะ
หวังหยวนสงสารคุณเชียนซีนะ แต่พี่ชายกลับบอกว่า
“มนุษย์นั่นมีหน้าที่เลี้ยงเรานะหวังหยวน”
เพราะพี่ชายใจร้ายแล้วก็ดื้อ คุณเชียนซีเลยรักหวังหยวนมากกว่า
‘ปล่อยหวังหยวนลงเดี๋ยวนี้นะไอ้มนุษย์!!!’
เนี่ยพอคุณเชียนซีอุ้มหวังหยวนทีไรพี่ชายก็ชอบขู่คุณเชียนซีทุกทีเลย หวังหยวนเข้าใจว่าพี่ชายหวงแต่ว่าคุณเชียนซีเป็นเจ้าของพวกเรานะแค่อุ้มนิดหน่อยเองเราก็ควรจะตอบแทนคุณเชียนซีบ้างสิ แต่พอบอกแบบนั้นไปพี่ชายก็จะงอนหวังหยวนล่ะ
หวังหยวนไม่รู้จะทำยังไงดีเลย
“หวังหยวน กินข้าวครับเจ้าแมวอ้วนด้วยนะ”เสียงคุณเชียนซีเรียกทำให้หวังหยวนต้องลุกจากหน้าจอทีวีที่เปิดการ์ตูนเดินเข้าไปในครัวโดยมีพี่ชายเดินเข้าไปด้วยกัน
‘เจ้ามนุษย์กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าแมวอ้วนฉันออกจะหุ่นดี’
‘แต่หวังหยวนว่าเก้อเกอเริ่มมีพุงแล้วนะ’
‘หา ไม่จริงอะ’
‘เห็นไหม’
‘ไม่เห็นจะอ้วนสักหน่อยเลยเพราะขนต่างหากตัวมันเลยก็พอง’
แก้ตัวชัดๆ
แม้จะคิดอย่างนั้นแต่หวังหยวนก็ไม่พูดออกไปหรอกนะเดี๋ยวโดนงอนอีก
“วันนี้เป็นทูน่าไปก่อนนะครับหวังหยวนแซลม่อนในตู้พี่เชียนหมด”คุณเชียนซีบอกพร้อมกับย่อตัวลงมาลูบหัวให้ด้วยรอยยิ้มใจดีอย่างเคย
ไม่เป็นไรหรอกถึงหวังหยวนจะชอบแซลม่อนมากกว่าแต่ว่าถ้ามันไม่มีก็ไม่เป็นไรหรอกช่วงนี้คุณเชียนซีทำงานหนัก วาดรูปถึงเช้าเลย คงไม่มีเวลาออกไปซุปเปอร์ หวังหยวนเข้าใจนะ
‘ไม่รู้จักเตรียมเลยเจ้ามนุษย์นี่’
พี่ชายก็ยังคงเป็นพี่ชายอยู่วันยังค่ำ
“เสี่ยวข่ายแมวอ้วน กินให้มันน้อยๆ หน่อยนายน่ะเดี๋ยวก็ได้ไปหาหมออีกหรอก”
‘ฉันรู้จักร่างกายตัวเองดีน่าเจ้ามนุษย์โง่!!’
‘พี่ชายอย่าว่าคุณเชียนซีอย่างนั้นสิคุณเชียนซีไม่ได้โง่นะ!!’
‘นี่ก็เข้าข้างกันเข้าไป’
‘หยวนเปล่าซะหน่อย’
‘หยวนทำ’
‘หยวนเปล่า’
‘หยวนทำอยู่ ทำๆๆๆ’
“เลิกแกล้งน้องได้แล้วเจ้าแมวอ้วนนี่ถ้าขู่น้องอีกจะไม่ให้กินข้าวนะ”
และแล้วพี่ชายก็ถูกคุณเชียนซีดุไปตามระเบียบพอโดนดุเข้าก็เดินงอนไปกินข้าวทั้งอย่างนั้นจนคุณเชียนซีส่ายหัวส่ายหน้าหวังหยวนบอกแล้วว่าพี่ชายน่ะดื้อ
“เราก็กินเยอะๆ นะครับรู้ไหมตัวจะปลิวอยู่แล้วเนี่ย”
เมี้ยว
“ดีมากพี่เชียนไปอาบน้ำก่อนนะครับ”คุณเชียนซีบอกด้วยรอยยิ้มเอกลักษณ์ของเจ้าตัวก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองของบ้านไปทิ้งไว้เพียงสายตาขุ่นของพี่ชายที่มองมาก่อนจะตวัดสายตาหนีเมื่อสบตาเข้า
พี่ชายผิดนี่นา หวังหยวนไม่ง้อหรอกนะ
หลังกินข้าวเสร็จหวังหยวนก็เดินขึ้นชั้นสองของบ้านตามพี่ชายและคุณเชียนซีไปพี่ชายกำลังเล่นกล่องอะไรสักอย่างในห้องอยู่อย่างสนุกสนานส่วนคุณเชียนซีก็เช็ดผมอยู่บนเตียงใกล้ๆ หวังหยวนไม่อยากบอกหรอกนะแต่เวลาคุณเชียนซีอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ตัวจะหอมมากๆ เลยแหละ
“มาแล้วหรอหวังหยวน มาหาพี่เชียนเร็วครับ”คุณเชียนซีว่าพลางตบเตียงนุ่มๆเป็นสัญลักษณ์ให้หวังหยวนกระโดดขึ้นไปหาโดยมีสายตาของแมวอีกตัวในห้องมองอย่างไม่วางตา
เมื่อขึ้นมานอนใกล้ๆคุณเชียนซีก็อุ้มหวังหยวนมาฟัดแรงๆด้วยความมันเขี้ยวและกอดจนตัวของหวังหยวนจมไปกับแผ่นอกอุ่นของเขาแมวตัวพี่เมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบละจากกล่องของเล่นแสนสนุกมายืนขู่แง้วๆ อยู่ใกล้ๆแทบจะทันที
เคยทำมากกว่าขู่แล้ว แต่ผลที่ได้คือโดนหวังหยวนงอนแถมยังโดนงดข้าวเย็นอีก
เจ้ามนุษย์นั่นเกือบฆ่าเขาไปแล้ว
“โรคหวงน้องกำเริบอีกแล้วหรอเสี่ยวข่าย”
แง่ง!!!
“นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอกเจ้าแมวอ้วน”อี้หยางเชียนซีส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เจ้าแมวตาสีฟ้าก่อนจะกดริมฝีปากลงบนอวัยวะเดียวกันของแมวในมือแถมยังไล่หอมแก้มไปฟอดใหญ่ทั้งสองข้างอีกต่างหากเล่นเอาเจ้าแมวตาฟ้าถึงกับเบิกตากว้างก่อนจะกระโดดมาข่วนขากางเกงเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
‘เจ้ามนุษย์ชั่วปล่อยน้องฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย ปล่อย!!!’
ผิดกับหวังหยวนที่เบิกตากว้างมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจถึงคุณเชียนซีจะเคยฟัดแก้มนิ่มๆ ของหวังหยวนมาแล้ว แต่ว่าจุ๊บๆที่ปากยังไม่เคยสักทีนี่นา แถมตอนนี้หัวใจของหวังหยวนก็เต้นเร็วมากๆ เลยด้วยทำยังไงดี หวังหยวนทำยังไงดีนะ
คุณเชียนซีจะได้ยินไหม แล้วๆๆๆ
ช่วยหวังหยวนด้วย!!!!!
พรึ่บ!!!
แสงสีขาววาบขึ้นในห้องจนทั้งคนทั้งแมวพากันแสบตาไปหมดก่อนที่มันจะหายไปในเวลาไม่นานนัก อี้หยางเชียนซีค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆเพื่อปรับสายตากับสภาพภายนอก เขาไม่รู้ว่าแสงประหลาดนั่นมาจากไหนอาจจะเป็นอะไรสักอย่างในห้องระเบิดหรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน
พอปรับโฟกัสสายตาได้กลับพบว่าทุกอย่างยังคงปกติดีมีเท้าเจ้าแมวอ้วนเกาะอยู่ที่ขากางเกงเขาเหมือนเดิมแต่พี่ต่างออกไปคงจะเป็นในมือเขาไม่มีแมวตัวน้อยตาเขียวอีกต่อไปแล้วบางทีมันอาจจะตกใจแสงเมื่อกี้จนกระโดดหนีไปก็ได้
ทว่า...
“ท...ทำไมมีมือด้วยล่ะ”เสียงหวานไม่คุ้นหูที่ดังขึ้นทำให้หนึ่งคนหนึ่งแมวต้องหันไปมอง
ตรงหน้าของพวกเขามีเด็กผู้ชายร่างผอมบางผิวขาวในสภาพล่อนจ้อนกำลังหุบและกางมือของตัวเองอยู่แววตานั่นกำลังมองมันด้วยความสงสัยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอี้หยางเชียนซีอย่างช่วยไม่ได้
“คุณเชียนซี”ตากลมที่มองเขาอยู่มีสีเขียวอ่อนทอประกายเจ้าตัวดูจะตกใจไม่น้อยกับเสียงของตัวเองที่เอ่ยเรียกเขาแต่ดวงตานั่นก็คลับคล้ายคลับคลาว่าเขาเคยเห็นมันมาก่อนเหลือเกินถึงอย่างนั้นผิวขาวๆ นั่นก็พาลทำให้เขามองต่ำลงไปทุกทีเลยสิน่าให้ตายเถอะ
“หวังหยวน... หรอ”
เมี๊ยว!!!
แมวตัวพี่รีบกระโดดไปบังตัวคนที่คาดว่าจะเป็นน้องชายตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนจะพบว่าแค่ตัวเล็กๆ ของเขาคงบังน้องไม่มิดเจ้าแมวอ้วนจึงวิ่งไปกระโดดคาบผ้าห่มบนเตียงมาคลุมร่างกายขาวๆ นั่นเอาไว้
‘หยุดมองน้องฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะไอ้มนุษย์หื่นกาม!!!’
“คุณเชียนซี... ท... ทำไมหวังหยวนถึง ฮึก...ทำไมถึงกลายเป็นมนุษย์ไปได้ล่ะ!! ฮือออออ”
เจ้าแมวอ้วนกระโดดหลบด้วยความตกใจทันทีที่มนุษย์ร่างขาวน้องชายตัวเองปล่อยโฮออกมาเดือดร้อนให้อี้หยางเชียนซีต้องรีบเข้าไปกอบปลอบเอาไว้ก่อนแม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์และไม่ค่อยอยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นเท่าไรก็เถอะ
เขาอยู่บ้านหลังนี้คนเดียวมีเพียงแมวสองตัวพี่น้องนี้เท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนกันแถมเวลานี้ก็ล็อคบ้านไว้หมดแล้วด้วยทั้งประตูหน้าต่างไม่มีทางเลยที่จะมีคนอื่นนอกจากนี้เข้ามาได้ ประกอบกับแมวหวังหยวนหายไปแถมเด็กคนนี้ก็มีสีตาที่เหมือนกับเจ้าแมวตัวน้อยอย่างกับถอดกันมาอีก
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อนั่นแหละ
“ฮือออออออ คุณเชียนซีช่วยหวังหยวนด้วยช่วยหวังหยวนด้วยนะ”
“ครับๆ พี่เชียนจะช่วยหวังหยวนเองนะไม่ร้องนะคนเก่ง ไม่ร้องนะครับ”
“หวังหยวนจะทำยังไงดี หวังหยวนต้องทำยังไงฮือออออ”
“ใจเย็นๆ ก่อนนะหวังหยวน มันต้องมีทางแก้แน่นอนเชื่อพี่เชียนนะครับ”ชายหนุ่มลูบกลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลนั่นช้าๆ เพื่อปลอบประโลมคำแทนชื่อที่ใช้เรียกตัวเองกับเจ้าแมวตัวน้อยหลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจแต่ก็ใช่ว่าเขาจะสนสิ่งที่อี้หยางเชียนซีสนตอนนี้มีแค่ทำให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดหยุดร้องไห้ให้ได้ก็เท่านั้น
ส่วนแมวดวงตาสีฟ้าเองก็ไม่กล้าเข้ามากวนหรือขู่เพราะหวงน้องเหมือนอย่างเคยมันแอบมองอยู่ไกลๆ ด้วยความเป็นห่วงไม่แพ้กันแต่ก็รู้ตัวว่าหากเข้าไปก่อกวนคงไม่มีประโยชน์ในตอนนี้เวลานี้มีแค่เจ้ามนุษย์ตัวโตนี่เท่านั้นที่น่าจะช่วยหวังหยวนได้
‘ฝากด้วยนะเจ้ามนุษย์’
- To Be Continue -
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in