อากาศกำลังหนาวเหน็บ

แต่หัวใจของดงฮยอนกลับอบอุ่นขึ้นมา… เพราะร่มในมือของตน




2.

คิมดงฮันเพิ่งทำเรื่องที่บ้าบิ่นมากๆเรื่องหนึ่งไป


ไม่ใช่การวิ่งฝ่าฝน แต่เป็นการยัดร่มของตนให้คนที่ตัวเองแอบชอบมานานเกือบปีต่างหาก


ไม่มีทางที่คิมดงฮยอนจะรู้จักเขา แม้จะเป็นเพื่อนร่วมคณะกัน แต่คณะก็กว้างใหญ่เกินกว่าที่ทั้งคู่จะมีโอกาสได้คุยกัน




คิมดงฮันรู้จักและตกหลุมรักดงฮยอนจากรอยยิ้มที่ได้มองดูอยู่ไกลๆเท่านั้น

แต่วันนี้ทุกอย่างมันใกล้เข้ามาแล้ว


เขากำลังจะเดินออกจากอาคารเพื่อไปเรียนวิชาต่อไปที่อยู่คนละตึก ในมือถือร่มเตรียมจะกาง หากแต่เหลือบไปเห็นดงฮยอนยืนรอฝนอยู่เสียก่อน



ฝนตกหนักเกินกว่าจะคุ้มหากวิ่งฝ่าไป เพราะเป็นเช่นนั้นดงฮยอนถึงยังยืนอยู่ใต้ตึก



แต่สายตาที่เป็นกังวลของเจ้าตัวปลุกความกล้าลึกๆภายในใจ ทำให้คิมดงฮัน คนไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยทักคิมดงฮยอนตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เกิดกล้าที่จะเดินดุ่มๆเอาร่มไปยัดในมือของคนๆนั้น ก่อนที่ตัวเองจะเอากระเป๋าบังแล้ววิ่งฝ่าฝนออกไป



เนื้อตัวที่เปียกโชกกับชีทเรียนบางส่วนที่ชื้นตอกย้ำว่าดงฮันไม่ได้ทำเรื่องที่ฉลาดสักเท่าไหร่



ทว่ากลับมีแก้วโกโก้ร้อนวางลงบนโต๊ะเลคเชอร์ของเขา ตามมาด้วยคนที่เขาเคยไม่คาดคิดนั่งลงข้างๆในห้องเลคเชอร์



“ร่มนายใช่ไหม” คิมดงฮยอน คนๆนั้นยื่นร่มให้กับเขาหลังจากที่นั่งลงเรียบร้อย



“อ...อืม”



“ขอบคุณ”



และตามมาด้วยผ้าเช็ดหน้าลายเรียบๆอีกผืน



“อาจจะไม่ค่อยช่วยมาก แต่เอาไปเช็ดหน่อยเถอะนะ”




ข้างนอกฟ้าน่าจะยังครึ้มเพราะเมฆฝน

แต่เพราะรอยยิ้มของคนตรงหน้าแล้ว


ทุกอย่างจึงสว่างไสวราวกับท้องฟ้าในยามที่อากาศแจ่มใส



เรื่องบ้าบิ่นที่คิมดงฮันทำลงไป จึงเป็นเรื่องที่คุ้มค่ายิ่งกว่าอะไรเสียอีก







#มนต101