คิมดงฮยอนไม่ค่อยเข้าใจว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่



มาเทียววางขนมไว้บนโต๊ะคนที่ชอบแบบนี้มันสาวน้อยชะมัดยาด ถ้าเพื่อนของเขารู้ว่าเขาเอาคำแนะนำทีเล่นทีจริงแบบนั้นมาทำจริงมีหวังโดนหัวเราะใส่หน้าแน่ๆ



แต่ก็ไม่รู้แล้วโว้ย!



ขนมก็ซื้อไปแล้ว วางไปแล้ว เห็นตอนไอ้หมอนั่นหยิบขนมบนโต๊ะแล้วทำหน้าตาดีใจเหมือนหมาน้อยแบบนั้น หัวใจก็พองโตเป็นบ้า รู้ตัวอีกทีก็ทำติดๆกันมาเป็นอาทิตย์ซะแล้วล่ะ



วันนี้ก็เหมือนกัน เขากำลังเตรียมตัวอย่างดีที่จะไปวางบราวน์นี่บนโต๊ะของคนคนนั้น เข้ามาในห้องเรียนที่ไร้ผู้คนได้แล้ว วางถุงขนมลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าใครจะได้ยินเสียง



ทุกอย่างกำลังจะไปได้ด้วยดี...



จนกระทั่งเขาหันหลังกลับไปนั่นแหละ



“ย่าห์!”



เป็นเสียงของดงฮยอนเองที่ร้องโวยวายขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อพบกับใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนอยู่ข้างหลัง คิมดงฮันที่เพิ่งปรากฏตัวก็สะดุ้งกับเสียงนั้นตาม



คิมดงฮันยืนนิ่ง มือสองข้างยังสอดไว้ในเสื้อโค้ท หมอนั่นชะโงกหน้ามาที่โต๊ะเรียนของตนเองด้วยท่าทีสนอกสนใจ ก่อนจะกลับมามองที่ดงฮยอน เอ่ยประโยคที่ทำให้คนถูกถามอยากจะกัดลิ้นตายไปให้รู้แล้วรู้รอด



“ขนมที่มาวางทุกวันนี่ของนายเหรอ”





คิมดงฮยอนกำลังจะบ้าตายอยู่แล้ว…

ทีแรก เขาก็กลัวเหมือนกันว่าถ้าเจ้าตัวรู้เข้าคงผิดหวังที่ไม่ใช่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่เอามาวาง แต่นี่มันอะไร ดวงตาเปล่งประกายเหมือนลูกหมาเหมือนเดิม



หัวใจของดงฮยอนกำลังทำงานอย่างหนัก หน้าของเขากำลังร้อนผ่าว



“อ...อืม” เสียงของเขาก็สั่นด้วย



“นายชอบฉันเหรอ”



ดงฮันยังไม่เลิกซักไซ้ด้วยสีหน้าลูกหมาน้อยแบบนั้น



ดงฮยอนเคยได้ยินว่า คนเราเมื่อตื่นเต้นมากๆอาจจะทำอะไรที่ขาดสติไปได้…



“ฉันชอบนายไง ไอ้โง่เอ๊ย!”



แต่ดงฮยอนก็ไม่คิดว่า...ตัวเองจะขาดสติจนถึงขั้นที่ตะโกนออกไป แล้ววิ่งหนีออกมาทันที ทิ้งดงฮันเอาไว้กลางห้องเรียนอยู่แบบนั้น



ถึงจะวิ่งกลางอาคารเรียนจนเสียงดังลั่นท้าทายอาจารย์ฝ่ายปกครองให้มาตามด่า แต่ก็ยังได้ยินเสียงที่คุ้นเคยตะโกนไล่หลังมาอยู่ดี



“ฉันก็ชอบนายนะดงฮยอน!”



หลังจากนี้เขาโดนล้อจากคนทั้งโรงเรียนแน่ ไอ้เวรดงฮัน!











#มนต101