Kim Donghan x Kim Donghyun
OS: Drowning

แต่รู้ตัวอีกที ผมก็จมไปในมหาสมุทรที่ชื่อว่าคุณเสียแล้ว

เมื่อเห็นปลายทางอยู่รำไร เขาไม่รอช้าที่จะพุ่งตัวให้เร็วขึ้นเพื่อไปแตะให้ถึงจุดหมาย มีมือที่คุ้นเคยยื่นมาให้เขาจับยึดไว้ ก่อนจะช่วยดึงเขาขึ้นจากผืนน้ำ เมื่อดงฮันยืนได้เต็มที่เท้าบนพื้นข้างสระ เจ้าของมือข้างนั้นก็ปล่อยออก แล้วยกอีกข้างขึ้นมาปรบให้เกิดเสียงดังเปาะแปะอยู่สี่ห้าทีพร้อมเอ่ยขึ้นมา



“วันนี้ทำสถิติใหม่แล้วนะ”



คิมดงฮยอนยกมือสองข้างขึ้นชูนิ้วโป้งให้ ริมฝีปากอิ่มนั่นยกยิ้มกว้างยิงฟันออกมา

ในที่ที่เขาร่วงหล่นลงมา

จนเกือบจะถึงก้นมหาสมุทรแล้ว

“ไม่กลับห้องเหรอ”



“ไม่อ่ะ” คนตรงหน้าเขาส่ายหน้าไปมา “เดี๋ยวรอกลับพร้อมนายก็ได้”



“งั้นเดี๋ยวล้างตัวก่อน”



ดงฮันพูดพลางดึงหมวกว่ายน้ำออกแล้วสะบัดหัวไปมา ส่งผลให้ดงฮยอนที่ยืนอยู่ไม่ไกลรีบถดตัวออกห่างให้พ้นจากหยดน้ำที่จะกระเด็นไปโดน เห็นแล้วก็นึกอยากจะแกล้งดึงลงสระน้ำ แต่ตารางวันนี้ไม่มีเรียนพละ ถ้าเขาทำแบบนั้นดงฮยอนก็จะอยู่ในชุดนักเรียนเปียกๆไม่มีชุดเปลี่ยนแน่ เรื่องที่คิดจึงเป็นแค่ความคิดต่อไป



เขาใช้เวลาไม่นานนักในการล้างเนื้อล้างตัวแล้วเปลี่ยนกลับเป็นชุดนักเรียน ในยามโพล้เพล้แบบนี้สระน้ำของโรงเรียนไม่เหลือคนแล้ว คิมดงฮยอนมานั่งเล่นมือถือรอเขาที่ม้านั่งด้านนอกแทน เมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้าไปใกล้แล้วอีกฝ่ายจึงเก็บมือถือลงแล้วลุกขึ้นมา ก่อนที่ทั้งสองจะเดินสะพายกระเป๋าออกจากโรงเรียนไปพร้อมกัน แบบที่เป็นเกือบทุกวัน







ในระหว่างทางกลับ ดงฮยอนแวะซื้อต็อกโบกีถ้วยหนึ่ง



ดงฮันเอื้อมแขนของตัวเองไปพาดลงบนไหล่ของคนข้างๆ ราวกับเด็กหวงของ เขามองกวาดไปรอบข้างเพื่อหวังจะไม่ให้มีใครมองคนในอ้อมแขน คนที่ถูกโอบอยู่หัวเราะในลำคอเบาๆ ใช้ไม้ลูกชิ้นจิ้มต็อกในถ้วยขึ้นมาจ่อใกล้ๆปาก แต่พอดงฮันจะงับ เจ้าของถ้วยก็ดึงไม้กลับแล้วกินมันหน้าตาเฉย



“ย่าห์ คิมดงฮยอน”



และเมื่อโวยวายอย่างนั้น คิมดงฮยอนก็จิ้มชิ้นใหม่ขึ้นมาจ่อปากของเขา ดงฮันไม่รอช้าที่จะยื่นหน้าไปงับมัน มีเสียงเอ็ดเรื่องความตะกละตะกลามที่กินเข้าไปเต็มคำ แต่ก็มีมือที่เอื้อมมาปาดคราบซอสออกจากข้างริมฝีปากของเขา



คิมดงฮยอนทำอย่างนี้เสมอ ที่ดูแลและเอาใจใส่ในอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้



มันควรจะเป็นเรื่องปกติที่เขาต้องเคยชินได้แล้ว

แต่ต่อให้จมน้ำบ่อยแค่ไหน

คุณจะชินกับอาการขาดอากาศหายใจกับการสำลักน้ำได้จริงหรือ

“ตอนออกมา ...คุยกับใครอยู่เหรอ” เขาถามขึ้นในตอนที่ทั้งคู่ยังเดินอยู่ ยังโอบไหล่ของดงฮยอนอยู่เหมือนเดิม คนถูกถามไม่ได้หยดชะงักไป มิหนำซ้ำยังกินต๊อกโบกีให้หมดคำก่อนจะตอบ เหมือนตอบเรื่องสัพเพเหระทั่วๆไป



“รุ่นพี่ที่ชมรม” เว้นจังหวะไปเพื่อกินชิ้นใหม่ “เขามาขอไอดี”



“เขาชอบนายเหรอ”



“คงงั้นมั้ง”



“แล้วนายชอบเขามั้ย”



“ไม่รู้เหมือนกัน เพิ่งเคยคุย” คนพูดยักไหล่เล็กน้อย “ถ้าคุยถูกคอคงชอบเอง”



เขาปล่อยให้ไหล่ของดงฮยอนว่างแล้ว เปลี่ยนเป็นเดินด้วยกันไปเงียบๆ ดงฮันอาจจะคิดผิดกับคำถามที่ตั้งขึ้นมา มันทำให้ทางกลับหอพักของพวกเขาไกลขึ้นกว่าทุกวัน







ดงฮันเป็นฝ่ายที่ไขกุญแจเข้าห้อง กิจวัตรของพวกเขาดำเนินไปอย่างปกติ เขาคลายเน็คไทออก ดึงเสื้อนักเรียนออกนอกกางเกง ดงฮยอนเหวี่ยงเป้ไปสักมุมของห้องนั่งเล่น เดินเข้าห้องตัวเองไปเปลี่ยนเป็นชุดสบายๆแล้วออกมาที่ครัว เตรียมหม้อ ห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และเครื่องเคียงแบบที่ทำประจำ ดงฮันเองก็เข้าห้องตัวเองไปเปลี่ยนชุดบ้าง แล้วออกมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าว



คิมดงฮยอนกำลังก้มหน้าก้มตาเตรียมที่จะทำอาหาร โดยไม่ได้สังเกตว่าดงฮันเดินไปอยู่ข้างๆแล้ว จนกระทั่งถูกดงฮันโน้มหน้าลงมา ประทับริมฝีปากลงบนข้างแก้มเบาๆ



คนโดนจูบแก้มมีสะดุ้งบ้าง แต่กลับไม่ได้ทำท่าทีตื่นตระหนกอะไร นั่นคงเป็นเพราะการจูบเล่นแบบนี้ระหว่างพวกเขาเกิดขึ้นบ่อยพอควร ไม่ทันขาดขำ ดงฮยอนก็แก้แค้นโดยการล็อกหน้าเขาแล้วจูบบนหน้าผากแรงๆกลับก่อนที่จะหัวเราะร่าใส่กัน เหมือนว่าความอึมครึมก่อนหน้าไม่ได้เกิดขึ้น



ใครเขาเล่นกันแบบนี้



เขาเคยโดนเพื่อนสักคนตั้งคำถามใส่ เวลาพวกเขาเล่นแบบนี้กันต่อหน้าคนอื่น แล้วไม่คนใดคนหนึ่งก็จะหัวเราะร่าแล้วบอกว่าพวกเรานี่แหละที่เล่นกันแบบนี้



ดงฮันคิดว่าดงฮยอนตอบโต้กลับอย่างไม่คิดอะไร ที่โดนเขาจูบแก้มไปก็คงไม่คิดอะไรอีกเช่นเคย







จนกระทั่งต้มรามยอนเสร็จ ต่างฝ่ายต่างกินพลางคุยเรื่องสัพเพเหระ ดงฮันเป็นฝ่ายยกถ้วยไปล้างบ้าง เมื่อล้างเสร็จหันกลับมา พบว่าดงฮยอนกำลังตอบข้อความใครสักคนพร้อมกับรอยยิ้มบางๆบนหน้า



“ชอบเขาแล้วเหรอ”



“หืม” ดงฮยอนเงยหน้าจากมือถือขึ้นมาโดยรอยยิ้มยังคงค้างไว้เหมือนเดิม

เขารู้สึกจมลงไปอีกแล้ว

“รุ่นพี่คนนั้น...ในข้อความ”





“ทำไมคิดแบบนั้น”



“เพราะนายยิ้ม”



“มีเรื่องตลก”



“เรื่องอะไรนายถึงได้ยิ้มแบบนั้น”







“ถ้าคุยถูกคอคงชอบเอง”



ที่ดงฮยอนเคยพูดเอาไว้ ถ้าหาก...เรื่องตลกที่ส่งมาทำให้ดงฮยอนยิ้มได้ คิมดงฮันกำลังกลัวว่าดงฮยอนกับรุ่นพี่คนนั้นกำลังจะคุยถูกคอกัน







“หน้าของนายตอนนี้ไง ตลก”



แล้วดงฮยอนก็ก้มลงไปพิมพ์ต่อ เร็วกว่าความคิด ดงฮันเดิมดุ่มๆเข้าไปคว้าแขนคนตรงหน้าไว้ไม่ให้พิมพ์ตอบ





“นายจะไม่ชอบเขาใช่มั้ย”



“อะไรของนาย”



“อย่าคุยถูกคอกับเขานะ”







ดงฮยอนยิ้มอีกแล้ว เผลอๆยิ้มกว้างกว่าเดิมอีก ความเงียบจากคนตรงหน้าทำให้ดงฮันหายใจไม่ออก คล้ายว่าตัวเองกำลังจะค่อยๆจมลงไป เขาอาจตายได้ แต่หัวใจที่เต้นแรงด้วยความตื่นเต้นก็ช่วยยืนยันการมีชีวิตอยู่ของเขา





“หมายถึงอย่าชอบเขาหรือเปล่า”



“ใช่”







รอยยิ้มที่เปล่งออกมามันช่างสว่างและเจิดจ้า ดงฮันรู้สึกเหมือนตาตัวเองพร่ามัวไปชั่วขณะ





“อืม ไม่ชอบหรอก เขาคุยไม่สนุกเท่านาย”










คิมดงฮันเพิ่งรู้ ว่ามันวิเศษเพียงใดที่ได้สัมผัสกันมากกว่าเพียงแค่จูบแก้มเล่นแบบหยอกล้อ ก็ตอนเขาดึงคนตรงหน้าเข้ามาหาตัวเอง และอีกฝ่ายตอบรับเขาอย่างไม่ลังเล

การว่ายน้ำอันเนิ่นนานมีปลายทางให้ไปถึงเสียที

 #มนต101