Note: ต่อจาก Bitter - บทความตอนที่แล้ว
.
.
.
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านมาทำให้ดงฮันรู้สึกตัว
ปวดหัว...
คงเพราะแฮงค์จากเบียร์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อวาน
วันนี้วันหยุด เขาไม่จำเป็นต้องออกไปไหน เพราะงั้นดงฮันจึงตั้งใจว่าจะนอนต่ออีกสักนิด ทว่าเสียงกุกกักจากข้างนอกทำให้เขาต้องลุกขึ้นออกไปดู
ดงฮยอนย้ายออกไปแล้ว ในห้องมีเพียงเขาคนเดียว
แล้วเสียงนั่นจะมาจากไหนกัน
แล้วดงฮันก็ได้คำตอบทันทีที่เปิดประตูห้องนอนออกไปแล้วพบกับแผ่นหลังของคนคุ้นเคยที่ยืนอยู่ในห้องครัว
ดงฮยอนกลับมาแล้วงั้นเหรอ…
“ตื่นสายจังนะ”
เสียงของดงฮยอนดังขึ้นก่อนที่เขาจะเอ่ยทักก่อนไป คนพูดหันมาส่งยิ้มให้เขาก่อนจะเดินถือถ้วยรามยอนไปนั่งเล่นที่โซฟาหน้าโทรทัศน์
ทุกอย่างดูปกติราวกับว่าคนๆนี้ไม่เคยย้ายออกไปไหน
ไม่สิ...ทุกอย่างมันดูคุ้นไปหมดด้วยซ้ำ
“โอ๊ะ นี่เพลงใหม่นี่นา”
ดงฮันเหลือบไปยังโทรทัศน์ซึ่งตอนนี้กำลังแสดงรายการเพลงที่ดงฮยอนมักจะชอบดู มันคงไม่มีอะไรถ้าไม่ใช่ว่าเพลงใหม่ที่อีกฝ่ายพูดถึง เป็นเพลงที่ออกมาตั้งหลายเดือนแล้ว
ฉับพลัน ความรู้สึกบางอย่างก็แล่นเข้ามา
ทำไมมันเหมือนกับว่าเขาเคยเห็นภาพเหล่านี้มาก่อน
เขาคิดว่าตัวเองอาจจะฝันไป หรือไม่นี่ก็คงเป็นภาพหลอนจากการเมาค้าง
ทุกอย่างมันบ้าและดูเป็นไปไม่ได้
แต่ทว่ามันก็กลับสมจริงจนน่าขนลุก
หรือถ้านี่เกิดเป็นความฝัน
มันก็คงเป็นฝันที่ดีจนเขาไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย
ในทีแรกเขานึกสงสัย ในบรรดาช่วงเวลาที่ดงฮยอนยังไม่ย้ายออกไป ทำไมต้องเป็นวันนี้ วันที่ดูจะธรรมดา ไม่มีอะไรมากไปกว่าดงฮยอนที่นอนเอกเขนกดูทีวีอย่างสบายอารมณ์
แล้วเขาก็ได้คำตอบเมื่อตกเย็น ดงฮยอนเดินมาหาเขาที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียง เจ้าตัวบ่นเล็กน้อยเรื่องกลิ่นของมัน แต่ก็ยังมายืนอยู่ตรงนั้น
จนกระทั่งดงฮยอนหันหน้ามาทางเขา
เสื้อผ้า ทรงผม รอยยิ้ม แสงแดด
ทุกอย่างตรงหน้าทำให้ดงฮันจำได้
วันที่เขาย้อนกลับมาคือวันที่เขาจูบดงฮยอน
มันคือวันที่เขาเดินก้าวล้ำเส้นของสถานะเพื่อน เพื่อพบว่าในท้ายสุด เขาก็ต้องถอยกลับไปอยู่ในเส้นนั้นเหมือนเดิม
แต่ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าจูบนั้นไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไร
แต่เมื่อย้อนกลับมาอีกครั้ง ดงฮันก็ยังยืนยันที่จะทำมันเหมือนเดิม แม้ผลมันจะลงท้ายที่ปัจจุบัน เขายิ่งถลำลึกและเจ็บปวดเจียนตายอยู่แบบนี้ก็ตาม
เพราะเขาไม่อาจละเลยความสวยงามของรอยยิ้มนั้นที่ดึงดูดให้เขาเคลื่อนตัวเข้าหา
และไม่อาจลืมเลือนความวิเศษของวินาทีที่อีกฝ่ายจูบตอบกลับมา
รอยยิ้มที่ได้รับกลับมายังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน
ก่อนที่ทุกอย่างจะจางหายไป
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านมาทำให้ดงฮันรู้สึกตัว
ปวดหัว...
คงเพราะแฮงค์จากเบียร์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อวาน
ดงฮันตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าทั้งหมดคือความฝัน
ฝันที่ฉายซ้ำภาพในอดีตที่ยังคงหลอกหลอน
เขาเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อพบความเป็นจริงที่ว่างเปล่า
ดงฮันเดินไปยังระเบียงซึ่งยังคงเป็นมุมโปรดของเขาเหมือนเดิม
บุหรี่ในมือถูกจุดขึ้น
ควันบุหรี่ที่ถูกพ่นออกมาลอยขึ้นไปยังอากาศ ก่อนจะจางหายไป ทิ้งไว้แค่กลิ่นขมๆของมัน
ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย
#มนต101
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in