กลิ่นบุหรี่ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง ควันขาวที่เคยกระจายตัวบนอากาศค่อยๆจางหายไป ตามพื้นห้องมีซากกระป๋องเบียร์อยู่เกลื่อนกลาด

ไม่มีใครบ่นว่าบุหรี่เหม็น ไม่มีใครด่าเรื่องของที่ทำลายสุขภาพ

คิมดงฮันอยู่คนเดียว ห้องนี้ไร้เงาอดีตรูมเมทอย่างคิมดงฮยอน







คนคนนั้นย้ายออกไป

ไปมีชีวิตของตัวเอง







เราไม่ได้มีปัญหากัน

มันเป็นแค่การตัดสินใจของอีกฝ่าย ซึ่งดงฮันเองก็เคารพมัน







แค่รูมเมทอยากจะย้ายออกไป ดงฮันจะทัดทานอะไรได้


เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน


เราไม่เคยเป็นอะไรกันไปมากกว่าเพื่อนด้วย







ตอนนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ แค่อาจจะไม่ได้สนิทมาก และไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว



ห้องเงียบลงเยอะ ไม่มีเสียงดีดกีต้าร์ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี



โทรทัศน์เปิดทิ้งเอาไว้ เป็นรายการที่ดงฮยอนชอบดู แต่ตอนนี้มันกลับเงียบพิกล ไร้เสียงหัวเราะร่าคลอไปด้วยเหมือนอย่างที่เคยเป็น



เปิดทิ้งไว้ได้ไม่นาน ดงฮันก็คว้ารีโมตกดปิดมันลง







พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน



เพราะแสงที่หลงเหลือไม่มาก ทำให้ในห้องที่ไม่ได้เปิดไฟใกล้จะมืดสนิท







เขายืนพิงที่ระเบียงพลางจิบเบียร์ขณะมองเหม่อออกไป



ระเบียงนี้กว้างขึ้น พอไม่มีคนที่เคยมายืนดูด้วย ทั้งๆที่ตอนนั้นอีกฝ่ายเคยบ่นว่าแค่ผู้ชายสองคนยืนก็เต็มแล้ว