บ่ายวันหนึ่งในร้านกาแฟ
ผมเข้าใจว่าเขาเปิดแอร์
แต่หน้าต่างเปิดอยู่อย่างมีนัยสำคัญ
ฝนตกในฤดูหนาวนั้นทำให้อุณหภูมิเย็นกว่า

ทุกสิ่งที่เป็นจริงล้วนดูไม่เป็นจริง
สอดคล้องแต่ไม่สอดคล้อง
ทำไมการติวภาษาอังกฤษ
ถึงไม่มีคำอังกฤษออกมาจากปากหล่อนเลยสักคำ
มีแต่คำแปลก ๆ อย่างรูปอดีต หรือรูปอนาคต

คำว่ารูปอดีต
กลับทำให้ผมนึกถึงโมนาลิซา
มากกว่า past tense อะไรใด ๆ

ทำไมฤดูหนาวในเดือนที่ควรจะหนาวที่สุด
บางวันเหมือนฤดูร้อนในเดือนที่ไม่ร้อนเท่าไร
วันนี้กลับมีฝนโปรยลงมาแบบไม่บอกล่วงหน้า

พรุ่งนี้อาจจะมีหิมะตก
แมวอาจจะหลบเข้าไปใต้ผ้าห่ม
นกอาจจะถูกแช่แข็งในคลอง
แล้วมะรืนนี้อาจจะกลับมาร้อนอีกครั้ง
ปลดปล่อยเจ้านกน้อยที่ถูกแช่แข็ง

ผมมีความคิดแปลก ๆ
ว่าถ้าผมมีลูกกับหล่อน หน้าตาจะเป็นยังไง
ตอนเช้าผมอาจหอมแก้มลูก
ก่อนที่จะไปส่งที่โรงเรียน

ตอนบ่ายผมอาจสวมกอดกับหล่อน
ก่อนจะส่งหล่อนขึ้นเครื่อง ไปไกลแสนไกล
เพื่อให้ลูกกลับมาเจอว่าแม่ไม่อยู่อีกแล้ว
แล้วสักวันหล่อนอาจจะกลับมา หรือไม่กลับมา

บ้าชะมัด
เหมือนผมนึกถึงเรื่องในอนาคต
ด้วยประโยคที่เป็นรูปอดีต

ผมก็ไม่แน่ใจเท่าไรนะ
ผมจำเรื่องในอนาคตไม่ได้เลยน่ะ

ผมดึงตัวเองกลับมาที่ร้านกาแฟอีกครั้ง
พยายามนึกถึงประโยคในรูปปัจจุบัน

หนาวจัง