การเรียงลำดับความสำคัญ นั้นสำคัญ
ไม่ใช่เพราะว่าคุณจะได้เริ่มตั้งแต่ 1 ไปถึง 10
ชีวิตจริงคงไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
แต่มันจะช่วยให้เริ่มจาก 4 ไป 6 ย้อนกลับมา 3 1 จนไปถึง 10
โดยที่คุณไม่ฟัคอัพมากนัก  

---

เขาทิ้งคอมพิวเตอร์ วิ่งออกไปกลางฝูงชน
อีเมล์ยังไม่ถูกส่ง กาแฟยังไม่ถูกดื่ม บิลยังไม่ถูกจ่าย
สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คือวิ่งเข้าไปในบ้านใครบางคน
และทานอาหารเย็นที่แสนจะอบอุ่น
แต่ถึงแม้จะทำอย่างนั้นได้
เขาก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะหายเศร้า

อาจเป็นเพราะเขาเติบโตในชนบท
จึงมองทุกอย่างในเมืองหลวงเป็นความวุ่นวาย
แค่มองนอกถนนก็รู้สึกปวดหัวข้างขวา
เขาไม่อยากติดอยู่บนถนนสองชั่วโมง เพื่อรอจะเสพงานศิลปะ
เขาไม่อยากอยู่กับคนที่ใจร้าย

รู้ตัวอีกที เขาก็มีแก้วเหล้าอยู่ในมือ
แก้วที่เขาไม่คุ้นเลยว่าหยิบมาตอนไหน
และเอาแต่ใครครวญว่าเขาไม่ควรเมาขนาดนี้

"ตอนนี้กูอยู่ตรงไหนวะ ?"
เขาไม่รู้ว่าความเศร้ามันเกิดขึ้นที่ลำดับไหน
4? 6? 3? 1? 10?

เขาไม่รู้
บางอย่างเช่น ความเศร้า
เขากลับเรียงลำดับความสำคัญไม่ได้
จะจัดวางไว้ตรงไหนก็น่าเจ็บปวด

เขาเคยคิดว่าการคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเป็นอะไรที่ lame
เหมือนกับที่ไอ้พวก millennials ชอบบอกว่าตัวเองเป็น
เกลื่อนกลาดตามโซเชียลอะไรเทือกนั้น
เขาไม่เคยคิดว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้า
จนกระทั่งหมอนั่นแหละ ที่บอกว่าเขาเป็น

ตอนนี้เขาอาจจะแค่ต้องการเวลาที่จะเงยหน้ามองท้องฟ้าบ้าง
เผื่อว่าน้ำตามันจะไหลกลับเข้าไป

เช้าวันรุ่งขึ้น
เขาหยิบคอมพิวเตอร์ ส่งอีเมล์ ดื่มกาแฟ จ่ายบิล
กลับบ้านทานอาหารเย็นที่แสนจะอบอุ่น
สวมกอดกับใครบางคน

ถึงแม้ว่าเขาจะทำอย่างนั้น
เขาก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะหายเศร้าได้