ถ้าที่ไหนมีขนมที่นั่นต้องมีคิม ยงกุก ด้วยความเป็นลูกคนเล็กของบ้านบวกกับนิสัยที่ไม่ได้แปรผันตรงกับอายุ คนในบ้านรวมถึงเพื่อนๆเลยเอ็นดูเขา ชอบเอาขนม ลูกกวาดและของกินอีกหลายๆอย่างมาให้เขา จนเขาชอบกินและก็ติดไปแล้ว
“เคนตะ ไหนบอกเก็บลูกอมไว้ให้เราไง” ยงกุกกำลังงอนที่เพื่อนสนิทอย่างเคนตะที่พึ่งกลับมาจากเยี่ยมบ้านเกิดของตัวเองที่ญี่ปุ่น เมื่อบ่ายเคนตะโทรมาบอกเขาว่าซื้อลูกอมหายากที่เขาอยากกินมาฝาก เขาเลยรีบเคลียร์รายงานของอาจารย์มหาลัยแล้วบึ่งมาที่บ้านเคนตะทันที
“เก็บไว้ให้แล้วนี่ไง” เคนตะยิ้ม
“อันเดียว?” ลูกอมที่เคนตะหยิบยกชูขึ้นมามีแค่นั้นเดียว ทำเอายงกุกหน้างอแล้วเดินกระทืบตึงตังไปนั่งกับเพื่อนสนิทอีกคน
“ฮยอนบินช่วยเราด้วยเคนตะใจร้าย” ยงกุกเดินหน้างอไปหาฮยอนบินทำเอาฮยอนบินยิ้มให้กับความเป็นเด็กของอีกคน แล้วยื่นไปรวบเอวยงกุกเอาไว้แล้วดึงมานั่งตักตัวเอง
“โอ๋ๆ ไม่หน้างอนะครับยงกุก” ฮยอนบินบีบแก้มนิ่มทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยว
“อย่าบีบแก้มยงกุกนะเว้ย!” หมอนใบใหญ่ถูกขว้างมาโดนหน้าของฮยอนบินอย่างจัง เขาเงยหน้าขึ้นจ้องเคนตะอย่างเคืองๆ
“ยงกุก ดงฮันมันมาเมื่อกี้อะ มันนึกว่าอันนี้ของมันเลยแกะกิน เนี่ยเหลือแค่นี้” เคนตะพยายามอธิบายให้ยงกุกเข้าใจ
ที่เขาพูดคือเรื่องจริงทั้งนั้น ดงฮันเพื่อนในกลุ่มของเขาได้ชื่อว่ากินได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า เขาโทรไปหาเพื่อให้มาเอาขนมที่ห้อง ตอนที่ดงฮันเข้ามาเขากำลังไปเข้าห้องน้ำอยู่ พอออกมาซากเปลือกลูกอมที่ยงกุกอยากกินนักอยากกินหนาวางเกลี่ยนอยู่บนพื้น เม็ดหนึ่งที่หลุดรอดมาถึงเขาได้เพราะดงฮันแกะแล้วมันหล่นใต้โซฟา เขาเลยไล่ตะเพิดมันไป ลูกอมนี่หายากจริงอย่างที่ยงกุกบอกนี่ต้องให้น้าที่อยู่ต่างจังหวัดส่งมาให้เลย
“งั้นก็รีบเอามาให้ยงกุกได้ละ” ฮยอนบินยื่นมือไปจะคว้าลูกอมในมือเคนตะแต่เขาเอาหลบได้ก่อน
“ไม่ จะให้ยงกุกกินเองเว้ย อย่ามาป้อน”
“จิ๊” ฮยอนบินจิ๊ปากเมื่อเคนตะรู้แผนตัวเองที่จะป้อนคนบนตัก ยงกุกมองลูกอมอย่างอาลัย อาวร อยากจะยื่นมือไปหยิบมากินให้จบๆ แต่ก็ยังงอนเคนตะอยู่
“ยงกุกครับ ไปหยิบมากินเร็ว” ฮยอนบินใช้เสียงสองอย่างที่คุยกับหลายวัย5ขวบของตัวเองบอกยงกุก
“ไม่เอา เรางอนเคนตะ” ยงกุกแลบลิ้นใส่คนที่ถือลูกอมอยู่แล้วหันหน้าชนกับอกของฮยอนบิน ฮยอนบินยกยิ้มอย่างผู้ชนะให้เคนตะ เขาหมั่นไส้จนต้องถอดสลิปเปอร์เขวี้ยงใส่ แต่ฮยอนบินหลบทัน
“ยงกุกไม่งอนนะ มาๆเราป้อน”
“ไม่เอา” ฮยอนบินแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เคนตะที่กำลังโดนยงกุกงอนเข้าให้
“กวน-ตีน” เคนตะด่าแบบไม่ออกเสียง
“หื้ม? ฮัลโหล ครับพี่ ด่วนหรอ เคๆ เดี๋ยวผมไปละ” ฮยอนบินหยิบโทรศัพท์ไอโฟนคู่ใจมากดรับสาย ดูเหมือนว่าพี่ที่กองจะโทรมาตามให้ไปทำงาน
“ยงกุกครับ บินต้องไปทำงานกลับพร้อมกันเลยมั้ย” ฮยอนบินก้มหัวคุยกับคนบนตักที่เอาแต่หัวทุยขยับไปมา บนอกเขา ยงกุกส่ายหน้า
“เราเอารถมา บินไปทำงานเถอะ” ยงกุกลุกจากตักของฮยอนบินแล้วมานั่งหงอยที่โซฟาแทน ฮยอนบินลุกขึ้นไปหยิบของฝากที่เคนตะเอามาให้ ออกจะออกจากห้องไม่ลืมลายงกุกตัวน้อยๆที่นั่งหงอยอยู่
“ไปละครับเจอกันที่มอ” ฮยอนบินยิ้มให้ แต่ยงกุกไม่ ยังหน้างอเหมือนเดิม
“โอ๊ย!”
“ง้อ-ยง-กุก-ด้วย” เมื่อเห็นยงกุกยังเหมือนเดิมขายาวๆของฮยอนบินก็แกว่งไปเขี่ยเคนตะที่อยู่ใกล้ๆแล้วออกคำสั่งไว้
“เออรู้แล้ว! ไปไหนก็ไป”
"ยงกุกงอนจริงหรอ” เคนตะพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ เนี่ยยงกุกเหมือนเด็กๆไม่มีผิด
“ก็เราอยากกินเยอะๆ ไม่ใช่เม็ดเดียว” ยงกุกพูดแล้วทำหน้างอแง
‘ฮืออออ น่ารักเว้ยยยยยยยยย’ ในใจเคนตะพูดชมว่ายงกุกน่ารักไปร้อยคำแล้วเห็นจะได้ ตั้งแต่ทำหน้างอ นั่งหงอยๆเป็นเด็กน้อยแล้วก็มาพูดงอแงนี่แหละ
“งั้นเอาอย่างงี้นะ เดี๋ยวให้น้าส่งมาให้ใหม่ โอเคมั้ย?”
“จริงหรอ?” ยงกุกรีบโดดลงจากโซฟามานั่งพื้นกับเคนตะทันที ตาเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจปนดีใจหน่อยๆ
“อื้ม เนี่ยเดี๋ยวบอกน้าเลย” เคนตะชูโทรศัพท์ให้ดู เขากดเข้าไปแอพพิเคชั่นสีน้ำตาลเหลืองและพิมพ์ภาษาบ้านเกิดตัวเองอย่างคุ้นเคยแล้วกดส่ง
“เนี่ยเสร็จละ น้าตอบวมาว่าอีกสัปดาห์นึง รอได้มั้ย?”
“อื้มๆ เรารอได้ จะได้กินแล้วๆๆๆ” ยงกุกที่ได้ยินแบบนี้ก็ยิ้มกว้างจนตาปิด ลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นไปมาจนเคนตะเห็นละยิ้มตาม เด็กจริงๆเลย
“เคนตะเราอยากกินเม็ดนี้แล้ว ให้เราเร็วๆ” ยงกุกนั่งลงแบบเดิมแล้วยื่นมือไปขอลูกอมที่เคนตะถืออยู่ ยงกุกกำลังอ้อนเขาเหมือนแมวตัวเล็กๆ อ่า เห็นแล้วอยากแกล้งจัง
“ไม่ให้อะ”
“เอ้า ไหนบอกเก็บไว้ให้เราไง”
“ก็ตอนนั้นเราให้ยงกุกแล้วไม่ยอมเอาเอง” เคนตะแลบลิ้นใส่แล้วยืนขึ้นทำท่าล้อเลียนยงกุก
“ไม่ได้สิ ก็ซื้อมาให้เราหนิ”
“ได้สิ ยังไงเราก็เป็นคนซื้อเราจะไม่ให้ยงกุกก็ได้”
“เคนตะ! เราโกรธแล้วนะ” ยงกุกยืนขึ้นบ้าง ถ้ายงกุกมีหู หางและขนยาวๆ ตอนนี้มันคงชี้ขึ้นอยู่แน่ๆ เป็นลูกแมวตัวเล็กๆที่กำลังโกรธเขาอยู่ ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่เลย
“เอามาให้เรานะ” ยงกุกยื่นมืออกไปอีกครั้ง
“ไม่ให้” เคนตะทำหน้าล้อเลียนแล้ววิ่งหนี ยงกุกก็วิ่งตามเพื่อจะได้กินลูกอมเม็ดนั้น เคนตะทั้งวิ่งอ้อมโวฟา โต๊ะกินข้าวเพื่อหนียงกุก เออ เป็นแมวที่วิ่งเร็วดีเหมือนกัน
“แฮ่กๆ เดี๋ยวหยุดก่อน” วิ่งไล่กันมาจะสิบนาทีจะเป็นลมคาห้องกันทั้งคู่อยู่แล้ว
“อะให้กินก็ได้”
“เย่!”
“แปปนึง อะมากินดิ”
“เคนตะ สกปรก” เขานึกอยากจะแกล้งยงกุกเลยกัดเปลือกลูกอมไว้ ลูกอมเม็ดสีขาวนมถูกหุ้มด้วยห่อพลาสติกสีใสกำลังถูกงับที่ปากของเคนตะ
“ทำไม ไม่อยากกินอ่อ” เคนตะแกล้งเดินไปประชิดตัวแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“เคนตะคายออกมานะ เราจะกิน”
“เนี่ยกินดิ” เขายื่นหน้าไปใกล้ๆ
“หึ้ย”
“อะๆ ไม่งั้นจะกินเองนะ” ยงกุกยั้งคิดสักพักก่อนจะเอ่ยตอบออกมา
“ก็ได้!”
“ห้ามใช้มือนะ” เคนตะยิ้มร่าทั้งๆที่ยังกัดเปลือกลูกอมอยู่
ยงกุกจ้องหน้าเคนตะสักพักก่อนจะรวบรวมความกล้ากัดเปลือกลูกอม มือเล็กวางไว้ที่อกของเคนตะ ยงกุกพยายามจะแกะเกลียวของลูกอมแล้วแต่มันก็ไม่ยอมคลายซะที
“เข้ามาใกล้กว่านี้สิ” เคนตะเลยจับท่อนแขนเล็กแล้วดึงให้ยงกุกเข้ามาชิดตัว เคนตะมองยงกุกที่กำลังพยายามจะคลายเกลียวเปลือกลูกอมเห็นยงกุกใกล้ๆแบบนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลย ยามที่ริมฝีปากสีชมพูกัดที่เปลือกลูกอมแทบทำให้เขาละลาย ปากของเราเฉียดกันไปมาหลายรอบ นึกขอบคุณเจ้าลูกอมตัวดีที่แกะยากแกะเย็นเหลือเกิน
“อ้าว ไม่กินแล้วไง”
“อือ เหนื่อยแล้ว” สุดท้ายยงกุกก็ยอมแพ้ไปเสียก่อน ยงกุกยืนคอตกข้างหน้าของเคนตะ ด้วยความเอ็นดูเคนตะเลยส่งมือไปยีหัวเล่น
“ไม่แกล้งแล้วๆ เงยหน้าขึ้นมาจะให้กิน”
“เคนตะจะหลอกเราอะดิ ไม่เอาแล้ว”
“คราวนี้ให้กินจริงๆ”
“ไม่เอา”
“จริงๆ”
“ไม่เอา-”
เคนตะจับหน้าของยงกุกให้เงยขึ้นมาแล้วประกบปากลงไป ลูกอมสีขาวนมที่อยู่ในปากของเขาได้เข้าไปอยู่ในปากของยงกุกแล้ว ตอนแรกก็ว่าจะแกล้งแค่นี้แหละ จะปากของยงกุกมันนุ่มจนน่าสัมผัสให้มากกว่า เขาเลยกอบโกยกำไรด้วยการแอบดูดเม้มริมฝีปากสีชมพูเบาๆก่อนจะผละออกมา จริงๆเขาแอบใช้ลิ้นแตะลิ้นของยงกุกด้วยแหละ
“ไง อร่อยมั้ย”
“อื้อ” ยงกุกเคี้ยวลุกอมสักพักก่อนจะพูดตอบในลำคอ หน้าของยงกุกเริ่มเป็นสีแดงลามไปถึงใบหู
“ถ้าน้าส่งมาให้จะป้อนแบบนี้อีกนะ” เคนตะยิ้มตาหยีให้
“ไอเคนตะ ไอบ้า”
#SSPDFIC
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in