วันหนึ่งในขณะที่ออกจากวังโบราณ

ทำไมฉันถึงแค้นแต่กับเรื่องเล็กๆ
แทนที่จะแค้นกับราชวังนั้น แทนความลามกของราชวัง
ฉันแค้นว่าซุปซี่โครงวัว 50 วอนลอยแต่น้ำมัน
แค้นอย่างใจแคบ ด่าอีเจ้าของร้านซุปซี่โครงวัวอีหมูตอน
ด่าอย่างใจแคบ

โดยไม่ปฏิบัติสิทธิเสรีภาพ
คัดค้านการส่งกองกำลังทหารที่เวียดนาม เรียกร้องเสรีภาพสื่อ
อย่างองอาจผ่าเผยสักครั้ง
เพื่อนักเขียนนิยายที่ถูกจับไป
ฉันกลับเกลียดแต่คนยามกลางคืน
ที่มารับ 20 วอนสามครั้ง สี่ครั้งหรือ

ธรรมเนียมใจแคบของฉันยาวนานแล้วมันคัดตัวบรรจง
ทอดยาวหน้าตัวฉัน
อย่างเช่นมีเกิดเรื่องแบบนี้
ตอนที่ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลสนามที่ 14 ของค่ายเชลยในปูซาน
นักข่าวกรองเห็นผมทำฟองน้ำและพับ
ผ้าพันแผล แล้วล้อว่าทำไมไม่มาเป็นตำรวจเชลย
ว่าผู้ชายอะไรทำงานพวกนี้
ข้างๆ นางพยาบาล

ที่ฉันกำลังต่อต้านในขณะนี้ก็ไม่ต่างจากการทำฟองน้ำและ
การพับผ้าพันแผลสักนิด
ได้ยินเสียงหมาแล้วแพ้เสียงเห่านั้น
แพ้คำบ่นของไอ้เด็กที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
ใบแปะก๊วยที่ร่วงก็เป็นทางที่เต็มไปด้วยหนามที่ฉันก้าวเดิน

อย่างไรฉันยืนหลบอยู่ ฉันไม่ได้ยืนที่
ยอดเขา ยังไงฉันยืนหลบอยู่ข้างๆ นิดหน่อย
แล้วความจริงที่การยืนข้างๆ นิดหน่อยเป็นสิ่งที่
ขี้ขลาดนั้นฉันก็รู้อยู้แล้ว!

เพราะฉะนั้นฉันต่อต้านอย่างใจแคบแบบนี้
ต่อต้านช่างตัดผม
ไม่กล้าต่อต้านเจ้าของที่ แต่ต่อต้านช่างตัดผม
ไม่กล้าต่อต้านเจ้าหน้าที่ที่ว่าการเขต หรือเจ้าหน้าที่ที่ทำการแขวง
ต่อต้านคนยามกลางคืนเพราะเงิน 20 วอน 10 วอน 1 วอน
มันไม่ตลกหรือ เพราะ 1 วอนนะ

ทรายเอ๊ย ฉันเล็กขนาดไหน
ลม ฝุ่น พืชเอ๊ย ฉันเล็กขนาดไหน
เล็กขนาดไหนกันแน่....