“ฝากด้วยนะ” เธอพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะเดินกลับไปยังป้ายรถเมล์ เธอ—แฟนสาวของผม—ขอร้องให้ผมช่วยเพื่อนเก่าคนสำคัญหาที่พักในละแวกที่ผมอาศัยอยู่ ผมยืนรอรับทั้งคู่อยู่หน้าอพาร์ตเม้นต์ของตัวเองได้ไม่ถึงสิบห้านาทีก็พบทั้งคู่เดินมาด้วยกัน เพื่อนของเธอสูงโปร่งกว่าที่ผมคาดไว้มากทีเดียว เงาของเขาทาบทับร่างของผมไว้ทั้งหมดตอนที่เราเดินไปตามตรอกหรือซอยต่าง ๆ แดดจัดและความร้อนเปลี่ยนสีหน้าแก้มของเขาให้เป็นสีแดง ผมหยุดยืนอยู่ใต้เงาตึก
            “หาอะไรกินก่อนมั้ย” ผมถามเขาด้วยความหวังดีต่อตัวเองด้วยประการหนึ่ง ในตอนนั้นมันเป็นคำถามที่ไร้ซึ่งเจตนาแฝงใด ผมถามด้วยความรู้สึกว่างเปล่า—
เรานั่งกินก๊วยเตี๋ยวกันคนละชาม เขาไม่ใช่คนพูดเก่ง หรืออาจเพราะเรายังไม่รู้จักกันดีพอ จึงเป็นผมที่ชวนคุยเรื่อยเปื่อยเพื่อไม่ให้เกิดบรรยากาศน่าอึดอัด ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่ตอนที่เขาสั่งก๊วยเตี๋ยวชามที่สอง การพาร่างกายที่สูงประมาณร้อยแปดสิบกว่าเดินไปมาร่วมชั่วโมงคงบั่นถอนพลังงานของเขาไปมากทีเดียว
            ผมต้องกลั้นขำตอนที่เขาบอกว่าจะสั่งไอศกรีมของทางร้านมากินตบท้ายมื้ออาหารด้วยท่าทีไม่เป็นธรรมชาติ น้ำเสียงของเขาราวกับเด็กที่กำลังทำผิด ผมเพียงแต่พยักหน้าให้ จากนั้นเราจึงเดินและติดต่อเจ้าของอพาร์ทเม้นต์ในย่านนั้นกันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งแสงอาทิตย์ย้อมอาคารสีขาวให้กลายเป็นสีวานิลลา—รสไอศกรีมที่เขาสั่งมากินเมื่อตอนบ่าย