หู-ฟัง

วันศุกร์ ๑๓ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๘

เวลา ๒๓.๕๐ น.

            เด็กหนุ่มมอปลายปีสุดท้ายในชุดเครื่องแบบโรงเรียนเอกชนกำลังเดินอ่านหนังสือสอบอยู่ริมฟุตบาธอย่างคร่ำเคร่ง

            เสียงเพลงดังเล็ดลอดออกมาจากหู แต่สายตาของเขาจับจ้องเพียงตัวหนังสือ ไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใด

           

            ใกล้เวลาเที่ยงคืน รถโดยสารประจำทางเริ่มหมดลง ผู้คนเริ่มบางตา 

            รอเวลาจนถนนเส้นนี้ไม่มีใคร

            เขาโยนหนังสือทิ้งและนอนลงตรงทางม้าลาย

            เขาเบื่อ...ชีวิตมันก็แค่นี้

            ตื่นนอนอาบน้ำ กินข้าว ไปเรียน เรียนเสร็จ กลับบ้าน อาบน้ำ นอน เขาใช้ชีวิตแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาสิบเจ็ดปี

            ชีวิตช่างน่าเบื่อ

            เขาหลับตาผ่อนคลาย สายลมยามค่ำคืนพัดโชย

            ไม่ได้รู้สึกสบายอย่างนี้มานานแล้วสินะ 

            เขาผ่อนคลายและปล่อยวางทุกสิ่งตรงทางม้าลาย

            ปิ๊น! ปิ๊น!

            แสงไฟสาดส่องจากรถสิบล้อกำลังขับใกล้เข้ามา เสียงบีบแตรดังสนั่น

            

            เขานอนนิ่งมุมปากยกยิ้มด้วยความสุขสม

           

            เขาเสียบหูฟังและเปิดเพลงเสียงดัง

           

            เขาไม่ได้ยินเสียงแตร...

..................................................................................

            

            ข่าวเช้าวันใหม่เด็กหนุ่มนอนจมกองเลือด ชาวบ้านต่างเวทนา บางคนก่นด่า

            เสียบหูฟังฟังเพลงล่ะสิท่า รถราไม่สนใจหรอก สมควรแล้วล่ะ

            ดูสิเนี่ยเด็กสมัยนี้ ใส่แต่หูฟัง มันจะไปได้ยินอะไร 

            ปากคนก็พูดไปต่างๆนานา

            ใครเลยจะรู้เท่าคนตาย...

            เด็กหนุ่มยืนมองตัวเอง

            

            เขาตายเพราะหูฟังห รื อ เขาตายเพราะไม่ได้ยิน 

            เขา หู ห น ว ก...

           

 

 

 

 

 

 

เรื่องโดยชอเชย