บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคลื่นยักษ์ในมหาสมุทรที่พร้อมจะซัดแลถาโถมเข้าสู่ฝั่งอย่างบ้าคลั่ง

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสายลมอันแผ่วเบาที่พัดพาต้นอ่อนยอดหญ้าให้สั่นพริ้วไหวๆ อย่างโชยอ่อน

.

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นก้อนหินผาที่แข็งแกร่งแลไม่หวั่นเกรงต่อฟ้าลมฝน

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นก้อนดินทรายที่ละลายล่องลอยไปกับสายน้ำไหล

.

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระจกเงาที่สะท้อนตัวฉันเอง

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระจกใสที่ทะลุผ่านผู้คนและสิ่งอื่น

.

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหนังสือเล่มหนาที่รอผู้ใฝ่รู้มาเปิดอ่าน

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระดาษแผ่นบางที่ถูกบางสิ่งทับไว้ไม่ให้ปลิว

.

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนกที่โผบินด้วยสองปีกบนฟากฟ้าอย่างอิสระ

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเงาของนกที่ถูกผูกติดกับร่างแลปีกตลอดเวลาที่ยังไม่ไร้แสง

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นใบหน้าอันแต่งแต้มด้วยสีสันนานาทั้งตาแก้มปาก

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นใบหน้าเดิมอันอยู่ภายใต้สีสัน

.

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบทเพลงบรรเลงท่ามกลางผู้คนมากมายที่หลงใหล

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นทำนองเสียงสูงต่ำแล้วแต่เจ้าของเสียงจะสร้างสรรค์

.

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นถังหนักอึ้งที่มีน้ำปริ่มล้น

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบ่อน้ำลึกที่เหือดแห้งไร้ซึ่งความชื้นใดๆ

.

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นความหวังอันล้ำค่าแลมีราคาที่จะต้องจ่าย

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นความฝันอันโลดแล่นอยู่ทั้งยามหลับแลยามตื่น

.

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นความจริงอันชัดแจ้งปนเจ็บปวด

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นความลวงอันพร่ามัวซ่อนความเจ็บปวดเหล่านั้น

.

บางครั้ง...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวเอง

บางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนอื่นแลสิ่งอื่น

บางครั้งบางที...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่เป็นสิ่งใดเลย

คณิน

16.05.2020