ความหวานแรกที่ต้องขอพูดถึงคือ เจ้าชีสเค้กถ้วยเล็กราคา 120 เยน ที่มีขายทั้งแบบร้อนและเย็น เป็นชีสเค้กที่เพื่อนสนิทซึ่งเคยลิ้มลองบอกกับฉันว่า ถ้ามาเมืองนี้ต้องมาลองให้ได้ ซึ่งฉันก็เฝ้ามองหาชื่อร้านนี้ เพื่อจะต้องไปลองให้ได้ มุ่งมั่นมากๆ ร้านที่ว่านี้คือ Milch ซึ่งก็หาไม่ยาก แต่มันไม่ได้อยู่ต้นๆในช่วงที่เริ่มเดิน ที่ว่าหาไม่ยาก เพราะจะเห็นคนยืนรอบๆ กินเจ้าชีสเค้กที่ว่านี่แหละ

ฉันเลือกสั่งแบบร้อนมาลองชิม ก็ต้องบอกว่าอร่อยจริง ไม่หวานมาก ละลายแบบเต็มๆในปาก และจริงๆเขาคิดถูกแล้วที่ขายถ้วยเล็กๆราคาแค่ 120 เยน เพราะถ้าขายแพงกว่านี้ ปริมาณก็ต้องมากตามแล้วเราผู้กินก็จะรู้สึกเลี่ยนได้ เพราะถึงจะอร่อยยังไง มันก็คือชีสดีๆนี่แหละ

นอกจากตัวชีสเค้กแล้ว เขาก็ขาย Pudding ด้วย ซึ่งฉันผู้ชอบทานพุดดิ้งก็มีีความรู้สึกว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องกินใช่ไหม ใช่ไหม ใช่ไหม ถามสามคำเพื่อความมั่นใจ และคำตอบคือใช่

ขวดสวยๆนี้พร้อมพุดดิ้งข้างใน สนนราคา 300 เยน ได้ช้อนยาวๆมาให้ 1 คันในการจ้วงตัก สำหรับอันนี้แอบเสียดาย เพราะเอาเข้าจริงๆ ไม่ได้อร่อยอย่างที่ตั้งความหวังไว้ คือมันก็ได้นะ แต่มันไม่น่าจะถึง 300 เยน เข้าใจว่าแพงค่าขวด ฉันเลยล้างขวด ขนกลับมาไทยด้วย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว

อัีกของหวานๆหนึ่งที่ค้นพบแบบไม่ได้ตั้งใจ คือแยม เนื่องจากเพื่อนร่วมทริปนามว่า แอร์ เป็นคนชอบกินแยม ก็เลยนำพาให้เพื่อนคนอื่นๆได้แวะเวียนเข้าร้านแยมชื่อ Kotokotoya ร้านจัดได้น่ารัก มีหิ้งวางขวดแยมที่จัดจำหน่าย ตรงกลางร้านมีโต๊ะที่มีแยมพร้อมขนมปังให้ลองป้ายชิม ส่วนคุณป้าผู้ขาย ก็ยืนนิ่งๆ อยู่หลังเคาน์เตอร์คิดเงินไม่ไกลนัก ปล่อยให้เราลองกันให้เต็มที่เลย

ความดีงามคือ มีแยมหลากหลายมาก มีทั้งแบบหวานไปเลย หรือแบบเปรี้ยวๆหวานๆ หรือแบบเปรี้ยวๆ สรุป พวกเราสี่สาว ก็ตกลงปลงใจซื้อกันคนละขวด รสไม่ตรงกันเลย สำหรับฉันนั้นติดใจแยมฟักทอง เพราะเป็นคนชอบทานฟักทอง และรู้สึกว่าฟังทองที่ญี่ปุ่นนั้นรสชาติดี หวานอร่อย สำหรับราคาแยมนั้น แตกต่างกันไปตามชนิดของแยม

อีกอย่างที่รู้สึกว่าละเมียดละไม คือการออกแบบแพ็คเก็จขวด แล้วตอนซื้อนั้น คุณป้ายังอุตส่าห์ใส่ถุงกระดาษพร้อมติดเทปกาวเรียบร้อย ปราณีตทุกขั้นตอน ประทับใจค่ะ 

อีกหนึ่งความหวาน ที่ไม่ได้หวานมากมายอะไร แถมรู้สึกถึงความสุขภาพดีคือ โดนัทที่ทำจากถั่วเหลืองของร้าน Nico เก๋ดีไหมอ่า โดนัทมีหลายแบบ ราคาก็แปรผันไปตามชนิด ฉันเลือกลองแบบเบสิคๆ นั่นคือ โดนัทถั่วเหลืองนี่แหละ ราคา 170 เยน ถ้าถามว่าอร่อยไหม มันก็ใช้ได้นะ เพราะเราต้องทำความเข้าใจว่ากำลังกินโดนัทสุขภาพดี ไม่ใช่โดนัทแบบที่เราคุ้นเคย แล้วถ้าถามว่ามีโอกาสจะกินอีกไหม ก็บอกว่าน่าจะลอง แต่จะลองรสอื่นบ้าง

ความหวานก่อนปิดท้ายบทนี้คือ หวานๆเย็นๆ จากเครื่องขายไอศครีม ก่อนหน้านั้นพวกเราคงได้ยินข่าวที่ว่าไอติมกูลิโกะนั้นอร่อยๆ แล้วเกิดปรากฏการณ์เล็กๆในเมืองไทย คือหาซื้อยากมาก ดังนั้นพอเรามาที่ญี่ปุ่น เราก็เลยเหมือนตามหา RC คือการมองหาตู้กดไอศครีมของกูลิโกะ แล้วเราก็เจอหนึ่งเครื่องที่ยูฟุอิน แน่นอนที่ว่าพอเราเจอแล้ว เราจะรออะไรล่ะคะ ก็กดกันคนละรส กินกันแม้จะเดินมาหนาวๆเจอฝน ก็บ่ยั่นค่ะ

ฉันเลือกกินไอติมโคน เพราะเป็นแนวไอติมแบบที่ถูกใจ เนื่องจากชอบแทะโคนไอติมนี่แหละ รสที่เลือกก็คือรสที่ออกมาใหม่ แถมหลังจากนั้นไปเจอตู้ไอติมกูลิโกะที่อื่น รสนี้บางทีก็ไม่มี ไม่ก็หมด รสที่ว่าคือช็อคโกแลตกับกล้วยและอัลมอนด์ อยากจะบอกว่า อร่อยๆ ที่น่าทึ่งคือ โคนไม่มีนิ่มเนิ่ม กินแล้วก็สัมผัสถึงความกรอบ ตัวไอติมก็เข้มข้นด้วยช็อคโกแลต แซมด้วยกล้วยและกรุบกรอบกับถั่ว ชอบที่มันไม่หวานเกินไป ซึ่งเอาเข้าจริงๆ ฉันว่ามันเป็นคุณลักษณะของขนมหวานที่ญี่ปุ่น คือหวานนะ แต่ไม่หวานเกินไป ว่าแต่ที่พูดถึงเนี่ยคือขนมในประเทศญี่ปุ่นแบบแนวต่างชาติ ไม่ได้นับรวมขนมญี่ปุ่นแบบทานกับชานะ (อันนั้นเท่าที่ลองมา หวานนำมาล่ะ เพื่อตัดกับความขมของชา)

จริงๆ มีของให้ลองทานได้มากกว่านี้ แต่อย่างที่บอกไว้ อะไรคือความยากของการเดินเที่ยวของคนที่คุมน้ำหนักอยู่ มันคือการเอาชนะใจตัวเองว่าจะไม่ลองมันทุกร้านนั่นแหละค่ะ