เวลาผ่านไปสักพักในตู้เก็บของจูเลียสมองเห็นข้างนอกจากซี่ช่องเล็ก ๆ ที่อยู่ในระดับสายตา เขานึกภาพตัวเองมีแสงเป็นเส้นแนวขวางทอดบนใบหน้าขณะที่ดวงอาทิตย์คล้ายลงต่ำจากหน้าต่างด้านตรงข้ามพวกขี้แกล้งมาขังเขาไว้ในนี้ พยายามค้นหาว่าเขากลัวอะไรพวกเขาพยายามค้นหามาสักพักแล้ว ทั้งที่มืด ที่สูง แมลง...คราวนี้ดูเหมือนพวกเขาจะลองที่แคบ ตอนที่ทุกอย่างเกิดขึ้นเขาไม่ได้ร้องตะโกนเขาเพียงแต่พยายามดิ้นหนี แต่คนพวกนั้นมีแรงมากกว่า เมื่อพวกนั้นขังเขาได้สำเร็จเขาก็นิ่งเงียบไป ไม่ได้ตอบสนองอะไรเป็นพิเศษ หนึ่งในนั้นถีบตู้เสียงดังอย่างขัดใจก่อนจะทิ้งเขาไว้ที่นี่

เมื่อเห็นว่าคงไม่มีใครเดินผ่านมาในเวลาอันใกล้เขาก็โทรหาลุงโจ

“ครับ... ที่ห้องตรง...” เขาพูดอธิบายให้ลุงโจฟัง อย่างน้อยโรงเรียนเขาก็อยู่ในระยะใกล้ทำให้ลุงโจพอจะเดินมาได้ไม่ยาก

ลุงโจช่วยปลดเทปกาวที่ปิดตู้เก็บของออกแล้วเขาก็ออกมาได้ในที่สุด เอ่ยขอโทษขอโพยกับลุงโจที่ทำให้ลำบากลุงโจทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ท่าทางดุร้ายเหมือนอยากจะขย้ำเขาทิ้งเสียเดี๋ยวนั้นแต่น้ำเสียงที่พูดออกมากลับฟังดูเรียบ ๆ

“โดนแกล้งแล้วไม่บอกอาจารย์เสียล่ะ”

จูเลียสกะพริบตาปริบเขาเงียบไปเล็กน้อย “ถ้าทำแบบนั้น... โดยปกติน่าจะโดนแกล้งหนักกว่าเดิมน่ะครับหรือที่จริง... โดยทั่วไปอาจารย์ก็ไม่กล้าเข้ามายุ่งตรง ๆ... เท่าไร แต่ว่า...ผมก็ไม่ค่อยตอบสนองอะไร อีกสักพักพวกเขาน่าจะเบื่อไปเอง”

ลุงโจทักว่านี่มันก็ใกล้สิ้นปีแล้วนี่นา

จูเลียสไหวไหล่

ลุงโจบอกไหนๆ ก็ออกมาจากตู้นี้ได้ก็อย่ากลับเข้าไปแล้วกัน เพราะเขาไม่มีเวลามาช่วยแบบนี้บ่อยๆ หรอก จูเลียสเพียงแต่พยักหน้ากับคำพูดนั้นก่อนที่พวกเขาจะเดินกลับไปทางบ้านของจูเลียสด้วยกัน ระหว่างที่เดินนั้น ลุงโจก็เอ่ยว่าปีหน้าที่จูเลียสจะไปเรียนมัธยมปลายที่เมืองอื่นเขาคงเหงาแย่

“แล้วนี่...กลัวรึเปล่า” ลุงโจถาม

“ครับ?”

“เรื่อง...ก็นะ”

จูเลียสขยับปาก‘อ้อ’ ก่อนจะตอบว่าเขาเปล่ากลัวที่โดนแกล้ง “ปกติควรจะกลัวรึเปล่านะครับ”

เงียบ

“ปกติไม่โดนอะไรรุนแรงหรอกครับก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวพวกนั้นก็เบื่อไปเอง” จูเลียสเอ่ย เตะหินที่อยู่บนทางเท้า

“แล้วอะไรกันล่ะที่มันรุงแรง”

เงียบอีกครั้ง

“ไม่แน่ใจเหมือนกันนะครับ”จูเลียสตอบ

ลุงโจหยุดเดินพวกเขามาถึงหน้าบ้านลุงโจพอดี และจูเลียสเพียงแค่ต้องเดินไปอีกหน่อยจึงจะถึงบ้านตัวเอง

“นี่แล้วกลัวอะไรบ้างเหรอ” ลุงโจเอ่ยถาม

จูเลียสยืนนิ่งมองริ้วรอยย่นบนใบหน้าของอีกฝ่าย สังเกตรอยแผลเป็นที่หางคิ้ว แล้วจึงถามกลับว่า“แล้วลุงโจกลัวอะไรบ้างหรือครับ”

“กลัวปลาที่บ้านตาย”

“ครับ?”

“ปลาที่บ้านเพิ่งซื่อมา จัดตู้ปลาให้เองน่ะ”

“อ้อ...”

“แล้วนายล่ะ”

จูเลียสตอบด้วยน้ำเสียงลังเลว่า“กลัวเจ็บล่ะมั้งครับ เพราะแบบนั้น ถ้าโวยวายมาก อาจจะโดนต่อยก็ได้”

ลุงโจผงกหัวลงเล็กน้อยเลื่อนมือไปตบไหล่จูเลียสค่อนข้างแรงจนตัวของเด็กชายเอี้ยวไปทาง ก่อนจะเดินแยกจากกันไปจูเลียสรู้สึกเจ็บที่หัวไหล่ที่โดนตบเมื่อครู่นิดหน่อย กระนั้นก็ไม่ได้แย่อะไรนัก