ผมคาดว่าคนเราคงสะสม—หมักหมมอะไรสักอย่างอยู่เสมอ บางคนจะน้อยกว่าคนอื่น นั่นอาจเป็นเหตุผลที่เมื่อเรายิ่งแก่ตัวลง เราจึงเริ่มลืมว่าเราเก็บสะสมอะไรไว้บ้าง เพราะมันมากเกินไป แน่นอนว่าบางคนสะสมน้อยกว่าคนอื่น ผมมักจะชอบพวกที่ไม่ยอมสะสมอะไรไว้ ไม่ก็พวกที่ชอบสะสมอะไรไว้ระเกะระกะ เพราะสมองของเขามักจะประมวลผลคล้ายกัน

ผมเห็นจูเลียสวิ่งมาหา เจ้าหนูตัวน้อย หัวสีเกาลัด มักจะมาพร้อมผ้าพันแผลปะอยู่ที่ไหนสักแห่ง จูเลียสจอม 'ซุ่มซ่าม' และ 'ขี้ลืม'  ผมเบื่อเวลาที่เขามาหา เพราะนั่นหมายถึงต้องเอาบุหรี่เก็บไป ในตอนแรกผมไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาจะอยากมายุ่งกับลุงหน้าซังกะตายอย่างผมทำไม ภายหลังผมคาดว่าเขาคงไม่อยากอยู่บ้าน เพราะดูเหมือนว่า 'อุบัติเหตุ' ของจูเลียสมักจะเกิดขึ้นที่นั่นเสมอ

"คางไปโดนอะไรเข้าล่ะนั่นน่ะ" ผมถาม พลางขยี้บุหรี่ลงกับถุงขยะข้าง ๆ

เจ้าหนูมองตาแป๋ว กระโดดขึ้นมานั่งที่ม้านั่งข้าง ๆ ผม แต่ไม่ใกล้เพียงพอที่จะแตะตัวกัน จูเลียสไหวไหล่ ในลักษณะที่เหมือนปัดอะไรทิ้งและหดตัวเข้าหาตัวเองในเวลาเดียวกัน ตอบเป็นเชิงว่าล้มตรงไหนสักแห่งในบ้าน เขาจำไม่ค่อยได้นัก ผมเกือบจะเห็นเจ้าหนูเก็บอะไรไว้สักอย่างในหัว และพยายามลบมันออกไปในเวลาเดียวกัน ผมรู้จักลักษณะท่าทางนั้น มันคือการพยายามปัดทิ้งอะไรสักอย่างในตัวเอง ทิ้งมัน—เก็บมันไว้ข้างหลัง – หลังแผ่นหลังของตัวเอง ผมเหลือบมองบ้านของเขาที่อยู่ข้างบ้านผม ก่อนจะมองไปข้างหน้า ใช่ พวกเราทุกคนก็เก็บสะสมขยะไว้ทั้งนั้นแหละ เมื่อจูเลียสทำหน้ามุ่ยใส่ ผมจึงไม่แน่ใจว่าเผลอส่งเสียงพูดประโยคนั้นออกไปรึเปล่า ผมจึงกระแอม แล้วเริ่มพล่ามเรื่องเล่าในชีวิตของผมให้เขาฟัง ขยะที่เคยสะสมไว้เล็ก ๆ น้อย ๆ  ที่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันเหมือนเป็นช่วงเวลาทองคำของเจ้าเด็กนี่