ใกล้กว่าฮานอย (1) - ไม่ใช่-ไม่เป็นอะไรเลย

เวลา 10:XX น. ของคืนวันศุกร์
โทรศัพท์นอนสั่นอยู่บนเตียงเพราะปิดเสียงเรียกเข้า
เรา: ว่า
นฤนาท: ไปเวียดนามมั้ย
เรา: หะ
นฤนาท: ไปเวียดนามมั้ย
เรา: ปะ...ไป
นฤนาท: เก็บของเลย เครื่องออกเจ็ดโมงเช้านะ ก็ออกมาตั้งแต่ตีห้าเลย
เรา: วันไหนเนี่ย
นฤนาท: พรุ่งนี้เช้า เจอกันดอนเมือง
ตู๊ดดดดดดดดดดดดด
เรื่องมันก็ง่ายๆ อย่างนี้แหละ

เป็นการมาเวียดนามครั้งแรก และมาโดยไร้จุดประสงค์เป็นของตัวเอง ครั้นจะถามคนชวนมาก็ให้คำตอบที่ชัดเจนไม่ได้ เหมือนกับว่าตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามาทำไม

พอถึงสนามบินที่ฮานอยก็มีคนมารับเรา ลืมบอกว่าครั้งนี้ไม่ได้มาแค่สองคนพ่อลูกแต่มีคนรู้จักของนฤนาทมาด้วยอีกสี่คน ทุกคนเป็นคนไทยที่ล้วนแล้วแต่พูดภาษาไทดำใส่กัน

คนที่มารับเราชื่อพี่หลาย ได้ความว่ามีศักดิ์เป็นหลานชายของพ่อ พี่หลายเป็นคนเวียดนามที่พูดไทดำคล่องปรื๋อ เสียงดังโวยวายเอะอะเหมือนคนเมาอยู่ตลอดเวลาและนั่นทำให้พี่หลายเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วไม่ค่อยอึดอัดเท่าไหร่

ดิส อิส พี่หลาย (บุญหลาย) และเราที่โคฟเวอร์ปากโวลเดอมอร์

เรานั่งรถเช่าจากสนามบินไปบ้านใครคนหนึ่งใช้เวลาราวๆ 40 นาที ซึ่งเราทั้งหมดไม่มีใครที่ข้าวเช้าตกถึงท้องเลยสักคนเดียว พี่หลายเลยบอกว่าเดี๋ยวจะพาแวะกินเฝ๋อก่อนละกัน เราผ่านร้านเฝ๋อหลายร้านไปแล้วด้วยกัน พี่หลายก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะแวะร้านไหน บางร้านก็ใหญ่น่านั่ง บางร้านก็มีคนโบกมือให้แวะเข้า แต่ก็ไม่ บุญหลาย อิส เมิน

จนในที่สุดพี่หลายก็พาเราแวะร้านขนาดเท่าผู้ชายสองคนยืนกางแขนได้ความกว้างของร้านพอดี ร้านเก่าและไม่ค่อยนิยมความสะอาด คนขายยืนถอดเสื้อใส่กางเลตัวเดียวมองหน้าพวกเราชาวไทลาน เป็นร้านที่สั่งง่ายดีเพราะมีเมนูเดียวทั้งร้าน นั่นก็คือเฝ๋อเนื้อ เรา นฤนาทและป้าอีกคนไม่ทานเนื้อ พี่หลายเลยบอกให้เขาผัดข้าวมาให้คนละจาน เป็นข้าวผัดที่มีผักกาดดองและหอมเจียวคลุกข้าว ชามใหญ่เบ้อเริ่ม

เราว่าใครเป็น vegan น่าจะชอบอาหารจานนี้ (ยิ้มเจื่อน)

ตลอดสองข้างทางมีตึกสูงมากและสูงรายเรียงไม่ขาดสาย แต่ทว่าไม่ดูรกตาเหมือนเมืองหลวงบ้านเรา ด้วยความที่ที่นี่พื้นที่น้อยแต่คนเยอะบ้านเรือนเลยมีพื้นที่ให้ปลูกไม่มากและเน้นไปที่สูงและลึกเข้าไปแทน หลังอาหารมื้อแรกจบลงเราใช้เวลาไม่นานก็เดินทางมาถึงบ้านของอาเทอซึ่งก็เป็นคนเวียดนาม ถึงตอนนี้เราจึงได้รู้ว่าการมาครั้งนี้คือเพื่อมางานรวมญาติเชื้อสายไทดำที่จะเกิดขึ้นในวันถัดไป

อ่อมจีจ้า อยู่ดีๆ ก็มีญาติเป็นคนเวียดนามเต็มไปหมดเลย แต่ด้วยไม่ใช่คนช่างพูดช่างเจรจาทำให้เราค่อยๆ ตัวเล็กลงและเฟดหายไปในหมู่ญาติสูงวัยทั้งหลาย แต่พอพี่ลั๋น (พี่สาวชาวเวียดนาม มีศักดิ์เป็นหลายของพ่อเรา ซึ่งเคยเจอและพาเที่ยวที่ไทยครั้งหนึ่ง) มาถึงเราก็กลับมาสัมผัสถึงการมีอยู่

พี่ลั๋นพาเราออกมาจากบ้านป้าและเริ่มต้นด้วยการพาไปกิน ใจจริงเราอยากจะเที่ยวแบบนักท่องเที่ยว ระหว่างทางเราพยายามมองหาทัวร์จีน ทัวร์ฮ่องกง ฝรั่งเศส แต่มันก็น้อยนิดเหลือ ส่วนใหญ่ชาวต่างชาติ (ฝรั่ง) เขาก็มาเที่ยวกันเป็นครอบครัว ไม่ได้นิยมแพ็กเก็ตทัวร์เหมือนคนเอเชียเฉกเช่นเราๆ ความรู้สึกข้างในเราโหวงแปลกๆ

ที่ร้านอาหารเราได้เจอกับพี่ฝูเพื่อนรุ่นพี่ตัวกลมของพี่ลั๋น พี่สาวเราบอกว่าพี่ฝูเป็นคนขี้อายอย่างนี้แหละ เขาไม่ค่อยคุยกับผู้หญิงแปลกหน้า แต่เวลาอยู่กับแฟนจะมุ๊งมิ๊งกุ๊งกิ๊งมาก จากนั้นพี่ลั๋นกับพี่ฝูก็สวดภาษาเวียดนามใส่กันยับ เราที่เป็นชาวไทลานเลยได้แต่นั่งสังเกตุร้านไปเรื่อยเปื่อย สักพักก็มีเสียงเฮบูมจากโต๊ะข้างหลัง และมันก็เริ่มบูมกันเรื่อยๆ เป็นธรรมเนียมก่อนยกแก้วขึ้นดื่มของที่นี่
พี่ลั๋นเสื้อเหลือง พี่ฝูเสื้อเขียว และเราฟันเหยิน ภาพข้างบนแอบถ่ายพี่ลั๋นในร้านอาหาร ภาพข้างล่างถ่ายกันที่ร้านกาแฟ ด้วยความที่คนเยอะมากเราคิดว่าวันนั้นคงเป็นวันหยุดหรืออะไรสักอย่างเลยถามลั๋นว่าทำไมคนเยอะจัง วันนี้วันพิเศษอะไรเลยหรอ พี่ลั๋นทำหน้างงแล้วบอกว่าวันนี้วันเสาร์ไง

พออาหารเริ่มมาเสิร์ฟเราก็ยังคงนั่งเล่นโทรศัพท์พี่ลั๋นเลยสะกิดว่าจริงๆ เราเริ่มทานกันได้เลยนะ เราก็แบบแกก็เริ่มสิ (คิดในใจ) พอทุกอย่างยังนิ่งนี่เลยหยิบตะเกียบขึ้นมาถือไว้และทุกคนเลยเริ่มลงมือกิน พอเราเห็นพี่ฝูกินด้วยท่าทางไม่ค่อยเขินอายเราจึงเริ่มกินบ้าง เราชอบคนที่เป็นตัวเองเวลากินข้าว มันลดบรรยากาศเก้ๆ กังๆ ลงไปได้เยอะเลย ตอนหลังพี่ลั๋นมากระซิบกับเราว่าเวลาพี่ฝูเขินเขาจะกินเร็วและเยอะ /งี้แปลว่าพี่ฝูเขินทั้งวัน เพราะแวะกินที่ไหนก็ตามเขาจะกินหมดก่อนอย่างรวดเร็วเสมอ

ปอเปี๊ยะสด มื้อนั้นสั่งมาอีกหลายอย่างแต่พี่ลั๋นคงลืมไปว่าเรามาเที่ยวและอยากถ่ายรูป นางและพี่ฝูจึงจ้วงกินโดยลืมวัฒนธรรมถ่ายก่อนกินไปเสียสนิทใจ ได้มาแค่ภาพเดียว ที่เหลือคือภาพจานเปล่า... มีเมนูข้าวเหนียวทอดที่เราชอบ ยำรวมผักรสชาติหวานๆ เกลียดผักอันนี้ไม่ชอบ ของพวกนี้เสิร์จหาภาพในกูเกิ้ลได้เลย...
.....