ฉันต้องยิ้มเข้าไว้ต้องสุขุมเข้าไว้
อย่าเผลอหลุดใบหน้าที่แท้จริงออกมา
ต้องกลั้นน้ำตาอย่าให้มันรินไหล
แม้จะเจ็บในใจแต่ต้องเก็บข้างใน
ยังคงวนเวียนอยู่ในวังวน
ที่มันไร้ซึ่งแสงสว่าง
ความเงียบงันที่มันเงียบเหงา
จะหาใครบ้างที่จะเข้าใจ
หรือเป็นเพียงคำปลอบโยนสวยหรู
หากแท้แล้วฉันย่อมรู้ดีแก่ใจ
" ป ร ะตู บ า น นั้ น มั น ไ ม่ เ ค ย เ ปิ ด "
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in