“พริม”

เธอหันไปตามเสียงเรียก ก็โล่งใจเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย สิริในชุทสูทผ้าทวีท สวมรองเท้าส้นสูงสีดำค่อยๆก้าวย่องแย่งลุยไข่ขาวที่ตอนนี้เปรอะไปด้วยสีส้มเหลืองของไข่แดงที่แตก
“ตื่นได้แล้ว วันนี้ต้องรีบออกจากบ้านนะ ที่ร้านมีแขกพิเศษไง” ก่อนที่เธอจะทำความเข้าใจกับสิ่งที่สิริพูด ทุกอย่างรอบตัวก็เป็นสีขาวสว่างจ้าโดยพลันเมื่อสิริเอื้อมมือมาคว้าแขนเธอ

พริมสะดุ้งตื่นขึ้น ถอด..หูฟังสีฟ้า ออกด้วยความง่วงงุน ก่อนจะกดปิดชุดค่ำสั่งการปลุก
“ยกเลิกคำสั่งดีพ อะลาร์ม กำลังเชื่อมต่อข้อมูล” เสียงของสิริดังขึ้น คราวนี้จากสมาร์ทโฟนข้างเตียง
“เฮ้ย วันนี้ต้องรีบไปร้านนี่นา” เธอเด้งตัวออกจากเตียงทันที
เธอไม่อยากไปทำงานสายแน่ เพราะเจ้าของร้านสุดเฮี้ยบจะต้องบ่นจนหูชาไปทั้งวัน
“ยัยไข่ระเบิด บ้านไม่มีนาฬิกาหรือไงฮึ” เธอนึกภาพเสียงเชฟป้องลอยมาชัดเจน “ก็เผลอทำไข่แตกแค่ครั้งเดียว ล้ออยู่ได้ ดูซิเนี่ย เก็บไปฝันเลย” พริมพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเตรียมเสื้อผ้าแล้วรีบเข้าไปอาบน้ำ

นับเป็นเวลากว่า 3 เดือนแล้ว ที่พริม ย้ายกลับมาอยู่บ้าน และเริ่มงานกับร้านสวนครัว ร้านอาหารเล็กๆในตัวจังหวัด
“คิดดีแล้วหรอลูก กลับมาอยู่บ้านแบบนี้ แทนที่จะได้ทำงานดีๆในเมือง” แม่เอ่ยขึ้นเมื่อรู้ว่าเธอตัดสินใจลาออก
“ตอนเรียนเห็นว่าอยู่ทีมวิจัย ทำไข่สังเคราะห์ อะไรนั่นไม่ใช่หรอ ทำไมพวกบริษัทอาหารถึงไม่รับแกไปทำงานนะ” พี่ชายพูด
“พริมเลือกเอง พริมอยากกลับมาอยู่บ้านเรา พี่เองเป็นนักบิน อยู่บ้านซะที่ไหนเล่า แม่ก็สุขภาพแย่ลงทุกวัน”
“ทำงานร้านอาหาร จะโดนปิดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่มั่นคงเลยลูก อยู่โรงงานอาหารดีๆไม่ชอบ” แม่กังวล
“พริมอยู่ทำงานที่นี่ ตอนกลางวันได้อยู่ดูแลแม่ไง ตอนเย็นค่อยเข้าร้าน ร้านเค้าขายเฉพาะมื้อเย็นจ้ะแม่” พริมตัดบท แต่ในใจคิดสับสน จริงอยู่ที่เธอมีใบปริญญาวิทยาศาสตร์อาหาร เอกโปรตีนสังเคราะห์ แถมยังเคยไปฝึกงานในโรงงานของบริษัทวิจัยอาหารชื่อดัง ดูเหมือนว่าอาชีพการงานของเธอน่าจะไปได้ไกล แต่ในใจเธอเหมือนยังติดค้างอะไรสักอย่าง เธอคิดว่า เธออยากจะเรียนรู้รากเหง้าของอาหารจริงๆ และจะมีอะไรดีไปกว่าการได้มาทำงานในร้านอาหารที่มีคนทำอาหารเป็นจานๆ ไม่ใช่ในโรงงานที่มีแต่การประกอบอาหารในระดับอุตสาหกรรม เธออยากเรียนรู้ตั้งแต่การได้มาซึ่งวัตถุดิบที่นำมารังสรรค์เมนูต่างๆ แถมร้านสวนครัวยังพิเศษตรงที่ปลูกพืชผักเองทั้งหมดด้วย รู้ตัวอีกทีพริมก็รู้สึกสนุกกับการทำงานที่นี่ ถึงตอนนี้เธอก็ยังตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ออกไปหลังร้าน เก็บไข่ไก่สดๆมาสำหรับทำอาหาร ยังคงชอบเสียงหั่นผัก ภาพเปลวไฟแลบเลียกระทะเวลาเชฟทำเมนูผัด และกลิ่นหอมฟุ้งของอาหารที่ทำเสร็จใหม่ๆ

รถบรรทุกสีขาวมาจอดหน้าบ้านตามเวลา

“สวัสดีจ้า ลุงศักดิ์ ลุงสิทธิ์” พริม เปิดประตูรีบเดินออกมาที่รั้ว
“อาหารมาแล้วจ้า บ้านที่ 48 ผู้ใหญ่ 2 คนป่วย 1” ชายสูงวัยสวมชุดเครื่องแบบสีขาวขลิบสีเขียว เดินลงจากรถ ในมือถือกล่องกระดาษ
ลุงสิทธิ์พยักหน้าให้ ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาตรวจสอบยอดของเหลือและภาชนะในถังแยกขยะรีไซเคิลหน้าบ้าน
“แหม จำได้แม่นเลยนะลุง” พริมทัก พลางรับอาหาร
“ไอ้จำคนน่ะมันจำได้ ส่งกันทุกวัน แต่เมนูอาหารนี่หมดปัญญา เดือนหน้ามีโปรโมชั่นใหม่ ได้งงกันอีก” ลุงศักดิ์ตอบ
“ก็ใครจะไปนึกล่ะว่าพรบ.ไขมันจะผ่านสภาเร็วขนาดนั้น นี่ยังไม่ถึงเดือนหลังอนุมัติพรบ.คุมน้ำตาลเลยนะ เส้นใหญ่จริงๆเลย เจ้านายบริษัทลุงเนี่ย”
“คนที่คุณก็รู้ว่าใคร”
“เฮ้ย โม้ยาวเลยนะเอ็ง ไปได้แล้ว เหลือโรงอาหาร กับออฟฟิศอีก 2 แห่ง ให้ไว” ลุงสิทธิ์ตะโกนมาแว่วๆ
“งั้นวันนี้ ไปก่อนละจ้ะ” ลุงทั้งสองโบกมือลา ก่อนที่รถจะแล่นออกไป

พริมเดินเข้าบ้าน จัดการวางกล่องอาหารลง “อาหารมาแล้วนะ”
ได้ยินเสียงรถเข็นแม่เลื่อนมาตามทางเดิน เธอจัดแจงเปิดกล่องอาหารของแม่ และเตรียมหลอดให้อาหารทางสายยาง
“บัญชีของบ้านเราแจ้งเตือนเรื่องลงทะเบียนอาหารตามสั่งแล้วนะ เดือนหน้า”
“ชั้นว่า เดือนหน้าอยากจะลองน่องไก่สังเคราะห์อันที่ออกใหม่ เห็นบอกว่าไขมันแค่ 1% แถมมาพร้อมกระดูกเหมือนจริงด้วยนะ มีให้เลือกแบบต้ม แบบตุ๋น แบบย่าง เฮ้ย น่ากินอ่ะ”
“นั่นมันของ ชลาทิศฟู้ด นี่พี่ เราจ่ายไม่ไหวหรอกนะ”
“ก็ชั้นเบื่อไอ้โปรตีนราสังเคราะห์นี้แล้วนี่”
“ไมโครโปรตีน ต่างหาก พูดซะไม่น่ากินเลย” พริมแย้ง “ราคาประหยัด แถมมีประโยชน์ครบถ้วน แค่รสชาติอาจจะไม่เท่าพวกเนื้อสังเคราะห์ก็แค่นั้นเอง”
“จ้า แม่สาวบัณฑิตวิทยาศาสตร์การอาหารไฟแรง” เขาล้อ “ปากว่า ตาขยิบจริงๆเลย เรียนสูงจบมาดันมาทำงานในร้านอาหารซะนี่”
“ชั้นก็ไม่ได้กินอาหารจริงๆพวกนั้นสักหน่อย พี่ก็รู้นี่” เธอตอบ “ต่อให้ได้รับข้อเสนอกินอาหารฟรีจากร้านทั้งปี ก็ไม่คุ้มกับที่ต้องเสียสิทธิ์ประกันสุขภาพหรอกนะ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาน่ะ”
“แม่ว่าไม่ต้องเปลี่ยนร้านหรอก ของครัวยิ่งศักดิ์ก็อร่อยออกนะลูก แม่ชอบ” แม่พูดขึ้นหลังอาหารเหลวในท่อให้อาหารหมด
“โธ่แม่ ไม่ต้องมาล้อพวกฉันเลยนะ” พี่ชายแหย่

อาหารเหลวสำหรับให้ทางสายยางหน้าท้องของแม่ เธอและพี่ชายเลือกลงทะเบียนซื้อแพ็คเกจที่มีสารครบถ้วนที่สุด ทั้งโปรตีน คาร์โบไฮเดรต ไขมัน วิตามิน และเกลือแร่ต่างๆ แต่อาหารของลูกๆทั้งสองเองนั้น ก็สลับกันไปในแต่ละเดือน ส่วนมากจะเป็นแบบราคาประหยัด
พริมรีบจัดการกินอาหารในจาน ก่อนที่จะเป็นคนแยกเศษอาหารและภาชนะของทุกคน รวบรวมไปใส่ตู้รีไซเคิลสำหรับตรวจสอบการบริโภคที่ตั้งอยู่หน้าบ้าน
“ไปก่อนนะพี่ ไปแล้วนะจ๊ะแม่ วันนี้ออกเช้าหน่อย มีลูกค้าจองโต๊ะ” พริมบอกลา ก่อนจะหยิบเป้ใบเก่งขึ้นสะพายและออกจากบ้าน

พริมจอดจักรยานบริเวณหลังร้านติดกับเรือนกระจก เปิดประตูเข้าไปในโกดัง เผยให้เห็นตู้กระจกขนาดใหญ่ สว่างไสวด้วยแสงสีม่วง ภายในเต็มไปด้วยรางเพาะปลูก เรียงกันเป็นแถว ซ้อนกันเป็นชั้นสูงขึ้นไปถึงเจ็ดชั้น ภายในประกอบไปด้วยพืชหลากหลายชนิดเติบโต บ้างก็เป็นผักใบเขียวสด บางส่วนยังเป็นเมล็ดพันธุ์ที่นอนสงบนิ่งอยู่ในดินเทียม วันนี้เธอรีบเนื่องจากเป็นวันเก็บเกี่ยว เชฟป้องยืนยันที่จะใช้ระบบเก็บเกี่ยวด้วยมือ เพื่อให้ได้วัตถุดิบตามที่ต้องการ เธอล็อกอินเข้าหน้าจอ พลางสวมเสื้อคลุมปลอดเชื้อขณะรอดาวน์โหลดข้อมูล

“อ้่าว มาเช้านะเรา” เสียงเชฟป้องดังขึ้น หน้าจอขึ้นรูปโลโก้ร้าน
“สวัสดีค่ะเชฟ” พริมเอ่ยทัก พลางกดดูหมายเลขพืชที่ต้องเก็บเกี่ยววันนี้ “ถาด X2Y3 แถว Z1-4”
เธอเข็นรถที่มีตะกร้าเล็กๆ พลางเหลือบมองแปลงผักทางขวามือ
“เชฟ สงสัยระบบเรารวนอีกแล้วแน่ๆ ต้นกล้าคะน้ามันขึ้นติดกันเป็นพรืดเลย”
“คะน้า เป็นพืช เธอไม่เข้าใจตรงไหนมิทราบ” ได้ยินเสียงเชฟตอบจากลำโพงมุมห้อง
“ทำตลกอีกละ”
“นี่ ยัยพริม พึมพัม อะไร” เชฟป้องว่า “แปลงปลูกนั้นเธอยังไม่ต้องสนใจ งวดนี้ ชั้นอยากลองวิธีหว่านกระจายดู”
พริมเหลือบมองและรู้สึกว่าช่างเป็นการกระจายตัวที่ไม่สม่ำเสมอพิลึก
“เออ นี่ ดูมิเตอร์ความชื้น ให้หน่อยสิ ที่เครื่องชั้นมันเตือนว่าน้ำแห้งอีกแล้ว”
“อุณหภูมิ 25 ชื้นสัมพัทธ์ 90%”
“ระดับคาร์บอนดูดซึม ปกติ เอาล่ะ ผักบุ้งของเราจะพร้อมเก็บอาทิตย์หน้าแล้ว” เชฟยังคงไม่หยุดพูด
“เชฟคะ”
“ชั้นได้ยินแล้วน่ะ งานนี้ต้องตามเจ้าแทนมาเช็คระบบพัดลมดูดอากาศอีกแล้ว ฮึ พวกวิศวะเครื่องกลนี่นะ ทุกทีเลย” เชฟป้องว่า “มีก็แต่ AI Green Haus ที่เชื่อใจได้เสมอ” เขาพูดถึงระบบที่ดูแลเรือนกระจกนี้

พริมง่วนอยู่กับการเก็บพริกขี้หนูไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรอีก หากไม่มีระบบที่ว่านี้ ก็ไม่แน่เหมือนกันว่า ต้องใช้คนทำงานกี่คนในร้านอาหารแห่งนี้ ระบบปฏิบัติการเรือนกระจกทำหน้าที่พื้นฐานตั้งแต่ควบคุมอุณหภูมิ ความชื้น ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ การปรับสูตรปุ๋ย ไปจนถึงเป็นฐานข้อมูลของพืชแต่ละต้น จริงอยู่ที่เชฟป้องสามารถสั่งการทั้งหมดได้จากที่บ้านที่เชื่อมต่อระบบคอมพิวเตอร์ของร้านไว้ทั้งหมด แต่เขาเองมักจะชอบมาขลุกอยู่ที่เรือนกระจกนี้เสมอๆ และเรียกสิ่งที่ตัวเองเป็นว่า “โอลด์ สคูล”
หลังจากจัดการกับพืชสวนครัวเสร็จ พริมเดินไปทางด้านหลัง มุ่งหน้าสู่โรงเรือนเล็กๆ แม่ไก่ส่งเสียงร้องที่พิมคิดเอาเองว่าเป็นเสียงทักทายเธอ
“เดี๋ยวเก็บไข่แล้ว จะปล่อยพวกเธอไปเดินเล่นในลานนะจ๊ะ” เธอร้องทักทายบรรดาไก่ในเล้า
หลังจากที่เปลี่ยนเป็นรองเท้าและถุงมือปลอดเชื้อแล้ว เธอกดที่หน้าจอลักษณะเหมือนกับที่เรือนกระจก พริมมักจะไม่รอดูหน้าจอประมวลผล แต่เดินไปที่รางเก็บไข่เลย
“ไหนดูซิ วันนี้แม่ไก่ออกไข่มาทั้งหมดเท่าไหร่น้า”
“ก3 ไม่ยอมออกไข่สักที ส่วน ก15 วันนี้ไข่มีรอยแตก กับ ก18-20 เบอร์เล็กเกินไป คัดทิ้งนะ สรุปรวมทั้งหมดก็ 15 ฟอง ” เสียงเชฟป้องอ่านรายงานสรุปฐานข้อมูลดังขึ้น
“โธ่เอ๊ย เฉลยอีกละ ให้ทายสักวันไม่ได้หรอ”
“ก็ใครจะไปรู้ ว่าเธอคิดอยากจะมาลุ้นอะไรแบบนี้ หืม ยัยไข่ระเบิด”