เวลาบอกใครว่า “ลาออกแล้วนะ” รีแอคชั่นของแต่ละคนไม่เหมือนกันเลย

คนที่รู้กลุ่มแรกคือเพื่อนที่ทำงาน ด้วยความที่ผ่านร้อนผ่านหนาวกันมา 2 ปีครึ่ง ดูจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวที่สนับสนุนเราอย่างเต็มที่ บวกกับการลาออกตาม ๆ กันเป็นพรวน (สิริรวมแล้วออกพร้อมกัน 4 คน! เออ แกลองคิดดูละกันว่ามันดีมั้ยล่ะ พนักงานออกพร้อมกัน 4 คน)

คนที่สองก็คือ พี่สาว เป็นคนที่คอยฟังเรื่องเล่าที่ทำงานจากเราทุก ๆ วัน (แบบบังคับฟังเพราะไม่รู้จะไปบ่นให้ใครฟัง) พร้อมกับรีแอคหน้าเหม็นเบื่อ ในใจคงคิดว่าบ่นให้กูฟังมาเป็นปี ๆ แล้ว เพิ่งจะลาออกตอนนี้หรอ !

คนกลุ่มที่สามก็คือเพื่อนวัยเรียนทั้งสองกรุ๊ปคือมัธยมและมหาลัย รีแอคก็ต่างกันอยู่นะ เพราะเพื่อนมหาลัยที่อยู่ในสายงานเดียวกันจะเข้าใจว่างานหายากอยู่ นางก็จะห่วงและคอนเซิร์นว่ายูควรจะหางานไปด้วยนะ ส่วนเพื่อนมัธยมก็คือ สุดยอดไปเลยพี่เต็มที่ไปเลยน้อง ออกก็ออก!

อีกกลุ่มหนึ่งที่หนักใจสุดคือ พ่อแม่ เรียกได้ว่ารู้เป็นกรุ๊ปสุดท้าย เพราะเราโคตรจะทำใจบอกลำบากมาก แต่สุดท้ายก็ผ่านไปด้วยดี พร้อมกับแปลงร่างเป็นเอเจนซี่หางานให้ลูกชั่วคราว เรียกได้ว่าขุดคอนเนคชั่นที่มีทั้งชีวิตมาให้ลูกตอนนี้ 555555 ตลกดีเหมือนกันนะ แต่เราเข้าใจ เขาเป็นผู้ใหญ่ที่เป็นข้าราชการ ทั้งชีวิตทำงานมาที่เดียวไม่เคยลาออกเลย

เราถือเป็นสมาชิกในบ้านคนแรกที่ลาออกจากงาน
(ขนาดพี่สาวเรายังไม่เคยลาออกเลย)

ถ้าจะให้สาธยายว่าทำไมถึงลาออก อาจจะต้องขอคอนแทกมานั่งเล่าให้ฟังเป็นกิจลักษณะ

ถามว่าเบื่องานหรอ อันนั้นมันก็ส่วนหนึ่งนะ ใครบ้างไม่เบื่องาน (ฮืออ) แต่งานเราค่อนข้างจะสนุกด้วยซ้ำ มันไม่ใช่งานรูทีน ต้องอัพเดทตัวเองตลอดเวลา เดี๋ยวเขียนบ้าง ทำรูป ทำกราฟิกบ้าง ออกไปสัมภาษณ์คนบ้าง คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อย ๆ

แต่ปัจจัยหลักที่ทำให้เราเดินออกมาก็คือ คน

เราเคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับพฤติกรรมของ ‘หัวหน้า’ ให้อาจารย์ฟัง แล้วก็บ่น ๆ ไปตามประสาว่าโคตรจะเบื่อคนจนอยากลาออก อาจารย์ก็สวนกลับมาว่า มีที่ไหนบ้างล่ะที่จะไม่เจอคนมีปัญหา เท่าที่เราใช้ชีวิตมา 20 กว่าปี คอนเฟิร์มได้เลยว่า ไม่มี!

ประโยคนั้นทำให้เราเขวไปซักพักเลย เพราะรู้จริง ๆ ว่ามันไม่มีที่ไหนที่จะดีร้อยเปอร์เซ็นต์

แต่สำหรับการตัดสินใจของเราครั้งนี้ขอใช้คำว่า เหลืออด เหอะ

ด้วยความที่สายงานเราเป็นงานครีเอทีฟ เรารู้สึกว่าบรรยากาศในที่ทำงานมีผลพอสมควรต่องานที่จะออกมา จะคิดอะไรออกหรือไม่ออก ทุกอย่างรอบตัวมันมีผลหมด

ซึ่งที่ทำงานเราเรียกว่าบรรยากาศติดลบ เดี๋ยวก็ด่ากัน แซะกัน ตะโกนเสียงดัง ทัศนคติแต่ละคำที่พ่นออกมาบางทีอยากจะสืบเสาะไปถึงโคตรเง่าว่าโตมายังไงถึงพูดอะไรแบบนี้ออกจากปากได้ 

คำที่เราได้ยินบ่อยสุดน่าจะเป็น “คนรุ่นพวกคุณ” ซึ่งในหัวนี่เถียงกลับแล้ว รุ่นกูนี่มันยังไงอ่อ ?

คนรุ่นใหม่แม่งเป็นเจนฯที่ถูกตราหน้าตลอดเวลาว่า ไม่อดทน อะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่สู้

บางทีอยากสวนกลับมากเลย หนูสู้งานนะคะ แต่หนูไม่สู้คนบ้าค่ะ