นอกจากหนังแล้วอีกหนึ่งอย่างที่ฉันชอบก็คือเพลงนี่แหละ ฉันเป็นคนที่ฟังเพลงหลากหลายพอสมควร เพลงฝรั่ง เพลงไทย เพลงญี่ปุ่น หรือบางทีก็ลากยาวไปถึงเพลงลูกทุ่ง...(เพราะนะ ว่าไม่ได้ เพลงของพุ่มพวงเนี่ย ฉันชอบอยู่หลายเพลง) ฉันรู้สึกว่าบทเพลงคือการบอกเล่าเรื่องราวอย่างหนึ่ง...บางเพลงคือตัวแทนแห่งความเศร้า เมื่อได้ฟังก็ราวกับเป็นน้ำเกลือราดรดลงบนแผลที่กำลังเหวอะหวะ หลั่งไหลออกมาเป็นหยดหยาดน้ำตา บางเพลงเป็นตัวแทนแห่งความสุข คราใดที่ได้ฟังก็คล้ายว่าเสียงเพลงเหล่านั้นจะย้อมโลกทั้งโลกให้กลายเป็นสีพาสเทลแสนสดใส

ความทรงจำที่ผูกไว้กับเพลงนี่มีเยอะมากจริงๆ เราคิดว่านอกเหนือจากตัวอักษรที่เขียนลงไปในสมุด ก็มีเพลงนี่แหละที่เป็นเครื่องบันทึกความทรงจำไว้...ได้ยินขึ้นมาทีไร ก็คล้ายว่าจะเห็นภาพเหล่านั้น ณ ช่วงเวลานั้น หวนย้อนกลับมาทุกที

และมันวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอย่างนั้น...ราวกับหนังเรื่องเดิมๆ...กาลเวลาของความทรงจำนั้นไม่เคยเขยื้อนเคลื่อนหน้าไปเลย...

ฉันคิดว่าเพลงคือเครื่องย้อนเวลา เพราะมันพาเราหวนกลับไปในห้วงอดีตเหล่านั้น...แม้เป็นเวลาเพียงสั้นๆแค่ไม่กี่นาทีก็ตาม...

เพลงที่ฉันจะเขียนถึงต่อไปนี้ เป็นเศษเสี้ยวความทรงจำของฉันเอง ฉันอยากบอกเล่าให้พวกคุณได้อ่านกัน และมันคงดีนะ ถ้าบังเอิญ...ถ้าคุณเคยฟังเพลงเดียวกัน :)

"ตัวเธอนั้นที่กำลังก้าวเดินต่อ
กับตัวฉันที่หยุดอยู่ที่เดิม
ฉันจะลดระยะห่างมากมายนี้อย่างไรช่วยบอกฉันที?
ก็ตัวฉันที่ไม่อาจเอ่ยถ้อยคำในใจออกมาได้นั่นน่ะ...
ช่างดูขี้ขลาดซะจริงๆ..."


ใครรู้จัก VOCALOID ยกมือขึ้นโหน่ยยย ถ้าคุณรู้จักและชอบฟังเราคือพวกเดียวกัน ฮ่าๆ แต่ถ้าใครไม่รู้จักเราจะอธิบายให้ฟังคร่าวๆแล้วกันเนอะ VOCALOID เนี่ยไม่ใช่เสียงคนร้องจริงๆค่ะ เป็นโปรแกรมเสียงสังเคราะห์ และก็จะมีพวกนักแต่งเพลงหยิบเอาโปรแกรมเสียงเหล่านี้มาขับร้องในบทเพลงของเขา (ประวัติอย่างละเอียดหาอ่านกันเอาเองนะคะ เพราะถ้าให้เราพิมพ์ก็คงยาว ประมาณสามหน้าก็ไม่จบ ฮ่าๆ) ซึ่งที่ดังๆเลยก็ ฮัตสึเนะ มิคุ นั่นแหละค่ะ ที่หัวเขียวๆ ถือต้นหอม ร้องเพลงดันดีดงที่เคยเป็นตำนานในพันทิพย์อยู่พักนึง ฮ่าๆ ส่วนเพลงนี้ที่เราเลือกมา เสียงที่ร้องชื่อ กุมิ ค่ะ

ทีนี้มาพูดถึงส่วนของเพลงนี้กันหน่อยเนอะ

จำได้ว่า เรารู้จักเพลงนี้เมื่อประมาณ 5-6 ปีก่อน (เป็นแฟนคลับโวคัลลอยด์ยุคบุกเบิก ฮ่าๆ) ตอนแรกที่ฟังก็ไม่ค่อยอินหรอกค่ะ แค่คิดว่าเป็นเพลงที่จังหวะมันส์ดี ฟังแล้วเร้าใจดี จนกระทั่งมีประสบการณ์ร่วมเหมือนในเพลงนี้...ไอ้เนื้อเพลงที่เคยคิดว่าเฉยๆ (อ่ะ โปรโมตงานเขียนตัวเองนิด...เคยเขียนไว้เมื่อตอนนั้น...ประสบการณ์แบบตรงกับเนื้อเพลงชห. เข้าไปอ่านกันได้ ที่นี่ )ก็เหมือนจะฟังแล้วแสบปรี๊ดขึ้นมาทันใด ยิ่งฟังตอนฝนตกนะจะยิ่ง...โว่ยยยย ฆ่าฉันเลยป้ะล่ะ //น้ำตาไหลพรากก

และนอกจากเวอร์ชั่นต้นฉบับแล้ว ก็ยังมีเวอร์ชั่น cover อีกหลายเวอร์ชั่นที่ฉันชอบ แต่ที่ชอบที่สุดก็คงเป็นเวอร์ชั่นนี้...

เสียงยังเป็นเสียงกุมิเหมือนเดิม แต่มีการปรับดนตรีใหม่ กลายเป็นเพลงที่ดูเหงาๆไปเลย...อารมณ์มันต่างไปจากต้นฉบับเลยล่ะ ถ้าต้นฉบับเป็นเหมือนการกรีดร้องระบายความเจ็บปวดที่อยู่ในใจ เวอร์ชั่นนี้ก็คงเหมือนเป็นการคร่ำครวญอย่างเหงาๆในวันฝนตก...

ให้ตายเถอะ...ฟังแล้วเหงาแทบขาดใจเลยแฮะ...

*เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับเพลง*
รู้จักปิศาจอามาโนะจากุกันมั้ยคะ? มันเป็นปิศาจที่ชอบพูดจาขวางโลก ใครว่าขวาจะบอกซ้าย ใครบอกซ้ายจะว่าขวา ฉันเคยได้ยินมาว่า...เจ้าปิศาจตนนี้ จริงๆแล้วมันเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจ ทุกสิ่งที่มันพูดออกมานั้น...ล้วนตรงข้ามกับใจตัวเองหมด

...เอ...หรือบางที...ฉันอาจจะกำลังโดนปิศาจตนนี้เข้าสิงอยู่กันนะ?

เพลงนี้ใช้เวลาอยู่นานเหมือนกันว่าพี่จะกลับมาฟังได้...เป็นเพลงที่รักแรกเราเคยร้องให้เราฟังในตอนที่รู้สึกแย่โคตรๆ ตอนนั้นกังวลกับทุกอย่าง เรานอนร้องไห้ในห้องนอนโดยมีโทรศัพท์อยู่ข้างหู และเค้าก็ร้องเพลงนี้ให้ฟัง...เสียงนุ่มๆทุ้มๆแผ่วเบาข้างหู เหมือนจะย้ำให้ฉันมั่นใจว่ามันจะไม่เป็นไร...ทุกอย่างจะต้องโอเค

มันเป็นหนึ่งในเศษเสี้ยวความทรงจำที่เปล่งประกายเจิดจรัส มันอบอุ่น และอ่อนโยน ทว่า ณ เวลานั้น...ในตอนที่แผลยังไม่หายดี สิ่งที่ทำร้ายฉันมากที่สุดไม่ใช่ความโหดร้ายของเค้า แต่เป็นความอ่อนโยนที่เค้าเคยให้ต่างหาก...

--เคยได้ยินว่ามิกิโตะพี คนที่แต่งเพลงนี้ เคยเป็นแฟนกับสมาชิก AKB48 ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเข้าวงการ และเพลงนี้ก็เหมือนว่าเค้าแต่งให้ผู้หญิงคนนั้น...เหยดดด ต้องโรแมนติกเบอร์ไหนคะแต่งเพลงให้ โฮฮฮ 

และเพราะเรื่องนี้ที่ได้ยินมานี่แหละค่ะ มันเลยทำให้เพลงนี้ยิ่งจับใจเข้าไปอีก...

--ดอกทานตะวันที่เห็นในเอ็มวี ความหมายของมันในภาษาดอกไม้หมายความว่า "ฉันจะซื่อสัตย์กับคุณตลอดไป เหมือนกับทานตะวันที่เฝ้ามองแต่ดวงอาทิตย์" 

เอาล่ะค่ะท่านผู้อ่าน..มาถึงตรงนี้คนพิมพ์ก็เริ่มไปละค่าาา เย้...

จริงๆเพลงนี้เป็นเพลงที่ไม่ค่อยเปิดฟังเท่าไร นอกจากวันไหนนึกคึกอยากมีน้ำตาเล่นๆก็จะเปิดบิ๊วตัวเองนานๆที ฮ่าๆ หรือ...วันไหนที่คิดถึงใครคนนั้นจนทนไม่ไหว...ก็เปิดฟัง...

ฉันไม่รู้ว่าป่านนี้เค้าจะยังฟังเพลงนี้แล้วนึกถึงฉันอยู่ไหม...

แต่ฉันยังนึกถึงเค้าอยู่เสมอทุกครั้งที่ฟังเพลงนี้...

4. WEEK BY Hatsune Miku VOCALOID

พิมพ์ไปนี่ก็เริ่มหม่นเอง....เพลงนี้เป็นเพลงที่รักแรกของเราเป็นคนแปลเองค่ะ จริงๆแล้วโวคัลลอยด์เนี่ย ก็เป็นเค้าเนี่ยแหละค่ะที่พาเราฟัง เค้าชอบมัน...ชอบฟังเสียเหลือเกิน

จริงๆก็ควรจะลืมๆไปได้ละเนอะ เรื่องราวความทรงจำอะไรต่างๆที่มันอยู่ในเพลงนี้เนี่ย เลิกๆฟังมันไปได้ละ แต่ก็ไม่รู้ทำไมว่างๆนานๆทีก็ชอบหวนกลับไปเปิดฟังให้คิดถึงเค้าเล่น (โรคจิตเนอะ...ทำไมชอบทำร้ายตัวเอง แง) 

วันนั้นที่ฝนพรำ หยดน้ำเย็นฉ่ำหล่นรดบนตัวเราสองคน พรมแว่นตาของเธอให้ขุ่นมัว...มือของเธออุ่นแต่รอยยิ้มของเธออุ่นยิ่งกว่า...

ช่วงเวลาเหล่านั้นมันก็ดีเนอะ...ช่วงเวลาที่มีเธออยู่...

เคยกินมองบลังค์มั้ยคะ?

ขนมรสหวานที่ปกคลุมด้วยครีมเกาลัดหวานฉ่ำ ทับซ้อนซ่อนทุกอย่างไว้ภายใต้ความหวานฉ่ำนั้น ฉันคิดว่าบางทีฉันในช่วงเวลานั้นก็ไม่ต่างจากเจ้ามองบลังค์อันนั้นเลย...ห่มคลุมตัวเองในความหลังอันแสนหวาน จ่อมจมอยู่ในนั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น...

เป็นอีกเพลงนึงที่ฉันวงไว้ในลิสต์เพลงต้องห้ามที่ไม่ควรฟังในช่วงนั้น...ตอนนั้นฉันเกลียดเพลงนี้เหลือเกิน...เกลียดมันพอๆกับคำพูดสุดท้ายของเขาที่บอกกับฉันก่อนจะเดินจากไป...

จริงๆแล้วชอบเพลงนี้มาตั้งแต่ก่อนจะเลิกกับเค้าอีก แต่พอเลิกกับเค้าก็เหมือนเพลงจะยิ่งทำให้รู้สึกอินยิ่งขึ้น ฟังไปน้ำตาไหลพรากๆ ทุกวันนี้ถึงแม้จะสตรองพอที่จะเปิดฟังแล้ว...แต่ก็ยังไม่ค่อยชอบฟังบ่อยๆอยู่ดี ทั้งๆที่มันเพราะขนาดนี้แท้ๆเนอะ

เออ...มันเป็นเรื่องที่ย้อนกลับไปคิดแล้วขำ 

คือวันนั้นเพิ่งเลิกกันเลยเว่ยคุณ...และแบบ กำลังเฮิร์ตเลยนะ อยู่หอคนเดียวงี้ น้ำตานี่ไหลพรากๆ สภาพแบบใกล้ตายละ...อีข้างห้อง...ไม่รู้นึกคึกอะไร แม่งเปิดเพลงนี้ขึ้นมา...นี่แบบ...มึงจะมาเปิดเพลงนี้ฟังตอนนี้ไม่ได้....กูไม่อยากเป็นนางเอกเอ็มวีโว้ยย ไม่ต้องมาบิ๊วววว ฟฟฟ

เพลงนี้เป็นเพลงที่เปิดตอกย้ำตัวเองตอนที่อยู่ในช่วงที่ห่างจากเค้าคนนั้น ภาวนาในใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่าทุกอย่างแม่งจะดีขึ้น อยากให้เขาลืมๆเราไป แล้วกลับมาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง

...แต่ก็นั่นแหละ...อย่างในเพลงเลยครับ...

คนที่เค้าอยากได้ไม่ใช่เรา...เราเป็นคนที่เค้าต้องการไม่ได้ แม้ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม ลงท้ายแล้วก็ต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง...ฮรึก...

แล้วพอเข้าสู่ช่วงระยะทำใจ...เพลงนี้เป็นเพลงต้องห้ามของพี่ไปอยู่พักใหญ่ๆ...ใครเปิดให้กูฟังกูจะโกรธ...กูจะเกรี้ยวกราด กูจะเดินไปทุบลำโพง ฟฟฟ พ่นไฟ ฮ่าๆ

คืนหนึ่งในหน้าฝน...ฉันร้องไห้ไปพร้อมกับเพลงนี้และเสียงฝน

ระลึกรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้วจริงๆที่จะจุดไฟกลางสายฝน...ต่อให้พยายามแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้...

ฉันร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนหมดแรง แล้วก็เลิกฟังเพลงนี้ไปอีกพักใหญ่ๆ...

เมื่อครั้งที่เราเลิกกันครบหนึ่งปี...ฉันเคยไปบ้านเค้าอีกครั้งในฐานะเพื่อน...ไม่สิ ต้องบอกว่าคนรู้จักจะดีกว่า เรารู้สึกอิหลักอิเหลื่อที่จะต้องพูดคุยกัน นั่งอยู่ห่างๆกันโดยมีเพื่อนคนอื่นคั่นไว้ 

และเค้าเปิดเพลงนี้ขึ้นมา...น่าแปลกใจดีเหมือนกัน ที่ฉันเลือกที่จะไม่ฟัง ไม่รับรู้ หลีกหนีมันอยู่นาน จนเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ เพิ่งได้มาตั้งใจฟังและซึมซับความหมาย

ฉันไม่กล้าหวังว่าเค้าจะเปิดเพลงนี้ให้ฉัน...แต่ให้ตายเถอะ ฉันคิดถึงเค้าเวลาฟังเพลงนี้...

ปิดท้ายด้วยเพลงนี้แล้วกันเนอะ...

เป็นเพลงที่ฉันอยากให้เค้าได้ฟัง...แต่ก็ไม่เคยกล้าพอที่จะส่งไปซะที 

อืม ไม่ต้องห่วงนะ เค้าไม่เป็นไร...และสักวัน...เค้าจะรักใครสักคนได้อย่างที่เค้ารักแก...

บางทีฉันก็สงสัยนะ...ว่าทั้งๆที่เพลงเหล่านี้มันเศร้าเหลือเกิน ฟังแล้วเจ็บใจเหลือเกิน ทำไมถึงยังฟัง

พอคุยกับตัวเอง ถึงได้คำตอบ...ว่าบางทีความเจ็บปวดเหล่านั้นมันก็สวยงามและจับใจ เหมือนรสชาติขมเข้มของกาแฟที่เจือด้วยความหอมหวาน...

ฉันเสพติดความขมนั่น...ดินแดนแห่งความทรงจำเหล่านั้นคือสถานที่ลับของฉัน...ที่ที่มีเพียงฉันเท่านั้นที่รู้...และฉันมักจะหวนย้อนกลับไปผ่านเพลงเหล่านั้นเป็นครั้งคราว...ทอดสายตามองดูเรื่องราวร้อยพันดำเนินไป...วนเวียนไปสู่บทสรุปเดิมๆ เหมือนเวลาดูหนังเรื่องโปรด

และเมื่อดูจบแล้ว ก็ถึงเวลาลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกจากโรงหนัง กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง โลกแห่งปัจจุบัน...

ปล. ขอบ่นหน่อย...ไม่รู้ใครเป็นเหมือนเราบ้าง...

เวลาจะอัพเรื่องแม่งอัพยากชิหัย...มันเหมือนอัพแล้วมันไม่ขึ้นอ่ะ ต้องอัพหลายๆรอบกว่าจะขึ้นให้ เราเป็นทุกทีเลยตอนอัพเรื่อง ละมันหงุดหงิดโว้ยยยยยยยยยยยย ฟฟฟฟฟฟฟฟ ซะทีเห้อออออ