เสียงฟ้าร้องคำรามครืนครืนผสมรวมเข้ากับเสียงดนตรีอ่อนหวานที่หล่อนกำลังฟัง ไอชื้นรุกล้ำคืบคลานผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ปั้นสิบซุกตัวเข้าในผ้านวมหนานุ่ม ห่อหุ้มตัวมิดชิดไม่ต่างจากหนอนดักแด้แสนขี้เกียจ หล่อนยกโกโก้ขึ้นจิบช้าๆ สูดกลิ่นหอมหวานของมัน ละเลียดลิ้มรสหวานซ่านในปาก มีกลิ่นฝนแทรกซึมอยู่ในกลิ่นหอมหวานนั้น กลิ่นอันแสนเย็นเยียบและเงียบเหงา ทว่าปั้นสิบไม่สนใจ หล่อนเร่งเสียงดนตรีจากโทรศัพท์มือถือให้ดังขึ้นอีก ปล่อยให้ท่วงทำนองอุ่นละมุนสะท้อนก้องกลับไปมาในห้องแคบๆของเธอ

แสงสลัวสีส้มจากไฟโคมหัวเตียงสาดส่องทาบทับไปตามเหลี่ยมมุมของห้อง ซึ่งส่วนมากก็เต็มไปด้วยชั้นหนังสือและกองหนังสือวางเรียงราย บ่งบอกความชื่นชอบของเจ้าของห้อง ปั้นสิบหลงใหลในการอ่านเสียเหลือเกิน หล่อนหลงรักการเสพเรื่องราวหลากหลายที่รังสรรค์ขึ้นจากผู้อื่น ละเลียดมันช้าๆผ่านตัวอักษรที่ประทับอยู่บนหน้ากระดาษ รับรู้พื้นผิวของกระดาษอันที่แตกต่างกันไปในแต่ละเล่มผ่านปลายนิ้ว สูดกลิ่นอายน้ำหมึกยามเมื่อพลิกไปในแต่ละหน้า...นั่นคือสิ่งที่หนังสืออิเล็กทรอนิกส์ไม่สามารถมอบมันให้กับเธอได้...

ในชีวิตของปั้นสิบผ่านการอ่านหนังสือมานับร้อยๆเล่ม บางเล่มก็สนุกเสียจนต้องอ่านซ้ำ อ่านแล้วอ่านอีกจนกระดาษเปื่อยขาด บางเล่มก็ไม่สนุกเลย...อ่านไปเพียงแค่ไม่กี่หน้าก็ชวนให้เบื่อจนต้องปิดแล้ววางมันลงที่เดิม...และบางเล่ม...ก็เป็นหนังสือที่ไม่เคยอ่านจบเลย...

หนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ตรงหน้าเธอ ปั้นสิบมองมันพลางขมวดคิ้ว หล่อนกำลังคิดว่าจะอ่านหนังสือเล่มนี้อีกดีหรือไม่ หนังสือที่เธอไม่เคยอ่านจบเล่มนี้...ปั้นสิบคิดทบทวนถึงเหตุผลว่าทำไมเธอถึงอ่านไม่จบกันแน่นะ? ทั้งๆที่หน้าปกก็ดูสวยงามดึงดูดสายตา เนื้อเรื่องก็เป็นแนวแบบที่เธอชอบ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอ่านมันไม่จบซะที ทุกครั้งที่เริ่มอ่านจะต้องมีเหตุการณ์อะไรสักอย่างเข้ามาขัดทำให้อ่านไม่จบ หรือไม่บางทีเธอก็เกิดเบื่อแล้วเลิกอ่านขึ้นมาเฉยๆซะอย่างนั้น มันไม่สนุกอย่างนั้นรึ? ไม่หรอก มันก็สนุกดีนะ...แต่ทำไมกันนะ?

เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมกับชื่ออันคุ้นเคยที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ หัวใจที่เต้นอย่างสงบราบเรียบมานานพลันสะดุดผิดจังหวะไป ปั้นสิบละสายตาจากหน้าหนังสือ เธอมองชื่อนั้นอยู่นาน...ความรู้สึกหลายอย่างประดังประเดขึ้นมา เขาไม่ทักมานานเท่าไรแล้วนะ? เราไม่ได้คุยกันมาเท่าไรแล้วนะ?

ช่วงเวลาสามเดือนที่ผ่านมา เขาไม่เคยทักเธอมาเลยสักครั้ง ปล่อยให้เธออยู่ท่ามกลางความเลือนลางและสงสัยในเรื่องความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น...มันคงเป็นความผิดของเธอเอง ที่คิดจะเรียกร้องความชัดเจนด้วยการหายไปจากชีวิตเขา...เธอคิดว่าบางทีการทำแบบนั้น บางทีเขาอาจจะทำอะไรสักอย่งเพื่อเป็นการรั้งเธอไว้...

...แต่เขาก็ไม่ทำ...

แล้วครั้งนี้เขาทักมาทำไมอีก? หลังจากที่หายไปเกือบสามเดือน...นี่เขาต้องการอะไรจากเธออีก?

ปั้นสิบโยนโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นไปอีกทาง ปล่อยให้ข้อความในแชทเด้งอยู่อย่างนั้น เธอยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเผชิญหน้ากับคำถามที่ไม่มีคำตอบเหล่านั้น เรื่องระหว่างเธอกับเขามันวนเวียนอยู่อย่างนี้มากี่ครั้งแล้วนะ? ความคิดของหญิงสาวหวนย้อนกลับไปในวันนั้น...วันที่เขาเข้ามาในชีวิตของเธอ มันเป็นความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยคำว่าเพื่อน ดำเนินอย่างเรียบเรื่อยไปอย่างนั้นจนเกือบจะแตะคำว่าคนรัก...แต่มันก็ไม่ใช่...

กี่ครั้งแล้วที่เธอพยายามถอยออกมาเพื่อป้องกันตัวเอง กี่ครั้งแล้วที่เธอพยายายามสร้างกำแพงขึ้นมา ทว่าเขาก็ทำลายกำแพงนั้นไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เพียงเพื่อจะลากเธอกลับเข้าไปในความสัมพันธ์อันหม่นสลัวไม่ชัดเจนนี้

ภาพการพบพานระหว่างเธอกับเขาฉายวนซ้ำอยู่ในห้วงความคิด ท่ามกลางผู้คนนับร้อยที่รายล้อมรอบกายกลับเหมือนว่าพวกเขาไม่มีตัวตนยามเมื่อได้สบสายตากับดวงตาคู่นั้น...ความสัมพันธ์ที่ก่อเกิดอย่างเงียบเชียบโดยไม่มีใครรู้ เวลาอยู่ที่บริษัท เธอกับเขาเป็นเพียงเพื่อนร่วมงานที่พูดคุยกันไม่กี่ครั้งเท่านั้น ไม่มีใครร่วมรับรู้บทสนทนาเหล่านั้นที่เคยคุยกัน ไม่มีใครร่วมรับรู้การไปดูหนังด้วยกันเงียบๆในวันหยุดสุดสัปดาห์...ทุกอย่างถูกกลบฝังอย่างแนบเนียนเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น...หลักฐานการมีอยู่ของความสัมพันธ์นั้นมันช่างเลือนลางจนคล้ายว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน...

หญิงสาวเด้งผลึงขึ้นมาจากเตียงนอนหนานุ่ม ช่วงเวลาแสนสบายของเธอได้ถูกทำลายลงไปแล้ว ความรู้สึกหงุดหงิดแล่นพล่านขึ้นในใจ เธอเกลียดที่ตัวเองเลิกคิดถึงเขาไม่ได้ เกลียดที่เขายังมีอิทธิพลในความรู้สึกเธอเสมอ แม้ว่าระหว่างเธอและเขาจะไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าเพื่อนร่วมงานเลยก็ตาม

หนังสือเล่มนั้นวางแอ้งแม้งอยู่บนเตียง  มือเรียวคว้ามันขึ้นมา จ้องหน้าหนังสือหน้าเดิมที่เคยคั่นไว้...มันค้างอยู่ที่หน้านั้น...ไม่เคยคืบหน้าไปมากกว่านั้นเลย...

ช่างเหมือนกันเหลือเกินนะ...หนังสือเล่มนี้กับเขาคนนั้น...

หนังสือที่อ่านไม่เคยจบ...หนังสือที่มักจะเลิกอ่านไปกลางคัน ปล่อยให้มันเป็นอะไรที่ครึ่งๆกลางๆอยู่อย่างนั้น...อะไรคือความผิดพลาดในความสัมพันธ์ครั้งนี้กันนะ? เพราะเธอ? หรือเพราะเขา? 

"บ้าเอ๊ย..."

ปั้นสิบสบถออกมาเบาๆ นิ้วเรียวนวดคลึงขมับเพื่อบรรเทาอาการปวดตุบ หนังสือที่อ่านไม่จบมันก็คือหนังสือที่อ่านไม่จบล่ะน่า...เริ่มใหม่อีกครั้งก็พังเหมือนเดิมนั่นแหละ...หาหนังสือเล่มใหม่ๆอ่านเถอะน่า...เธอพร่ำบอกตัวเองว่าอย่างนั้น...

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้งจากชื่อเดิม ปั้นสิบมองมันอยู่เกือบห้านาที...แล้วตัดสินใจหยิบมันขึ้นมากดตอบไป...

หนังสือที่ไม่เคยอ่านจบเล่มนั้น...ถูกหยิบขึ้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง...