คำถามแรกที่ผุดขึ้นมาเมื่อต้องเตรียมตัวออกทริป  

เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมช่วงนี้คนถึงกลับมาฮิตเล่นกล้องฟิล์ม

หรือฮิตมาสักพักแล้วแต่เราเองเพิ่งกลับมาสนใจ(อีกรอบ)

จำได้ว่าเมื่อตอนปี 2553 เป็นช่วงที่เรียนจบใหม่ ๆ  ช่วงนั้นคนฮิตเล่นโลโมกันมาก ๆ  

นิยมใช้ฟิล์มบูด ๆ  ถ่ายแล้วต้องให้ติดขอบดำถึงจะเท่  แล้วต้องใช้ฟิล์มสไลด์ล้างครอสให้ได้สีเพี้ยน ๆ 

เล่นตามเขาได้ไม่นานก็เบื่อ  แถมยังเปลือง  เพราะแม้ราคากล้องจะถูก  แต่ค่าฟิล์มและค่าล้าง สแกน ที่ตามมานั้นก็ไม่น้อยเลย  สำหรับเด็กจบใหม่ที่ยังไม่มีงานทำแบบเรา

ประกอบกับพ่อซื้อ DSLR ให้เป็นของขวัญเรียนจบ  พวกกล้องทอยที่ซื้อมาตอนนั้นก็ถูกเก็บเข้ากล่องจนลืม

ตัดมาที่ กรกฏาคม 2560  อยู่ ๆ ก็ตัดสินใจซื้อ pentax k1000 มาอย่างง่ายได้

จริง ๆ ก็ไม่ได้ง่ายเท่าไหร่  เพราะก่อนหน้านั้นหลายเดือนก็วอแวอยากกลับมาใช้กล้องฟิล์มอีก

แต่งานยุ่งจนลืมไปได้สักพัก  ช่วงนั้นกลับไปบ้านเกิด  นอนว่าง ๆ ไถมือถือไปเรื่อย ๆ รู้ตัวอีกทีก็โอนเงินให้พ่อค้าแล้ว

ไม่ได้จับกล้องฟิล์มมานาน  เลยเริ่มลองจากฟิล์มที่ราคาถูกที่สุดในท้องตลาดตอนนี้

หวยออกที่ Kodak Color Plus 200 ราคาประมาณ 90-120 บาท (แล้วแต่ร้าน)

ทดลองม้วนแรกออกมาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร  เริ่มมีความมั่นใจที่จะเล่นต่อ

จะว่าไปแล้วช่วงที่กำลังเห่อนี่แหละอันตรายมาก  หาข้อมูลไปเรื่อย ๆ แล้วเจอบทความในบล็อกคุณซันพูดถึงกล้องตระกูล Yashica Electro 35 ว่าเป็นไลก้าคนจน  แถมยังเป็นกล้องที่ ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ เวอร์ชั่น แอนดรูว์ การ์ฟิลด์ ใช้ (ในเรื่องใช้ Yashica Electro 35 GSN) หาไปหามามีร้านนึงมีของพอดี  เลยตัดสินใจซื้อมาลองเล่น  ส่วนหนึ่งเป็นเพราะไม่เคยใช้กล้องแบบ Rangefinder ด้วยเลยยิ่งทำให้ความอยากถูกกระตุ้นมากขึ้นไปอีก  จนแล้วจนรอดก็นัดรับของจากแม่ค้าและได้มาไว้ในครอบครอง  แถมยังตั้งชื่อกล้องว่า "ปีเตอร์ แอนดรูว์" อีก

หลังจากที่ลองใช้ Pentax K1000 ถ่ายไป 4 ม้วน และใช้ Yashica Electro 35 GSN ถ่ายไป 4 ม้วน

พบว่าเทใจไปให้  Yashica Electro 35 GSN  แม้น้ำหนักจะมากกว่าก็ตาม  แถมตอนแรกยังมีอาการแสงรั่วเนื่องจากเป็นกล้องที่มีอายุ 40 ปีแล้ว แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะเราจัดการได้โดยทำตามวิธีที่คุณซันสอนไว้ในบล็อกเขานั่นแหละ

ทีนี้ก็วนกลับมาที่คำถาม "เอาฟิล์มไปกี่ม้วนดี"

ลองถามพี่โอ  เจ้าของร้าน Oakey Camera พี่เขาบอกว่าเอาไปเยอะมาก

ส่วนตัวเราก็ขี้เกียจขนไปให้เป็นภาระ  เลยลองถามคุณวอนอิล (คนเกาหลีที่เราตาม IG อยู่) ว่า ในโซลมีร้านขายฟิล์มที่ไหนบ้างไหม  เขาก็ตอบกลับมาพร้อมให้ที่อยู่แบบละเอียดมาด้วย  แต่ก็พ่วงท้ายมาว่า "ร้านนี้แพงนะ สั่งในอินเตอร์เน็ตถูกกว่าเยอะ" 

ในเมื่อเจ้าบ้านว่ามาแบบนี้  กูขนไปเองก็ได้ (คิดแบบคนงก) และไม่ต้องเสียเวลาไปหาร้าน

การกะประมาณของเราก็เฉลี่ยเอาไว้ว่าวันละ 2 ม้วนน่าจะพอ

เอ๊ะ...  หรือไม่พอวะ

ช่วงก่อนไปก็เป็นจังหวะที่เจอร้านขายฟิล์มราคาไม่แพง  แถมยังอยู่ใกล้บ้าน (ซอยเดียวกัน ห่างไป 2 หลัง) เลยเป็นช่องทางซื้อฟิล์มที่โคตรรรรรรง่าย 

พอสะสมฟิล์มไว้เยอะเลยอยากลองใช้มันทุกม้วน  แถมยังมีม้วนที่เคยใช้แล้วชอบก็อยากจะเอาไปใช้ที่นู่นด้วย  

สุดท้ายก็เลยตัดสินใจขนไปประมาณ 20 กว่าม้วน

ได้ข่าวว่าไปแค่ 5 วันเองนะ