เรื่องที่ตรัยแพ้ท้องแทนภรรยาถูกเล่าต่อไปถึงเพื่อนๆ ใกล้ชิดเกือบจะครบทุกคนในระยะเวลาไม่นาน ไม่ว่าจะคนร่วมคอนโดมิเนียมอย่างธนัช หรือผู้ที่อยู่ห่างออกไปอีกซีกโลกอย่างเจเรมี่ผู้เป็นช่างภาพแฟชั่น รวมถึงเพื่อนนักดนตรีที่อาศัยอยู่ในนิวออร์ลีนส์ ทุกคนต่างหัวเราะอย่างจริงจัง แล้วจึงค่อยกล่าวสรรเสริญว่าตรัยเป็นผู้ชายที่ดี แบ่งเบาภาระภรรยาในการตั้งครรภ์

‘ตรัยคลอดเมื่อไหร่บอกมี่ด้วยนะ เดี๋ยวจะไปหาหมอเชิญขวัญให้’

แม้จตุรวัชรจะไม่เข้าใจว่าทำไมคนอยู่อเมริกาจะต้องลำบากหาหมอเชิญขวัญตั้งบายศรี แต่เขาก็เข้าใจว่านั่นเป็นความปรารถนาดีของเพื่อนพี่ชาย แม้การนึกตามคำว่า ‘ตรัยคลอดเมื่อไหร่’ จะสร้างจินตภาพที่ย่ำแย่ให้เขาก็ตาม

ส่วนบิดาและมารดาของอนุตดาเองก็ดีใจไม่น้อยเมื่อลูกสาวโทรศัพท์ไปบอก ชัยสิงห์ผู้เป็นเจ้าของรีสอร์ทในจังหวัดเชียงใหม่ถึงกับออกปาก ว่าจะปิดรีสอร์ทเลี้ยงเพลตุ๊เจ้า*ที่วัดใกล้บ้าน หลังจากรอแล้วรอเล่าเฝ้าฝันถึงวันที่จะมีเด็กน้อยมาเรียกตนเองว่าคุณตา ตอนนี้ก็นับวันรอไปอีกแปดเดือน

ทางเขาเองมีหน้าที่โทรศัพท์บอกพี่ชายคนรองที่อยู่สหรัฐอเมริกา แม้ข่าวดีนี้จะส่งไปถึงอีกฝ่ายในยามวิกาล ทว่าพี่ทวิก็ยังแสดงความยินดีกับน้องๆ ทั้งสองคน โดยไม่ลืมย้ำว่า ‘น้ำผึ้งพระจันทร์ได้ผล’ อีกด้วย 

ถัดจากพี่ชายก็เป็นน้องสาวคนเล็กอย่างพัชรเบญจ์ ที่แต่งงานมีลูกไปก่อนจนตอนนี้ไอ้ตัวเล็กเริ่มเดินคล่อง และอยู่ในวัยช่างเจรจา พอเธอได้ยินว่าพี่ชายกำลังจะมีลูก สิ่งแรกที่น้องสาวของเขาฝากกำชับกำชาพี่สะใภ้คือ

‘อย่าทำงานหนักนะ ห่วงลูกในท้องให้มากนะ’

ที่เป็นเช่นนี้เพราะเมื่อปีก่อนพัชรเบญจ์ต้องแท้งลูกคนที่สองไป อันเนื่องมาจากงานในคลินิคทันตกรรมของตนที่เพิ่งเปิดใหม่ ทำให้เธออยู่ในภาวะซึมเศร้า(ปนสำออยเรียกเรทติ้งจากสามี) และไม่ได้ขึ้นมาร่วมงานแต่งงานของพี่ชายที่จังหวัดเชียงใหม่ เธอต่อสู้กับสภาพที่กำลังใจถดถอยโดยมีลูกชายตัวน้อยและคนรักเคียงข้าง ไม่นานนักชะนีถึกและบึกบึนอย่างน้องสาวของเขาก็ดีขึ้น ด้วยพลังเต็มร้อย และประกาศอย่างหน้าไม่อายว่าจะมุ่งมั่นจ้ำจี้กับสามีเพื่อมีทายาทคนที่สอง

จตุรวัชรแทบจะนับวันรอเห็นหลานๆ ตัวเล็กๆ ยั้วเยี้ยเต็มบ้านเวลาจัดงานรวมตระกูลไม่ไหวแล้ว

ชายหนุ่มกลับขึ้นห้องของตนเองหลังจากเป็นธุระเรื่องพี่ชายพี่สะใภ้มาทั้งวัน เขาเดินไปเปิดประตูกระจกบานยาวให้ลมโกรก ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาลายธงยูเนียนแจ็ค เขาเอามือรองต้นคอก่อนหลับตาและถอนหายใจยาว เสียงกระดิ่งลมดังกรุ๋งกริ๋ง มันทำให้ใจเขาสงบ ชวนนึกถึงกระดิ่งห้อยชายคาบ้านย่าที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เขารักที่นั่น เขารักการนอนใต้ชายคาบ้าน คิดถึงเสียงลมแทรกเสียดใบไม้ในสวนกว้าง สัมผัสของลมเย็นจากแม่น้ำที่พัดผ่านผิว อีกทั้งกลิ่นดิน กลิ่นน้ำ…รวมถึงกลิ่นพริกแกง และเสียงโขลกครกของแม่ครัว ซึ่งเป็นสัญญานบอกให้รู้ว่าเย็นนี้ได้มีของอร่อยตกถึงท้อง

ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากอยู่ที่เรือนไทยในสวน...แต่มันยาก เพราะงานของเขาอยู่ในเมือง ถ้าจะให้เดินทางอยุธยา - กรุงเทพฯ ทุกวัน เขาว่าซื้อรถตู้แล้วตีทะเบียนวิ่งรับจ้างน่าจะดูเข้าทีกว่า 

เมื่อนึกถึงงานก็ทำให้ชายหนุ่มต้องดีดตัวขึ้นมาจากโซฟา บิดตัวไปมาคลายเมื่อย ตอนนี้เขายังนอนไม่ได้เพราะยังมีเรื่องที่รอให้สะสางอีกมาก เจ้าของห้องเดินตรงไปยังมุมทำงานแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ยี่ห้อดังที่มีแต่หน้าจอเพื่อเริ่มงานอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้จตุรวัชรและดีไซเนอร์ในแผนกออกแบบ ทำงานหามรุ่งหามค่ำกันมาเป็นเดือนๆ เพื่อผลิตเครื่องประดับในคอลเลกชั่นที่จะเอาไปเปิดตัวในงานปฐมทัศน์ภาพยนตร์บอลลีวู้ดฟอร์มยักษ์ ครั้งแรกที่เขาบอกพ่อว่าจะไปเปิดตลาดประเทศอินเดีย พ่อคิดว่าเขาคงจะไปตลาดเครื่องประดับของผู้หญิง แต่เมื่อเขาปฏิเสธ และเสนอแผนงานสำหรับการขายเครื่องประดับเพชรของสุภาพบุรุษไป แทนที่พ่อและพี่ชายจะห้ามกลับเห็นดีเห็นงามด้วย และอนุมัติ ให้ดำเนินงานได้ในทันที

งานนั้นกินเวลานานกว่าครึ่งปี เริ่มจากการไปฝากเนื้อฝากตัวกับเอเจนซี่และคนกว้างขวางในอุตสาหกรรมภาพยนตร์อินเดีย เป็นเคราะห์ดีของเขาที่พระเอกดังคนหนึ่งมาถ่ายทำหนังเรื่องใหม่ในไทย แล้วได้เห็นผลงานออกแบบต่างหูสำหรับผู้ชาย เขาจึงควักเงินซื้อด้วยเงินตัวเอง และยังแนะนำให้หลายคนมายืมเครื่องประดับของร้านไปใส่เพื่อโปรโมทงานเปิดตัวหนัง ในระยะเวลาไม่กี่เดือน ร้านของเขามีออเดอร์คอลเลกชั่นเครื่องประดับผู้ชายอย่างไม่ขาดสาย ทำให้ผู้เกี่ยวข้องรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง ถึงอย่างนั้นมิได้แปลว่างานจบลงแล้ว เพราะนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของงานระยะยาวโดยแท้

จตุรวัชรควานหาภาพร่างสร้อยที่เขาทำไว้หลายวันก่อน เมื่อนึกได้ว่าทิ้งไว้ที่โต๊ะของอีกห้องหนึ่งจึงเดินกลับไปเอา และพบว่ามันเก็บอยู่ในแฟ้มเรียบร้อยดี ทั้งที่เดิมคิดว่าน่าจะกระจัดกระจายอยู่ ชายหนุ่มนั่งมองแบบสร้อยที่วาดลงกระดาษไว้ก่อนถอนหายใจยาว เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ภาพร่างนี้ถึงจะกลายเป็นชิ้นงานจริง เพราะมันไม่ใช่งานของบริษัท นี่ไม่ใช่ ‘สไตล์’ ซึ่งลูกค้าของร้านจะซื้อ 

แต่มันคือความฝัน…เขามองเช่นนั้น

ฝันที่สักวันจะต้องทำให้เป็นจริง

เขาละจากความมุ่งมาดในใจและนึกถึงงานที่ต้องทำในตอนนี้ ชายหนุ่มเก็บงานออกแบบของตนใส่แฟ้ม ก่อนกดโทรศัพท์เตรียมโทร.หาสถาปนิกผู้จะมารีโนเวทบ้านหลังใหม่ให้พี่ชาย โดยปกติแล้วเจ้าของบ้านควรจะเป็นผู้ดูแลและพูดคุยกับนักออกแบบเอง ทว่าอาการป่วยของพี่ชาย(ที่น่าจะมารยาอ้อนเมียด้วย) เหมือนส่งไม้ผลัดให้คนเป็นน้องต้องรับภาระงานบางส่วนแทนตรัยกลายๆ เพราะพี่ชายยังต้องกินยาและนอนพักหลายวันจนกว่าอาการมึนหัวจะดีขึ้น นั่นทำให้เขาไม่สามารถเดินทางไปคุยกับสถาปนิกที่จะทำบ้านในอีกสองวันตามที่ได้นัดกันไว้ ทุกคนบอกว่าให้เขาไปแทน เขายินดี แต่เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะสะดวกหรือไม่

ชายหนุ่มกดโทรศัพท์มือถือ รอจนสายต่อติดแล้วจึงเอ่ยทักทาย

“สวัสดีครับคุณแพร์ สี่เอง วันพรุ่งนี้เฮียไม่สะดวกไปออฟฟิศ ไม่ทราบว่าช่วงเวลาเดียวกันคุณแพร์พอจะออกมาข้างนอกได้ไหม รอที่ห้างก็ได้” เขาเอ่ยชื่อห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลจากออฟฟิศอีกฝ่าย “เดี๋ยวสี่ขับรถไปรับคุณแพร์ที่โน่น แล้วมาคุยกันที่บ้านดีกว่า อ๋อ…” ชายหนุ่มลากเสียงยาวเมื่อได้ยินคำถามจากปลายสาย 

“อ๋อ คือเฮียป่วย แพ้ท้องแทนแพน” เขาได้ยินเธอหัวเราะร่าเริงเลยหัวเราะตาม “เรื่องจริงเลย แพ้ท้องแทนเนี่ย แบบว่าอ้วกแตกอ้วกแตน หน้าซีดคอดำเหมือนรองพื้นผิดเบอร์ ควรจะเดินไปบอกแพนไหม ว่ารักสามีควรช่วยสามีเลือกรองพื้น”

ปลายสายหัวเราะหนักกว่าเดิม

“คุณแพร์สะดวกไหมครับถ้าจะขอเจอกันก่อนเวลาเดิมที่เฮียนัดคุณแพร์ไว้สักครึ่งชั่วโมงอะ ถ้าไม่ได้ไปไหนก่อนเข้าบ้านนั่งกินน้ำกินหนมกันก่อนก็ได้ เพราะว่าถ้าเข้าบ้านแล้วคุณแพร์อาจจะต้องอยู่ยาวรอทานข้าวเย็นด้วยกัน นานๆ เจอทีก็ดีฮะ มีเรื่องเม้าท์เยอะแยะ...”

คนพูดรอฟังคำตอบอยู่ครู่ “ขอบคุณคุณแพร์มากกกก...เดี๋ยวสี่บอกเฮียให้ นี่เฮียก็เครียดอยู่เรื่องที่ป่วย กลัวทำงานคุณแพร์ล่าช้า...ไว้เจอกันครับ...เดี๋ยวสี่ไปรับเนอะ”

ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ แล้วจึงเดินลงไปหาพี่ชายที่มือยังถือยาดมส้มมือพลางนอนจิบน้ำบ๊วยเปรี้ยวเพื่อบอกข่าวอีกฝ่าย

“สี่บอกคุณแพร์แล้วนะ ว่าให้มาที่บ้านแทน เดี๋ยวสี่ไปรับคุณแพร์มาบ้านเอง”

“ขอบใจมากนะสี่” ตรัยยิ้มให้น้องชาย

“ไหนล่ะ” จตุรวัชรแบมือ

“ไหนอะไร” พี่ชายขมวดคิ้ว

“เหมือนเวลาเลื่อนตั๋วเครื่องบินไง ต้องมีค่าดำเนินการ”

แล้วคนเป็นน้องก็วิ่งฉิวหายไปก่อนที่หมอนอิงใกล้มือพี่ชายจะลอยมาฟาดหน้า

เช้านี้ไม่ร้อนเกินไปและไม่มีเมฆครึ้มจนทำให้อบอ้าว ช่วงอาทิตย์ก่อนหน้านั้นมีอากาศชวนอึดอัดเช่นก่อนมีพายุฤดูร้อน จตุรวัชรตื่นมาด้วยเสียงนกร้องคลอกับกระดิ่งลมที่แขวนเรียงอยู่ใกล้หน้าต่างห้องนอน ตามมาด้วยเสียงโทรศัพท์จากลูกน้องผู้ขยันขันแข็งซึ่งโทร.มาขออนุญาตไปธุระและจะเข้างานสาย หลังจากเสร็จเรื่องเขาก็ไม่โอเอ้กลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงเพราะมันไม่ใช่วิสัย ชายหนุ่มลุกจากที่นอน ขึงผ้าจนตึงและสอดชายใต้ฟูกหนา จากนั้นตบหมอนให้ฟูแล้วค่อยพับผ้าห่มวางยังปลายเท้า แล้วค่อยเอาผ้าคลุมเตียงลายกราฟฟิคสีสันสดใสมากางเป็นอันเสร็จ

‘คุณสี่ทำให้หนูไม่มีงาน’ แม่บ้านคนหนึ่งเคยโอดครวญ

เขาทำเช่นนี้จนชิน เพราะย่าที่บ้านอยุธยาสอนมาแต่เด็ก ว่าถึงเป็นลูกผู้ชายต้องเก็บงำที่หลับที่นอนให้ดี อย่าให้ใครเขามาว่าได้ว่าพอตื่นแล้วก็สะบัดก้นลุก เขาทำอย่างที่ย่าสอนจนชิน กระทั่งไปเรียนหนังสือต่างประเทศก็ยังทำเป็นนิตย์ ผิดแต่ว่าที่บ้านกรุงเทพฯ ไม่มีมุ้งให้ต้องพับ จึงทุ่นแรงไปประการหนึ่ง

หลังจากอาบน้ำแปรงฟันโดยใช้เวลานานกว่าผู้ชายทั่วไป ชายหนุ่มหยิบเบลเซอร์สีชมพูอ่อนที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนหลังดูพยากรณ์อากาศมาสวม ก่อนเดินไปยังกล่องไม้บรรจุ ‘ของล้ำค่า’ เขาสั่งให้ช่างทำเลียนแบบกล่องสมบัติของโจรสลัดในยุคโบราณ ทว่าภายในกล่องกลับมีชั้นเก็บของแยกเป็นสัดส่วนดูทันสมัย อีกทั้งยังมีไฟแอลอีดีที่จะทำงานเมื่อเปิดฝาขึ้น ทำให้แสงส่องกระทบอัญมณีราคาสูงเหล่านั้นเป็นประกายพร่าพรายฉายแถบรุ้ง จนบางครั้งผู้เป็นเจ้าของเผลอนั่งพินิจด้วยความหลงใหลอยู่หลายนาที จตุรวัชรเปิดถาดบุกำมะหยี่ดำซึ่งมีแบ่งร่องเอาไว้หลายแถว บรรดาต่างหูเพชรที่เสียบอยู่ในกล่องล้วนมีขนาดแตกต่างกันเพียงเล็กน้อย ไม่มากไปกว่า ๒ กะรัต* และไม่มีทางเล็กกว่า ๐.๕ กะรัต

ขนาดนี้ถูกลูกน้องที่แผนกเรียกว่า ‘จตุรวัชร-สแตนดาร์ด’

เขาไม่ได้ชอบเพชรแบบไร้สี*แต่เพียงอย่างเดียว จึงทำให้ในกล่องสมบัติของเขามีต่างหูเพชรหลากสีเสียงรายไล่เฉดอ่อนแก่ มีตั้งแต่เพชรแฟนซีสีสดใสบนเรือนทองคำขาว หรือเพชรน้ำโทนเหลืองที่เข้ากับก้านต่างหูทองแท้ ไล่ไปจนถึงเพชรไร้สี ๒ กะรัตที่มีมูลค่ามหาศาล ขนาดเขาต้องอดออมเงินเดือนอยู่หลายเดือน กว่าจะอนุญาตให้ตัวเองสั่งช่างของที่ร้านทำได้ เพชรแต่ละเม็ดถูกเจียระไนด้วยคัตติ้งต่างกัน บ้างเป็นทรงกลม หยดน้ำ หรือทรงคล้ายหยดน้ำแต่มีเหลี่ยมมุมมากกว่าซึ่งเรียกกันว่าทรงดัชเชส* แต่วันนี้ต่างหูเพชรทรงแอชเชอร์*เลือกและดลจิตดลใจให้เขาหยิบมันขึ้นมา เขามองรูปทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสตัดมุมด้วยความชื่นชม ก่อนประดับที่หู แล้วจึงปิดกล่องสมบัติ หมุนล็อกลงรหัสซึ่งมีเพียงเขาและมารดารู้ 

ชายหนุ่มวิ่งลงบันไดมาพร้อมกระเป๋าหนังสีคาราเมล แวะรับน้ำส้มคั้นที่แม่บ้านยืนดักรอส่งให้ตรงหัวบันได ก่อนเดินตรงไปยังห้องอาหารและพบว่าสมาชิกในบ้านนั่งที่โต๊ะพร้อมหน้ากันแล้ว เว้นแต่มารดาที่ไปทำบุญต่างจังหวัดกับเพื่อน พ่อและพี่ชายใส่ชุดอยู่กับบ้าน มีแค่เขากับอนุตดาที่สวมชุดทำงาน

อันที่จริง ถ้ามองเบลเซอร์สีชมพูกับต่างหูเพชรสองกะรัต ชุดไปทำงานของเขาเรียกได้ว่ามีสีสันชวนให้รื่นเริงกว่าชุดทำงานโดยปกติอยู่มาก สมัยที่ไปฝึกงานอยู่บริษัทอื่นและต้องใส่เครื่องแบบ เขาอึดอัดแทบอยากฉีกเสื้อจะกลายร่างเป็นเดอะ ฮัล์ค ยักษ์ตัวเขียวแทบทุกวัน

เครื่องแบบทำให้เขาหดหู่...เพราะเหตุนี้ที่ออฟฟิศเขาเลยไม่มีเครื่องแบบ

“สี่สาย ขอโทษนะฮะ”

“ไม่เป็นไร นี่ก็เพิ่งมากัน” ทศเดชเอ่ยพลางกวักมือ “สี่มานั่งกินข้าวเช้านี่มา วันนี้ข้าวต้มรวมมิตรทะเล กินเสร็จแล้วก็ค่อยไปทำงานทำการ แพนก็ด้วยนะลูก วันนี้อย่าขับรถเองนะ ให้คนขับรถไปส่งนะ”

“ค่ะคุณพ่อ” เธอยิ้มตอบ

ลูกชายคนเล็กของบ้านเลื่อนเก้าอี้เพื่อนั่ง พลางฟังถ้อยความแสดงความเป็นห่วงเป็นใยของบิดาที่มีต่อสะใภ้ ชายหนุ่มทั้งนึกเอ็นดูและหมั่นไส้ไปพร้อมกัน เมื่อพ่อเอาใจใส่เผื่อแผ่ไปยังหลานตัวน้อยในท้อง แม้ตอนนี้ตัวอ่อนน่าจะยังไม่พัฒนาอวัยวะจนเห็นเป็นรูปเป็นร่างได้

“แล้วทำไมแพนต้องไปทำงานอะ มีถ่ายรายการเหรอ” จตุรวัชรถาม ขณะมองพี่สะใภ้ที่ตักต้นหอม ผักชี ของมีกลิ่นแรงต่างๆ ใส่ข้าวต้มได้โดยไม่มีอาการคลื่นเหียน

“เรามีประชุมด่วนตอนสายน่ะ เพราะท้องนี่ไง เลยต้องคุยกันหน่อยว่าจะเอายังไงกับรายการ ต้องถามความเห็นพี่อั้น” เธอตอบด้วยสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อยเมื่อนึกถึงรายการที่ทำร่วมกับอรัญลักษณ์ นักข่าวชื่อดัง ผู้ซึ่งเป็นเจ้านายของตนเอง

“แล้วไม่เคยคุยกันมาก่อนเหรอ หรือพี่อั้นจะคิดว่าหล่อนแต่งตามนิตินัย เลยจะไม่มีลูก” เขาถามระหว่างมือตักพริกป่นใส่

“บ้า”​ อนุตดาจ้องเขม็ง “เคยคุยย่ะ แต่ก็ยังไม่ได้จริงจัง ก็ไม่คิดว่าลางานไปเที่ยวกลับมาจะตามมาด้วย”

“พอพูดว่าตามกลับมานี่ก็นึกภาพเหมือนเกาะไหล่มาแล้วไหล่หนัก” ทศเดชหัวเราะก่อนชะงักในทันที “หลานพ่อดูคล้าย...” ว่าที่คุณปู่พึมพำ

ตรัยมองหน้าพ่อ 

อนุตดากะพริบตาปริบๆ 

จตุรวัชรเบิกตาที่มีอยู่เพียงนิด

พ่อมองตอบ 

ทุกคนตัดสินใจว่าจะไม่เอ่ยต่อ แม้ในใจคนเป็นว่าที่อาจะมีซาวนด์แทร็กรายการผีดังขึ้นมาในหัว ว่าหลานคนนี้...ตอนนี้อาจจะยังเป็นพลังงานลึกลับ...ก็เป็นได้

“ก็ไม่ต้องออกพื้นที่สมบุกสมบันมาก” จตุรวัชรแนะเพื่อทำลายความเงียบ “แต่จะให้นั่งอยู่บ้านเฉยๆ เป็นหัวหอมเก่าในตู้เย็นที่งอกต้นแล้วนี่ก็ไม่ใช่ที่ ใช่ปะเฮีย” จตุรวัชรหันไปมองตรัยที่ใช้ผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินเข้มปิดปากขณะมือเขี่ยกระเทียมเจียวออก “เฮียเป็นอะไรน่ะ”

“เหม็นกระเทียมเจียว…” เขาตอบเสียงอู้อี้ พยักพเยิดไปทางแม่บ้าน “บอกไม่ทัน เทมาเมื่อกี้”

“ขอโทษนะคะคุณตรัย” ผู้ที่ทำผิดพลาดกล่าวเสียงสลด “ปกติเห็นคุณตรัยชอบกระเทียมเจียวแล้วก็ชอบให้ปรุงให้ น้าเลยซัดลงไปเต็มๆ เลยค่ะ ให้น้าไปตักให้ใหม่เถอะนะคะ ยังมีค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ” ตรัยโบกมือ

จตุรวัชรเห็นอาการแพ้ของพี่ชายแล้วก็นึกสงสาร แต่พอมองไปยังคนท้องจริงๆ ที่ตักข้าวต้มกินอย่างมีความสุขแล้วก็นึกขำ

“บางทีสี่ก็ว่ามันเป็นเรื่องของกรรมนะฮะ”

“ยังไง” พ่อและพี่ชายเอ่ยพร้อมกัน

“คือเฮียเคยทำให้แพนเสียใจงี้ พอถึงตอนนี้กรรมเลยมาเอาคืน แบบว่าเก๋ๆ ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนจะได้แพ้ท้องแทนเมียนะเฮีย ไหนๆ ก็ไหนๆ คลอดแทนด้วยสิ”

ตรัยใช้ดวงตาเรียวมองน้องชายอย่างอาฆาตมาดร้ายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น เพราะเขายังคงตักกระเทียมเจียวออกมือเป็นระวิง

“เออนี่สี่ ขอบคุณสี่มากนะที่เป็นธุระให้” อนุตดากล่าวด้วยน้ำเสียงแฝงความรื่นเริง

“อะไร คลอดแทนเหรอ ใครบอกหล่อน ฉันไม่ขึ้นขาหยั่งนะ บอกเลย” จตุรวัชรปฏิเสธ

ทศเดชเกือบสำลักข้าวต้มคงเพราะเผลอคิดภาพตามไปด้วย

“ไม่ใช่ย่ะ หมายถึงไปรับคุณแพร์มาบ้าน” หญิงสาวอธิบาย

จตุรวัชรเลิกคิ้ว “ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องอะไรหนักหนานี่”

“แหม ก็ยังมีเรื่องที่ช่วยดูแบบบ้านสุขุมวิทกับบ้านราชวัตร แล้วก็ที่ช่วยแปลความต้องการของเราให้สถาปนิกเข้าใจด้วย ขอบคุณมากนะสี่” พี่สะใภ้ยิ้มให้

“คนดีก็งี้แหละ จำหน้าไว้นะ” คนพูดลอยหน้าลอยตาตอบ เรียกเสียงหัวเราะจากครอบครัวได้

“นี่” ตรัยพูดเสียงเบาทั้งที่ยังไม่เปิดผ้าเช็ดหน้าที่ปิดปากออก “เดี๋ยว…เสร็…ให้”

“เอาใหม่ดีๆ นะเฮีย อะไรๆ ให้”

“เดี๋ยวเสร็จงานจะมีรางวัลให้” ผู้เป็นภรรยาตอบแทน

“อุ๊ตะ นี่คิดกันเหรอว่าสี่ทำฟรี” จตุรวัชรอุทานเสียงแหลม ก่อนกระดิกนิ้วชี้ที่มีแหวนไพลินล้อมเพชรไปมา “คนอย่างคุณสี่ จตุรวัชร! ทำดีหวังผลเสมอ!” เขาประกาศกร้าว

ทศเดชถอนหายใจ นึกหมั่นไส้อยากจับหัวลูกชายทิ่มชามข้าวต้มทะเล แต่ก็สงสารที่เซ็ทผมมาอย่างดี จึงขอละเว้นไว้ในคราวนี้

‘คุณแพร์มีของหนัก ของใหญ่ หรืออะไรที่ต้องหอบ ต้องบรรทุกไหมครับ’ เมื่อเช้าเขาโทรศัพท์ถามผู้ที่นัดหมายเอาไว้

‘ไม่มีค่ะคุณสี่’ เธอตอบ ‘แบบบ้านนี่ใส่กระเป๋าใบนิดเดียวเองค่ะ’

คำตอบของอีกฝ่ายทำให้จตุรวัชรเลือกขับรถสปอร์ตที่รักเหมือนลูกไปทำงานก่อน แล้วจึงไปรับอีกฝ่ายตามนัดในช่วงบ่ายแก่ๆ เมื่อถึงบริษัทใครต่อใครก็พากันเอางานมาให้เขาดู หลังจากนั่งจัดการดูเอกสารที่จะให้เลขาของพี่ชายเอาไปส่งให้อีกฝ่ายถึงบ้านแล้ว เขาจึงเริ่มทำงานของตนเอง โดยเริ่มจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ เพื่อถามความคืบหน้าว่าได้ลงโฆษณาที่นิตยสารหรือสื่อใดบ้าง

‘คุณตรัยแพ้ท้องแทนคุณแพนจริงรึเปล่าคะ’ 

กระทั่งลูกน้องของเขายังถามข่าวดังหลังคุยงานเสร็จ พอทุกคนได้คำตอบก็พากันหัวเราะคิกคัก คาดการณ์ว่าลูกของนายใหญ่ตนจะเป็นอาหมวยหรือว่าอาตี๋

จตุรวัชรกินข้าวกลางวันที่โรงอาหารของบริษัท ทันทีที่แม่ค้าเห็นหน้าเขา มะเขือเปาะในถาดแกงเขียวหวานก็โดนตักราดจานจนพอกพูน โดยหญิงร่างท้วมไม่ลืมวางทอดมันปลากรายลงไปสามชิ้น ชายหนุ่มยิ้มตาหยี แล้วจึงจ่ายเงินด้วยราคาแพงกว่าปกติเพราะสั่งพิเศษ หลังจากจัดการอาหารคาวหมดเขาลงลิฟต์ไปซื้อขนมโตเกียวกับกาแฟโบราณที่รถเข็นหน้าตึก ก่อนหิ้วขึ้นมาพร้อมนิตยสารในแวดวงไฮโซที่แม่บ้านสั่งร้านหนังสือไว้และเขาอาสามาเอา เนื่องจากจะขออ่านก่อนเป็นคนแรก

ชายหนุ่มนั่งที่ห้องทำงานของตนเอง มือหนึ่งส่งขนมไส้ไข่นกกระทาเข้าปาก อีกมือพลิกอ่านนิตยสารเพื่อดูข่าวคราวต่างๆ ของคนในแวดวงลูกค้าร้านของตน เขาอ่านไปถึงคอลัมน์เยี่ยมบ้านราคาเจ็ดสิบล้านของนักธุรกิจท่านหนึ่ง ในคอลัมน์บรรยายละเอียดถึงความพยายามในการออกแบบและหาเครื่องเรือนให้เหมาะสม บางชิ้นต้องสั่งจากต่างประเทศและไม่มีให้ซื้อได้ทันทีต้องสั่งผลิตและรอหกเดือน แน่นอนว่าคนทำบ้านก็ต้องรอของชิ้นนี้เช่นกัน แต่เมื่อมันมาแล้วเจ้าของก็เอ่ยถึงราวกับมันคือฝันที่เป็นจริง 

เขาหวังว่าบ้านพี่ชายจะไม่ต้องรอเฟอร์นิเจอร์อะไรนานขนาดนั้น

พอได้วนเวียนกับเรื่องบ้านช่องห้องหอมากขึ้น จตุรวัชรจึงเพิ่งตระหนักเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ ว่าการสร้างบ้านหนึ่งหลังนั้นยากกว่าที่คิด แม้ในยุคที่บ้านจัดสรรของค่ายต่างๆ ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ทำให้การมีบ้านนั้นดูเหมือนไม่ใช่เรื่องลำบากไปกว่าการหาเงินมาซื้อ ไม่ว่าจะเก็บออมหรือกู้ยืม ซึ่งเรื่องหาเงินนี่แหละที่ยากสุด แต่สำหรับคนที่มีทุนพอและมีความฝัน การมีที่ซึ่งจะเอาไว้พักใจพักกาย ให้ลูกๆ และครอบครัวได้ใช้ชีวิตไปด้วยกัน การสร้างบ้านช่างเป็นเรื่องที่ซับซ้อน

จนชายหนุ่มคิดว่าอาศัยบ้านพ่อแม่ต่อไปน่าจะดีที่สุด

เหตุที่พี่ชายและพี่สะใภ้ต้องหาที่อยู่ใหม่ เนื่องมาจากคำขอร้องของธนัช เพื่อนผู้เป็นเจ้าของคอนโดมิเนียมทั้งตึก ว่าอยากจะซื้อห้องเพนท์เฮาส์ชั้น ๓๓ คืน เพื่อนำมาตกแต่งใหม่แล้วเปลี่ยนเป็นบ้านของเขาเอง แถมยังตั้งชื่อไว้แล้วว่า

‘บ้านคนโสดโฉดเขลาหนาวเหน็บให้เจ็บใจ’ ธนัชเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ

แต่เจ้าของตึกก็มิใช่คนร้ายกาจขนาดจะบีบบังคับให้เพื่อนออก (จตุรวัชรมั่นใจอยู่นิดหน่อยว่าธนัชหมั่นไส้คู่หวาน) เพราะเพื่อนสนิทยังเสนอขายที่ดินผืนงามใจกลางสุขุมวิทให้ทั้งสอง นั่นทั้งใกล้ความเจริญและดูสงบสุข แน่นอนว่าราคาพิเศษ แต่ด้วยอารมณ์ศิลปินของตรัยซึ่งไม่อยากมีชีวิตอยู่กลางเมืองใหญ่ เขาเลยเสาะหาที่ดินจนไปเจอบ้านของคนรู้จักประกาศขายอยู่ 

บ้านหลังนั้นอยู่ในย่านราชวัตรที่เป็นเขตเมืองเก่าและมีความรุ่งเรืองของอดีตหลงเหลืออยู่ มีความสงบและเป็นส่วนตัว ห่างไกลความวุ่นวายของในเมือง อีกทั้งยังใกล้แหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์มากมาย คนเป็นตากล้องอย่างตรัยเลยถูกใจที่นี่ วาดฝันไว้ว่าคงได้เดินสะพายกล้องถ่ายรูปกันสองคนสามีภรรยาหากมีบ้านอยู่แถวนั้น

‘แต่ถ้ามีม็อบหรือเหตุทางการเมืองทีนี่ก็เกือบอัมพาตเลยนะ ไปไหนไม่ได้นะ’ เขาแย้งพี่ชาย

‘มีรถเมล์กับมอเตอร์ไซค์วินนั่งไปท่าเรือด่วนน่า’ พี่เขาตอบอย่างคนมั่นใจในข้อมูลที่สะสมมา 

ทั้งที่จริงๆ แล้ว ตรัยเรียกว่าเป็น ‘เด็กนอก’ คนหนึ่ง คือเรียนต่างประเทศมาแต่เด็ก จากสวิตเซอร์แลนด์ไปต่อปริญญาที่สหรัฐอเมริกา เพิ่งจะเคยมาขึ้นเรือด่วนเจ้าพระยาก็ตอนที่ภรรยาพาไป นั่นทำให้เขาตื่นตาตื่นใจกับระบบการคมนาคมชนิดเดียวของกรุงเทพมหานคร ที่สามารถคำนวณเวลาการเดินทางการได้

จตุรวัชรแย้งพี่ชายเรื่องบ้านหลังนั้นอยู่หลายที ว่าหากไปอยู่ที่นั่นแล้วมีลูกจะให้ลูกไปเรียนหนังสือหนังหาที่ไหน

‘โรงเรียนดีๆ อยู่เขตเมืองเก่าๆ ย่านนั้นก็ตั้งแยะ’ ว่าแล้วพี่เขาก็ร่ายชื่อโรงเรียนให้ฟังยาวเหยียด

โอเค เหตุผลนั้นตกไป

จตุรวัชรกลับมาที่เรื่องการเดินทางไปทำงานและกลับบ้านของทั้งพี่ชายและพี่สะใภ้ ว่ามันไกลเกินไปหากจะไปอยู่ที่นั่น อีกทั้งแถบนั้นการจราจรยังมีปัญหา เรียกได้ว่าต่อให้นั่งเรือก็ยังลำบากอยู่ดี พอพูดเรื่องนี้เวิร์คกิ้งวูแมนอย่างอนุตดาถึงกับทำหน้าเครียด ส่งผลให้สามีของเธอเริ่มใจอ่อน

‘อยู่ที่สุขุมวิทก็ได้นะ’ ตรัยสรุป ‘สร้างบ้านที่สงบๆ น่ารัก อบอุ่น มีสวนสวยๆ อยู่กัน พอวันหยุดก็มาอยู่บ้านพ่อแม่’ 

ถึงจะพูดเช่นนั้นแต่พี่ชายของเขาก็มีทีท่าเสียดาย

‘เฮียเสียใจนะที่ซื้อบ้านหลังนั้นไม่ได้’ ตรัยเปรยกับน้องชายสุดที่รัก ‘ราชวัตรมีร้านอาหารเยอะ แถวแยกพิชัยมีก๋วยเตี๋ยวเนื้ออร่อย เลยไปอีกหน่อยก็ศรีย่าน ของกินเต็มเลย ขับไปนิดก็บางกระบือมีขาหมู นี่ก็กะว่าถ้าอยู่แถวนั้นคงได้ซื้อมาฝากที่บ้านบ่อยๆ’

‘เฮียก็ซื้อมันทั้งสองที่เลยสิ’ จตุรวัชรออกความเห็น หลังจากเมนูอาหารร้านดังผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่หยุดหย่อน ‘ถ้าเฮียมีลูก แล้วอยากให้ลูกอยู่โรงเรียนพวกนานาชาติ ก็อยู่บ้านสุขุมวิทไป ถ้าอยากให้อยู่โรงเรียนทางนี้ก็มาอยู่บ้านราชวัตร แล้วเฮียกับแพนก็ทนเดินทางลำบากเพื่อลูกเอา แต่ลูกไม่ต้องกินนอนในรถ’

ทั้งสองคนพยักหน้ารับฟัง

‘พอปิดเทอมหรือวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ก็ค่อยพากันไปอยู่บ้านตรงราชวัตร จะได้พากันเดินเที่ยวเล่นได้ ดีไหม’

‘สี่เป็นน้องชายที่เฮียพึ่งได้เสมอ’

เขายิ้มตอบ

หลังจากนั้นจตุรวัชรก็ไปเปิดกูเกิลหาในทันทีว่าย่านราชวัตร แยกพิชัย และศรีย่าน มีร้านไหนอร่อยพอให้ฝากท้องได้บ้าง