Theme: Fictober

Author: icypumpkin

Noted: It's some kind of the sequence from Fight

สายตาสอดประสานจ้องมองซึ่งกันและกันก่อนต่างฝ่ายจะหันไปสนใจต้นเสียงที่ดังขึ้น

"ความจริงถ้าเราหนีไปตั้งแต่แรกก็น่าจะพ้นนะ" เสียงทุ้มจากห้องฝั่งซ้ายกล่าว

"ไม่จริงหรอก พ่อมาไม่ให้สุ้มให้เสียงแถมกำลังตีกันนัว ไม่มีสติเลย จะหนียังไงพ้นวะลูคัส" เฉินเล่อกล่าวพลางขยับสร้อยข้อมือ

"ลูคัส หว่อง ออกมา" เสียงเข้มตัดผ่านทำเอาบทสนทนาทั้งหมดเงียบลงก่อนเจ้าของชื่อจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ออกพร้อมกันเลยไหมจีซอง เฉินเล่อ" หันไปถามเพื่อนสนิททั้งสองที่คนนึงยังนั่งพิงผนัง อีกคนนั่งชิดกับลูกกรงติดกับอีกฝั่ง

"พี่ชายฉันกำลังมาไปก่อนเลย" เฉินเล่อตอบรับพลางโบกมือลาเพื่อน

"เหมือนกัน ไว้เจอกันลูคัส" จีซองกล่าวสำทับ ลูคัส หว่องเพียงพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป เสียงประตูลูกกรงถูกปิดลงอีกครั้ง

"ตีกันจนได้เรื่อง" เสียงทุ้มจากห้องขังข้างเคียงทำเอาจีซองเหลือบสายตาไปมอง เราไม่ได้นั่งห่างกันไกลเลย ไหล่แทบจะติดกันอยู่แล้วด้วยซ้ำ ห่างก็แค่เพียงซี่กรงเหล็กกั้น

"นั่นดิ เมื่อไหร่จะเลิกตีกันสักที ยอมแพ้ไหมล่ะ" เขาตอบพร้อมหัวเราะ เฉินเล่อยกยิ้ม เหลือบมองจากหางตาเห็นเพื่อนสนิทฝั่งนั้นก็ยิ้มอยู่เช่นกัน

"จงเฉินเล่อ ออกมา"

"ฮวังเหรินจวิ้น ออกมา"

เสียงตำรวจสองนายดังขึ้นพร้อมกันจากสองห้องข้างเคียง

"พี่ชายมาแล้ว ออกพร้อมกันฉันไปส่งนายที่บ้านก็ได้นะ" จีซองเพียงส่ายหน้าและโบกมือลาเพื่อนเท่านั้น

"งั้นฉันไปก่อนนะแจมิน" เจ้าของชื่อพยักหน้ารับ เพื่อนสนิทของคนทั้งสองเดินออกจากห้องขังไป เหลือเพียงแค่เขาสองคนเท่านั้น

"ไม่เห็นต้องถามเลย ฉันแพ้นายโดยที่ยังไม่ได้เริ่มสู้ด้วยซ้ำ" แจมินเปลี่ยนจากนั่งหันหลังมาเป็นใช้หัวไหล่พิงกับลูกกรงด้านข้างแทน

"ขนาดนั้น" จีซองหันตัวไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายเช่นกัน

"หรือจะเถียงว่าไม่ใช่" มือเรียวยกขึ้นผ่านลูกกรงมาจับโหนกแก้มที่มีรอยช้ำ หวังว่าการสัมผัสจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดลงได้

"เมื่อไหร่พี่แจฮยอนจะมารับอะ" แจมินยิ้มกว้างกับการเบี่ยงประเด็น พอเขินก็เลือกจะเปลี่ยนเรื่องคุยมันซะดื้อๆ เลยสินะปาร์คจีซอง

"กำลังมา ทำไมอะ ไม่อยากอยู่ด้วยกัน" คนถามเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างกวนประสาท

"อยู่ห่างลูกกรงกั้นแบบนี้ก็ไม่ดีมั้ง" จีซองตอบกลับพลางกวาดสายตามองรอบห้องขังอีกที มันไม่ได้เลอะเทอะสกปรกหรือมีกลิ่นไม่พึงประสงค์จนรับไม่ได้ขนาดนั้น แต่ก็ไม่น่าอภิรมย์จนต้องอยู่ต่อแม้จะมีใครอีกคนอยู่ด้วยกันก็ตามที 

"ยังไงคืนนี้ก็นอนกับแจมินอยู่แล้ว" เขาไม่อยากกลับบ้านสภาพนี้เท่าไหร่นัก เสื้อผ้าเลอะเทอะ ใบหน้ามีบาดแผล เลือกกลับกับคนตรงหน้าดีกว่า ขนาดเรื่องเข้าคุกชั่วคราวแม้จะแค่โดนลงบันทึกประจำวันเฉยๆ และรอผู้ปกครองมารับทราบ เขายังเลือกให้เป็นพี่ชายของอีกฝ่ายมาช่วยเรื่องนี้เลย

นาแจมินไม่ตอบผ่านคำพูด เขาเพียงยิ้มรับกับคำพูดนั้น ขยับตัวเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้กับใบหน้าของใครอีกคนที่เลื่อนเข้าหาเขาเช่นกัน ริมฝีปากประกบแทนคำพูดและปลอบประโลมใดๆ

รสจูบผ่านลูกกรงก็ไม่แย่นัก

END