สามเดือนแล้วฉันถูกวินิจฉัยว่าเป็นเนื้องอก เนื้องอกที่กระดูกขากรรไกรซึ่งแนวทางการรักษาคือตัดส่วนกระดูกกรามด้านขวาของฉันออกไปเกือบทั้งหมด ฮัลโหล ความแฟร์อยู่ที่ไหน เป็นประโยคซ้ำๆ ที่เวียนวนอยู่ในหัวตั้งแต่นั้นมา อยากจะเดินไปกระทุ้งท้องน้อยยัยแม่มดโดเรมีเอาให้ม้ามช้ำ ว่าคนอย่างเธอเนี่ยนะน้อยน่ารักที่โชคร้ายที่สุดในโลก

เด็กสาวอายุ 17 ธรรมดาอย่างฉัน ต้องก้มรับการรักษาและชะตากรรมอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
ทำไมถึงต้องเป็นฉัน ชาติที่แล้วฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ทำไมอยู่ๆต้องมาเป็นอะไรแบบนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย ชีวิตวัยรุ่นของฉันยังยากไม่พอใช่ไหม

คืนก่อนผ่าตัด ฉันมานอนพักเตรียมร่างกายที่โรงพยาบาล สภาพจิตใจตอนนั้นย้ำแย่ ฉันเกลียดโลกมากกว่ากลัวการผ่าตัดด้วยซ้ำ ร้องไห้น้ำตาไหลไม่หยุด ฉันพยายามถ่างตาหาแสงที่ปลายอุโมงค์ อีกไม่กี่วันมันก็จะผ่านพ้นไป ฉันบอกกับตัวเองแบบนั้น

หารู้ไม่ว่ามันเป็นแค่การเริ่มต้นของความทรมาน

หลังจากกรามฉันถูกตัด หน้าฉันเบี้ยว กินข้าวกินน้ำแทบไม่ได้ ฟันล่างหายไปหลายซี่ ทำให้กัดฟันได้ไม่เหมือนเดิม ต้องปักหมุดทะลุเหงือกทะลุกระดูก แล้วเอายางมาขึงดึงให้เข้าที่ เจ็บแล้วก็ทรมานมากๆ
ฉันเสียอะไรไปมากมายกระดูกกรามต่อนนั้นหลายขุม
เท่านั้นยังไม่พอ แผลของฉันยังเกิดติดเชื้อเป็นหนอง ต้องกลับมาเปิดแผลล้างอีก ทั้งโกรธทั้งเสียใจ ไม่รู้จะไปลงที่ใคร

Tell about a character who lost something important to him/her.

#30dayswritingchallenge