เราอยู่กับอาการเสียใจไปตลอดไม่ได้หรอก
ถ้ามันเป็นความรู้สึก สักวันนึงมันจะจางไป
อาจจะเหลือไว้ให้เรานึกถึงแทนมากกว่า
สิ่งที่เราต้องอยู่กับมันจริงๆนั้นคือสิ่งตรงหน้า
.
เราสามารถมีช่วงเวลาที่อ่อนแอ เสียใจได้
แต่เราต้องไม่ดึงทุกอย่างให้จมลงไปกับอาการนั้น
เรายังต้องตื่นนอนมาในเช้าวันใหม่
อาจจะไม่รู้สึกเหมือนเดิมในทุกวัน
แต่เราก็ต้องทำหน้าที่
และสิ่งที่เราต้องทำต่อไปอย่างเต็มที่เหมือนเดิม
.
อะไรที่เกิดขึ้นแล้วก็ต้องยอมรับ 
เรารับรู้และเข้าใจนะ
เราเสียใจบนความเข้าใจด้วยแหละ
ยังไงทุกอย่างก็ต้องตั้งอยู่บนความพอดีและสมควรนี่นะ