พอมันเริ่มชินจนธรรมดาไปแล้ว
ถ้าจะให้ไปเริ่มใหม่มันก็คือความยากละ

อาจเพราะขี้เกียจด้วยแหละ

ขี้เกียจเริ่มใหม่
ขี้เกียจปรับตัว

เคยอ่านเจอว่า
ถ้าอยู่ในที่ไหนสัก2ปีขึ้นไป 
เราก็จะรู้สึกปลอดภัยกับที่นั่นที่สุด

แต่เราว่าเวลาอาจกำหนดไม่ได้กับทุกอย่าง
ใช้เวลาน้อยมากแต่ละคนคงไม่เหมือนกันนี่นะ
นานเท่าไหร่จะเรียกว่าชิน
เอาเป็นว่าเรียกคอมฟอร์ดโซนดีกว่า น่ารัก

กลับมาที่การชินจนธรรมดา
เหมือนนึกขึ้นได้ว่าเคยเขียนเรื่องความธรรมดาที่พิเศษ

ตอนนั้นคงพูดถึงคนๆนึง
ที่เราให้ความพิเศษกับเค้านะ
แต่ก็เป็นความสัมพันธ์ที่ธรรมดาในทุกๆวัน
แต่ก็ไม่ใช่คนที่เจอกันในทุกๆวัน
แค่รู้จัก เดินสวนกัน ทักทาย พูดคุย
ไม่มากน้อยไปกว่านั้น

ในแทบทุกครั้งของบทสนทนาหรือการพบหน้า
มันก็คือบทสนทนาที่ราบเรียบ
แต่ไม่ได้รู้สึกธรรมดา
อาจด้วยสายตาและน้ำเสียง
ที่อยู่ในบทสนทนานั้นหรือเปล่าไม่แน่ใจ
เลยทำให้รู้สึกเอาเองว่ามันพิเศษแหละนะ
และเพราะเรายกให้เค้าพิเศษ มันก็เลยพิเศษ
(ก็คิดเอาเองอีกนั่นแหละ)

แต่.. แต่อีกแล้ว
แต่ในทุกความสัมพันธ์ มันก็มีวันหมด
อืมมม.. อาจไม่ถึงกับหมด แต่ก็ลดลงไป
ความพิเศษก็ลดลงตามไปได้เหมือนกัน

เพราะความพิเศษ ไม่ใช่คนพิเศษในความธรรมดาไงล่ะ
ต้องจำแนกแยกกันไว้คนละกระปุกเลย
ไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญต่อเราขนาดนั้น
แค่แวะเวียนผ่านมาให้เลือดลมได้สูบฉีด

ความพิเศษคงเป็นแค่สภาพอากาศมั้ง
วนเวียนเคว้งๆอยู่ในอากาศไปเรื่อยๆ
เพราะแค่ทำให้เรารู้สึกว่าวันนี้เป็นยังไง
แต่คงรู้สึกเป็นสภาวะอยู่ข้างใน

พอกลับมาตีความใหม่ ทำความเข้าใจมันมากขึ้น
พอยิ่งขุดมันลึกลงไป
ทำไมกลายเป็นรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้พิเศษจริงๆสักเท่าไหร่
ไม่ได้มีความแน่นอนอะไรเล๊ย

จริงๆก็ไม่ได้มีอะไรแย่หรอกนะ
มันก็ดีแหละ ดีในระดับนี้ ดีในสถานการณ์นี้
ดีในช่วงเวลานี้ ถ้ามันเหมาะสม และอยู่ในจังหวะที่พอดี
จะความธรรมดาที่พิเศษมากน้อยอะไรมันก็ดี
เพราะถ้ามันกลายเป็นเรื่องธรรมดาในทุกวันแล้ว
และไม่ต้องเริ่มใหม่กับมันอีก มันก็ดีแล้วในตอนนี้    

จะดีมาก ดีน้อย แต่อยู่ในเกณฑ์ที่รู้สึกดีมันก็คือดี

แค่วันนี้ได้รู้สึกดีกับมันเราว่ามันก็คงโอเคแล้วแหละ