เรามีช่วงเวลาที่ต้องรู้สึก

ต้องอยู่กับบางอารมณ์ของตัวเอง

ปล่อยตัวเองในจังหวะเวลาให้จมไปกับความคิด

ที่ในเวลาปกติ เราก็จะไม่ได้เป็นแบบนี้

เราแสดงออกเรื่องพวกนี้ในบางพื้นที่สื่อสาร

แต่เราไม่ได้เป็นแบบนี้ตลอดเวลา

แค่เราเลือกที่จะเล่าบางช่วงบางตอนของเรา

ในพื้นพี่ที่เราจำกัดไว้ว่าให้คนอื่นสามารถรับรู้ได้นะ

บางทีมันอาจเป็นแค่ 10% ของเราในวันทั้งวัน

แล้วก็บางทีมันเป็นเรื่องของวันก่อน วันก่อนๆ

ที่อยู่ๆเราก็นึกออก ตกตะกอนมันแล้วอยากเล่า

ในเวลา3นาทีกว่า เราฟังเพลงสักเพลงนึง

ปล่อยตัวเองอยู่ในห้วงของเสียงเนื้อเพลงนั้นๆ

รู้สึกแค่ขณะนั้น ปล่อยให้ตัวเองจมไปกับเวลาแค่นั้น

แต่ว่า เราอาจได้เรื่องราวจากอารมณ์ตอนนั้นมาเป็นแผ่นๆ

ความจริงหวงความคิดตัวเองเวลานึกอะไรได้มากๆ

หวงว่าเราจะลืมมันหรือเปล่า เราอยากจะกดบันทึกไว้

จริงๆจะว่าชอบตัวเองตอนจมกับความคิดหรืออารมณ์นึงๆในขณะนึงก็ได้

อย่างนึงคือสงบดี สงบกว่าตัวเองในเวลาปกติ

ถ้าเรามีแถบแสดงเฉดสีติดอยู่บนหัว

วันๆนึงเราคงเปลี่ยนสีบ่อยมากๆ

ในตอนเช้าอาจเป็นสีเหลือง บ่ายไปหน่อยก็สีฟ้า

ตกเย็นมาสีม่วงน้ำเงิน จนมาตอนนี้เราคงเป็นสีน้ำเงิน

อีกพัก.. ก็เปลี่ยนไปอีกสีๆนึง เมื่ออยู่ในอีกอารมณ์นึง

อยากมีปุ่มกดบันทึกทุกอย่างบนโลกใบนี้

แม้แต่อารมณ์ของตัวเองในเมื่อวาน

ย้อนกลับไปค้นหาอารมณ์ตอนนั้นในอาทิตย์ก่อน

ตอนนี้ก็เลยทำได้แค่รีบบันทึกมัน

ไม่มีที่มาของเรื่อง แค่อยากรีบบันทึกมัน

แต่เราก็เก็บเอาทุกอย่างมาไว้ไม่ได้จริงๆหรอก