บ้าไปแล้ว

บ้าไปแล้ว

"ฮึก" น้ำตาไหลพรากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ ร่างกายสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ มือทั้งสองข้างเย็นเฉียบไร้สีเลือด หัวใจเต้นระรัวราวกับคนที่ลงวิ่งมาราทอน ทุกอย่างรวมอยู่ในตัวเขาคนเดียว

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหม่อมองภาพตรงหน้าพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด ทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ ช่วงเวลาที่ยากจะควบคุม ทั้งน่าตกใจ และน่ากลัว

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะดังลั่นอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแสนคับแคบแห่งนี้ ปีเตอร์พยายามแล้วที่กลั้นเสียงสะอื้นยามที่ได้ยินเสียงหัวเราะแสนน่ารังเกียจนั่น เขายอมรับว่าตัวเองกลัวมาก 

ทำได้แต่โทษตัวเองและอีกคนอยู่ในใจ