ขอพูดหน่อยเถอะ คณะนี้มันเฮงซวยของแท้เลย

คณะที่สอนให้เรามองมนุษย์ในหลายมิติ ด้วยความรัก

พร้อมกับพรากความเป็นมนุษย์ของเราไปพร้อมกัน

1 ปีแรกเรามีความสุขมาก

มีเวลาให้สนุกกับงานอดิเรกและกิจกรรม

เพื่อน ๆ น่ารักและ supportive มาก ๆ

เรียนสนุกและได้ all A, ชีวิตเหมือนอยู่ในฝันเลยแหละ

ไม่รู้เหมือนกันว่าทุกอย่างมันเริ่มผิดพลาดตั้งแต่ตอนไหน

คงจะตั้งแต่การทำงานอดิเรกกลายเป็นเรื่องที่ต้องรู้สึก guilted

คนที่ไม่แอคทีฟตลอดเวลาในเรื่องการเรียนจะถูกผลักออกไปชายขอบเรื่อย ๆ

ไม่มีเวลาให้พัก ไม่มีเวลาให้ได้ใช้ชีวิต แม้แต่ดูแล self-care ของตัวเอง 

(อา แต่คณะคาดหวังในภาพลักษณ์ที่สวยงามด้วยนะ...)

มีแต่คำว่าต้องทำให้ได้ และต้อง flawless ที่สุดด้วย

การเรียนแพทย์มันหนักจริง ๆ ในหลาย ๆ ด้าน ไม่ใช่แค่ด้านการเรียน

ต้องต่อสู้กับทั้งตัวเอง, เนื้อหายาก ๆ ที่เรียน, อาจารย์ที่เหมือนจะคอยจับผิดเราอยู่ตลอดเวลา(ในคราบของการช่วยเหลือเชิงรุก), การสูญเสียโอกาสในการได้ทำสิ่งอื่น, การสูญเสียตัวเอง ความหวัง และความฝัน งานอดิเรก, ความประสาทของการใช้อำนาจในระบบ seniority และ hierarchy และที่สำคัญเลยก็คือ ความสุข

จะ defense ยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะว่านสพ/นศพ.ส่วนใหญ่สูญเสียสิ่งเหล่านั้นไป

และแตกสลายอย่างน้อย 1 ครั้ง

ตอนอ่านรีวิว/ไปค่ายต่าง ๆ ก็รู้แหละว่าหนัก ยาก

แต่เป็นคำว่าหนักและยากที่คนนอกไม่เข้าใจจริง ๆ รวมถึงฉันในตอนนั้นด้วย