“ กระหม่อมมิเคยลืมพระองค์ “ บากเอ่ย มองร่างที่อยู่ในวงแขนตัวเอง

           “ เจ้าควรลืม “ อีกฝ่ายตอบแผ่วเบา

           “ กระหม่อมพยายามลืมแล้ว แต่ทำมิได้… “ มือสีม่วงมีริ้วลายยกขึ้นปัดปอยผมสีขาว มองดวงหน้าที่โรยราเฉกเช่นดวงประทีปชีวิตที่ใกล้มอดดับ

           “ เป็นถึงพรานทมิฬ ใยด้อยฝีมือนัก..แค่ยักษ์ใกล้ตายสักตน เจ้าควรลืม “ ทารคาพูดพลางพยายามเพ่งมองใบหน้าที่พระองค์จารจำไว้ในดวงพระทัย แม้มองไม่เห็นแต่ก็ทรงมั่นพระทัยว่าอีกฝ่ายมิเคยเปลี่ยนไป

           “ ...โกรธกระหม่อมบ้างไหม? “

           “ คราแรกโกรธ แต่ไม่อีกแล้ว.. “ อดีตราชาแห่งคีรีกัณฑ์แนบพักตร์กับอกที่เคยแนบชิดมานาน มันยังคงอบอุ่น สดับฟังเสียหัวใจที่คุ้นเคย

           “ พระองค์ควรโกรธกระหม่อม กระหม่อมทรยศ “

           “ ก็ใช่ แต่ในตอนนี้มันไม่มีประโยชน์แล้ว...ข้าไม่อยากตายโดยเคียดแค้นเจ้า เจ้าที่ข้ารัก “

           “ พระองค์ไม่ควรรักกระหม่อม กระหม่อมมิมีค่าคู่ควรกับของสูงเช่นพระองค์ “พรานหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นเทา กระชับวงแขนให้ร่างผ่ายผอมเข้ามาใกล้ตนอีก

           “ รักมิเคยแบ่งแยกชนชั้น...รักก็คือรัก เจ้าไปเสียเถิด “

           “ ขอให้กระหม่อมอยู่เคียงข้างมิได้หรือ “

“ ข้าไม่อยากให้เจ้าเห็นวาระสุดท้ายของข้า ข้าที่น่าเกลียดและโรยราเช่นนี้ ข้าอยากให้เจ้าจำเพียงข้าที่รุ่งโรจน์ มีชีวิตชีวา ไม่ใช่อ่อนแรงใกล้ตายแบบนี้ “

           “ ขอเถิด...ขอเถิดทารคา หากเวลาที่เรามีมันน้อยนิดแบบนี้แล้ว ก็ขอให้ข้าได้รักท่านอีกครั้ง “

           “ เจ้ารักข้ามามากพอแล้ว ไปเสีย “

           “ ไม่… “ บากบอกอย่างดื้อดึง กอดรั้งกายสีมรกตที่กำลังจะสลายหายไป ผู้ถูกโอบกอดยิ้มจางทั้งหยาดน้ำตา หากแขนที่กำลังสลายกลายเป็นฝุ่นผงยังอยู่ องค์คงจะยกขึ้นกอดร่างที่แสนรักแล้ว

           “ ตัวเจ้ายังอุ่นเหมือนเดิม “

           “ พระองค์ก็งามมิเปลี่ยนแปลง “ ทารคาหัวเราะเบาๆ ซุกหน้าลงกับไหล่ สรรพเสียงเงียบงันแม้กระทั่งเสียงเต้นของหัวใจ ทมิฬหนุ่มกัดฟันตระกองกอดร่างที่กำลังสลายไปด้วยใจที่สั่นไหว

           “ กระหม่อมมิเคยลืม… และไม่มีสักวันที่จะเลิกรักพระองค์...ทารคา “ เขากระซิบแผ่วเบาแต่ยักษ์ผู้มีเกศาสีน้ำนมก็มิเอื้อนเอ่ยตอบ พักตร์ที่โรยรามีรอยยิ้มประดับสงบเหมือนทรงปลดจากความทุกข์ทั้งมวล ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะสลายกลืนหายไปกับลมและกลิ่นหอมบางเบา แสงจันทร์สาดส่องราวปลอบประโลมทมิฬกายสีม่วงที่ร้องโหยไห้ทุกข์ตรม ภาพจำยังเด่นชัดแต่มิอาจหวนคืนเฉกเช่นดอกไม้ที่เบ่งบานสวยงามแค่ชั่วครู่ยามก่อนจะโรยราจากไป….

                      ข้ามิเคยลืมและมิเคยไม่รักเจ้า

                      อยู่มาจนถึงวันนี้...

                      เพราะหัวใจยังคนึงหาเพียงเจ้า

                      ไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้ว…

                      ขอเพียงเจ้า...พรานของข้า

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

ลมอ่อนพัดโชยมา น้ำตาก็ไหลริน

เหลือเพียงกลิ่นหัวใจ คลุ้งไปกับความเหงา

รักยังไม่จางไป ตรึงติดชิดดวงใจ
ยังหอมรัญจวนชวนให้ฝัน

เคยแอบแนบเคียงกาย อิงแอบมิรู้คลาย

ใต้เงาของแสงจันทร์ เย้ายวนไม่เลือนหาย
ซ่อนเก็บไว้ข้างใน ตรงสุดลึกดวงใจ  ถนอมเธออยู่ในนั้น

คงไว้ได้แค่กลิ่นที่ไม่เคยเลือนลา  ยังหอมดังวันเก่ายามเมื่อลมโชยมา

ทิ้งไว้เพียงอดีตที่ไม่เคยหวนมา ซ่อนเธอไว้ในใจ

เจ้าดอกไม้ซ่อนกลิ่น หอมบาดลึกเกินใคร หอมเกินหักห้ามใจ
ทุกคราวต้องหวั่นไหว ร้อยเก็บเจ้ามาลัย ทัดเธอไว้ในใจ เพื่อคงกลิ่นหอมไว้อย่างนั้น

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀