เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
[9Satra Drabble] ซ่อนกลิ่นM_Black
[9Satra Drabble] ซ่อนกลิ่น
  •            “ กระหม่อมมิเคยลืมพระองค์ “ บากเอ่ย มองร่างที่อยู่ในวงแขนตัวเอง


               “ เจ้าควรลืม “ อีกฝ่ายตอบแผ่วเบา


               “ กระหม่อมพยายามลืมแล้ว แต่ทำมิได้… “ มือสีม่วงมีริ้วลายยกขึ้นปัดปอยผมสีขาว มองดวงหน้าที่โรยราเฉกเช่นดวงประทีปชีวิตที่ใกล้มอดดับ


               “ เป็นถึงพรานทมิฬ ใยด้อยฝีมือนัก..แค่ยักษ์ใกล้ตายสักตน เจ้าควรลืม “ ทารคาพูดพลางพยายามเพ่งมองใบหน้าที่พระองค์จารจำไว้ในดวงพระทัย แม้มองไม่เห็นแต่ก็ทรงมั่นพระทัยว่าอีกฝ่ายมิเคยเปลี่ยนไป


               “ ...โกรธกระหม่อมบ้างไหม? “


               “ คราแรกโกรธ แต่ไม่อีกแล้ว.. “ อดีตราชาแห่งคีรีกัณฑ์แนบพักตร์กับอกที่เคยแนบชิดมานาน มันยังคงอบอุ่น สดับฟังเสียหัวใจที่คุ้นเคย


               “ พระองค์ควรโกรธกระหม่อม กระหม่อมทรยศ “


               “ ก็ใช่ แต่ในตอนนี้มันไม่มีประโยชน์แล้ว...ข้าไม่อยากตายโดยเคียดแค้นเจ้า เจ้าที่ข้ารัก “


               “ พระองค์ไม่ควรรักกระหม่อม กระหม่อมมิมีค่าคู่ควรกับของสูงเช่นพระองค์ “พรานหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นเทา กระชับวงแขนให้ร่างผ่ายผอมเข้ามาใกล้ตนอีก


               “ รักมิเคยแบ่งแยกชนชั้น...รักก็คือรัก เจ้าไปเสียเถิด “


               “ ขอให้กระหม่อมอยู่เคียงข้างมิได้หรือ “


    “ ข้าไม่อยากให้เจ้าเห็นวาระสุดท้ายของข้า ข้าที่น่าเกลียดและโรยราเช่นนี้ ข้าอยากให้เจ้าจำเพียงข้าที่รุ่งโรจน์ มีชีวิตชีวา ไม่ใช่อ่อนแรงใกล้ตายแบบนี้ “


               “ ขอเถิด...ขอเถิดทารคา หากเวลาที่เรามีมันน้อยนิดแบบนี้แล้ว ก็ขอให้ข้าได้รักท่านอีกครั้ง “


               “ เจ้ารักข้ามามากพอแล้ว ไปเสีย “


               “ ไม่… “ บากบอกอย่างดื้อดึง กอดรั้งกายสีมรกตที่กำลังจะสลายหายไป ผู้ถูกโอบกอดยิ้มจางทั้งหยาดน้ำตา หากแขนที่กำลังสลายกลายเป็นฝุ่นผงยังอยู่ องค์คงจะยกขึ้นกอดร่างที่แสนรักแล้ว


               “ ตัวเจ้ายังอุ่นเหมือนเดิม “


               “ พระองค์ก็งามมิเปลี่ยนแปลง “ ทารคาหัวเราะเบาๆ ซุกหน้าลงกับไหล่ สรรพเสียงเงียบงันแม้กระทั่งเสียงเต้นของหัวใจ ทมิฬหนุ่มกัดฟันตระกองกอดร่างที่กำลังสลายไปด้วยใจที่สั่นไหว


               “ กระหม่อมมิเคยลืม… และไม่มีสักวันที่จะเลิกรักพระองค์...ทารคา “ เขากระซิบแผ่วเบาแต่ยักษ์ผู้มีเกศาสีน้ำนมก็มิเอื้อนเอ่ยตอบ พักตร์ที่โรยรามีรอยยิ้มประดับสงบเหมือนทรงปลดจากความทุกข์ทั้งมวล ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะสลายกลืนหายไปกับลมและกลิ่นหอมบางเบา แสงจันทร์สาดส่องราวปลอบประโลมทมิฬกายสีม่วงที่ร้องโหยไห้ทุกข์ตรม ภาพจำยังเด่นชัดแต่มิอาจหวนคืนเฉกเช่นดอกไม้ที่เบ่งบานสวยงามแค่ชั่วครู่ยามก่อนจะโรยราจากไป….


                          ข้ามิเคยลืมและมิเคยไม่รักเจ้า

                          อยู่มาจนถึงวันนี้...

                          เพราะหัวใจยังคนึงหาเพียงเจ้า

                          ไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้ว…

                          ขอเพียงเจ้า...พรานของข้า


    ❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀



    ลมอ่อนพัดโชยมา น้ำตาก็ไหลริน

    เหลือเพียงกลิ่นหัวใจ คลุ้งไปกับความเหงา

    รักยังไม่จางไป ตรึงติดชิดดวงใจ
    ยังหอมรัญจวนชวนให้ฝัน

    เคยแอบแนบเคียงกาย อิงแอบมิรู้คลาย

    ใต้เงาของแสงจันทร์ เย้ายวนไม่เลือนหาย
    ซ่อนเก็บไว้ข้างใน ตรงสุดลึกดวงใจ  ถนอมเธออยู่ในนั้น

    คงไว้ได้แค่กลิ่นที่ไม่เคยเลือนลา  ยังหอมดังวันเก่ายามเมื่อลมโชยมา

    ทิ้งไว้เพียงอดีตที่ไม่เคยหวนมา ซ่อนเธอไว้ในใจ

    เจ้าดอกไม้ซ่อนกลิ่น หอมบาดลึกเกินใคร หอมเกินหักห้ามใจ
    ทุกคราวต้องหวั่นไหว ร้อยเก็บเจ้ามาลัย ทัดเธอไว้ในใจ เพื่อคงกลิ่นหอมไว้อย่างนั้น


    ❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in