มาถึงก็เดินดุ่มๆเข้าไปตามหาร้านซูชิสักหนึ่งร้าน(ร้านใดก็ได้)  สิ่งแรกที่สังเกตุเห็นคือคนงาน(ส่วนใหญ่เป็นลุงๆ)ที่ขมักเขม้นทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ เวลาเราเข้ามาเหมือนเรามารบกวนเขาทำงาน เพราะฉะนั้นเราก็ทำตัวให้เป็นนักท่องเที่ยวที่ดี ไม่ไปเกะกะ สิ่งที่สองที่เห็นคือ นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ(ฝรั่ง) ที่เดินกันขวักไขว่ ฝรั่งเขาชอบกินซูชิไม่แพ้ชาวเอเชียนะ และเขาชอบเดินตลาดสดด้วยไม่รู้ทำไม 

พอเห็นดังนั้นเราเลยเริ่มแอบกล้องถ่ายรูปในมือ แต่คุณลุงผู้ใจดีบอกว่า ถ้าเป็นลูกค้าถ่ายได้ แถมแกยังให้ถ่ายรูปแกด้วย(บังคับ) เฮ้อ....

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

อิ่มแล้วก็ออกไปเดินเล่นต่อในตลาด ชั่ววินาทีนึง ผมเหลือบไปเห็น ชายคนนึงที่ผมเคยเห็นในทีวีแชมป์เปียน....ใช่ชัวร์..ชายใส่แว่นคนนี้แหละ เขาเคยเป็น "เจ้าแห่งตลาดซึกิจิ" อยู่หนึ่งสมัยผมจำได้ เขากำลังคุยอะไรไม่รู้กับฝรั่งคู่นึง คาดว่าคงถูกว่าจ้างมาให้เป็นไกด์ ผม...ไม่กล้าถ่ายรูป เลยไม่มีหลักฐานมาให้ดู แต่เชื่อผมสิ คนนี้แหละ!! 

เดินต่อไปๆ

จบจากตลาด มุ่งหน้าสู่สถานที่ต่อไป ซึ่งจำเป็นมากที่จะต้องไปในทุกๆครั้งที่มา นั่นก็คือ "วัดเซนโซจิ" หรือวัดอาซากุสะ ที่จะต้องมาไหว้ขอพรให้เดินทางปลอดภัยและเพื่อให้ได้กลับมาที่นี่ในทุกๆครั้งไป (เพื่อมีภาคต่อๆไปด้วย)

จุดมุ่งหมายของแคทซัง นอกเหนือจากการมาไหว้พระขอพร คือการไปตามหา ร้านของหวานหนึ่งร้าน ซึ่งเธอก็ไม่รู้แน่ชัดว่าอยู่ตรงไหน เพราะไม่ใช่ร้านที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาก แต่เหตุผลที่เธออยากไปก็คือ.. อืม...

ในระหว่างเดินตามหาร้านกันในบริเวณนั้น ผมได้ยินเสียงคนไทยผู้ชายพูดขึ้น " นั่นไง มี A B C D E F G ด้วย " พร้อมกับชี้นิ้วไปทางตึกฝั่งตรงข้าม (เขาหมายถึงร้านรองเท้าลดราคาชื่อดัง ABC Mart) ผู้หญิงที่เดินมาด้วยกันก็พูดตอบ " ฮ่าๆ H I J K L ด้วยไหมล่ะ ฮ่าๆ " 

ทั้งสองคนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น พร้อมกับเดินข้ามถนนไป ไม่ว่าใครมาเที่ยวญี่ปุ่นก็ต้องตื่นเต้นกันทั้งนั้น การตื่นเต้นเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่ากำลังมีความสุข แต่ข้อเสียของมันคือ บ่อยครั้งมันทำให้เราตัดสินใจตรงกันข้าม ไม่หิวแต่กิน  เหนื่อยแต่เดิน แต่ถ้าไม่ตื่นเต้นเลยก็ไม่มีเหตุผลตั้งแต่แรกแล้วที่จะกินหรือเดินนะ

แคทซังตื่นเต้นแน่นอน แต่เธอแสดงออกมาพร้อมกับความกังวล(ที่ยังหาร้านไม่เจอ) และกำลังจะตามมาด้วยความผิดหวังที่หาไม่เจอ มันเลยกลายเป็นความตื่นเต้นที่แอบกังวลว่าจะผิดหวัง GPSพาเดินไปเดินมา ทันใดนั้นเอง..

จุดมุ่งหมายต่อไปคือย่านใหม่ที่เรายังไม่เคยไปและผมก็ยังไม่เคยได้ยิน แต่พอถามเหตุผลว่าทำไมถึงไป แคทซังก็ไม่ได้พูดอะไร บอกแค่ว่ามีคาเฟ่ที่พายเรือได้... 

การเดินทางคือต้องนั่งรถไฟมาลงที่สถานที Lidabashi ซึ่งผมก็รู้สึกว่ามันน่าจะเป็นย่านที่สวยใช้ได้ วิวระหว่างทางมีแม่น้ำและธรรมชาติ

เดินออกจากสถานี มุ่งหน้าไปตามทาง แสงแดดดีนะ 

เดินมาจนถึงตรอกเล็กๆที่เป็นแหล่งร้านค้ามากมาย ผู้คนแถวนี้ดูคึกคัก สนุก และสบายๆ 

แคทซังแวะเข้าร้าน Wagashi เป็นร้าน(หนึ่งใน)เป้าหมาย 

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ร้านนี้เป็นร้านที่ถ้าคนไม่ได้ตั้งใจมาจะหายากนิดนึง เนื่องจากทำเลที่ตั้งอยู่ลึกเข้ามาในซอยไม่ได้ติดถนนใหญ่ และร้านถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้เลื้อยจนมองไม่รู้ว่ามีร้านอยู่ข้างใน

ตรงกันข้ามเป็นพื้นที่ร้างที่มีหญ้าและดอกไม้ขึ้นตามสบาย บริเวณนี้คือการปล่อยให้ธรรมชาติอยู่กันเอง 

ร้านนี้มีของหวานเป็น ขนมแมนจู (ขนมกลมๆแป้งด้านนอกที่ห่อทำจากแป้งมันเทศ ข้างในเป็นถั่วบด) 

และมีบรรยากาศที่เหมาะแก่การมานั่งพักผ่อนสบายๆ สนทนาเบาๆ(ที่แคบ) ไม่มีอะไรต้องเร่งรีบ 

ก่อนกลับผมได้ไขไข่กาชาปองลึกลับที่ซ่อนอยู่หน้าร้านมาด้วย ตอนแรกหยอดเหรียญไปแล้วหมุนไม่มีอะไรออกมา จนเจ้าของร้าน(คุณป้าใจดี) เอาเหรียญอีกอันมาให้หยอดและไขออกมาจนได้

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

หลายคนที่อ่านมาถึงตรงนี้อาจจะสงสัย อ่าว แล้วที่บอกมีคาเฟ่พายเรือล่ะ อยู่ไหน.. ผมก็สงสัยเหมือนกัน สรุปคือเราต้องเลือกระหว่าง Manju Cafe กับ Canal Cafe (คาเฟ่พายเรือ) ซึ่งการพายเรือเป็นกิจกรรมที่โรแมนติกเกินไปไม่เหมาะกับแคทซัง และอีกอย่าง เธอกลัวน้ำ ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้แต่แอบดู

ส่วนเหตุผลที่เธอรู้จักร้านนี้ได้น่ะเหรอ จากน้องคนนี้อีกตามเคย นี่ฉาคจากซีรีย์ญี่ปุ่นเรื่อง Jimi Ni Sugoi 

หมดภารกิจในย่านนี้ ไปต่อกันย่านอื่นดีกว่า

จุดมุ่งหมายต่อไปคือย่านที่เคยมาแล้วแต่อยากเหลือเกินที่จะมาเดินเล่นอีก Jiyugaoka ย่านนี้ดูแปลกไป ไม่เหมือนกับที่เคยเดินครั้งที่แล้ว อาจจะเป็นเพราะท้องฟ้าเริ่มมืดลงๆ 

บรรยากาศแถวนี้่เงียบ ไม่คึกคัก ผู้คนเดินกันประปราย 

0kเดินมาได้ซักพัก มีข้อความจากใครคนนึงส่งมาหาแคทซัง เธออ่านแล้วก็ตัดสินใจ เราต้องแยกทางกับแพ็ตตี้ ไปที่ Nakano เพื่อไปพบเพื่อนของเพื่อนเธอ มีของมาฝากจากBangkokมาให้

ส่วนแพ็ตตี้ตกลงกันว่าจะไปเจอกันอีกทีที่ Shibuya เธอจะไปเดินเล่นรอ ตกลงตามนั้น!

พอมาถึง เพื่อนแคทซังยังไม่เลิกงาน ผมจึงขอแวะไปที่ Nakano Broadway เพื่อไปเดินดูสินค้าAnimeและMangaต่างๆ บรรยากาศกลับมาคึกคักอีกครั้ง ที่ชั้นบนๆ เป็นแหล่งฟิกเกอร์ มีโปสเตอร์ หนังสือการ์ตูน หุ่นโมเดลต่างๆ สุดท้ายผมได้หนังสือรวมภาพของอาจาร์ย Hirohiko Araki 

ระหว่างเดินรอ เกิดอาการหิวเล็กน้อย เลยเดินไปใน Family Mart เพื่อซื้อซาลาเปาหมูสับกับชา อื้อหือ...ซาลาเปาเขาอร่อยจริงๆ อร่อยกว่าของที่อื่นเยอะเลย นี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่ Family Mart เอาชนะ ทุกคู่แข่งได้

พอได้เจอกับพี่ยูน เธอเลยพาไปกินร้านเนื้อย่างที่ว่าอร่อย(ลิ้นวัว) ปกติแคทซังไม่กินเนื้อ แต่ถ้าของอร่อยเธอกินได้ทุกอย่าง (อันนี้เธอพูดเอง)

พี่ยูนสั่งอาหารโดยการพูดภาษาญี่ปุ่นอย่างคล่องแคล่ว เธอมาทำงานที่นี่มาได้ซักพักแล้ว เสร็จก่อนกลับก็ลืมถ่ายรูปเป็นที่ระลึกอีก จึงไม่มีรูปมาให้ดู แต่บางทีการได้อยู่ตรงนั้น ทำสิ่งต่างๆไปเรื่อย เป็นธรรมดาและเป็นธรรมชาติ สำคัญกว่าการยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปนะ 

มาถึงจุดหมายสุดท้ายของวัน ถ้ายังมีแรงไปต่อได้ก็คนเหล็กแล้ว ที่ชิบูย่าไม่มีอะไรให้ดูมากถ้าคนที่ไปดูรู้สึกหมดแรง รูปก็ไม่ค่อยมีเพราะเริ่มไม่อยากถ่าย ที่ๆแคทซังอยากไปคือ Tower Records และก็ได้ไปสมใจ ไม่มีอะไรค้างคา(จริงๆมีแต่ไม่บอก)

อืมม แต่ก็ดันไปเจอ Street Musicians เก่งด้วยนะ เลยถ่ายรูปเก็บไว้

จบวัน  นั่งรถไฟกลับบ้าน อาบน้ำ นอน พรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้ว ไว้เจอกันตอนต่อไป

(ติดตามตอนต่อไป)