เคยได้ยินมาว่าคนเราตอนมีความรักเนี่ยมันโคตรน่ากลัว เราสามารถเปลี่ยนไปเป็นอีกคนที่เราไม่คิดว่าจะเป็นเลยก็ได้ด้วยซ้ำ
ก็คงเหมือนกับเราตอนนี้ ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด วันๆเอาแต่คิดว่าเขาจะทำอะไรอยู่ จะทำงานจนนอนดึกหรือเปล่า อยากให้เขาอัพstoryอินสตาแกรมเยอะๆเพราะเป็นทางเดียวที่จะรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ที่ไหน ทุกๆวันเสาร์ก็คอยลุ้นว่าเขาได้กลับเข้ามาในกรุงเทพไหมเผื่ออาจจะได้บังเอิญเจอกันที่ไหนสักที่ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าบังเอิญเจอกันในกรุงเทพนี่มันเป็นความคิดที่ไร้สาระสิ้นดี
ช่วงนี้ก็อัพstoryอินสตาแกรมถี่จะจนอดรำคาญตัวเองไม่ได้เพราะได้ใจที่เขากดเข้ามาดู หวังให้พี่เขามากดดูบ่อยๆ ลงแล้วก็พะวงคอยเช็คตลอดว่ามาดูรึยังครั้งไหนมาดูแล้วก็สบายใจ ครั้งไหนไม่มาดูก็งอนพี่เขาในใจ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ผิดอะไร พอคิดได้แบบนี้ก็เลิกงอนไปเอง เป็นไงละงอนเองหายเองวิถีloserโคตร
เราเป็นแบบนี้วนไปทุกวันจนเราเหนื่อยกับความรู้สึกของตัวเอง จนมาถึงวันนี้ที่เรามา
ทบทวนกับตัวเองว่าทำไมการมีความรักมันถึงเหนื่อยแบบนี้วะ แล้วเราก็ได้รู้ว่าที่จริงแล้วการมีความรักเนี่ยมันไม่ได้เหนื่อยหรอก ตัวเราเองนี่แหละที่ทำให้มันยากเอง ตัวเราเองนี่แหละที่เป็นคนสร้างความกระวนกระวายใจให้กับตัวเอง ลองถอยออกมาสักก้าวนึง ลองเลิกเอาใจของตัวเองไปผูกอยู่กับคนอื่นสักพักแค่นี้ก็รู้สึกว่าใจได้พักขึ้นมาบ้างแล้ว
จริงๆแล้วการมีความรักเนี่ยมันดีนะมันสร้างพลังงานด้านบวกตั้งเยอะตั้งแยะให้เรา เราเคยอ่านหนังสือเรียนจนถึงตี1ตี2รอพี่เขานอนเพราะยังเห็นพี่เขาออนอินสตาแกรมอยู่ หรืออย่างเช่นการกล้าออกมาเขียนสิ่งนี้ก็มาจากพลังบวกที่เราได้จากความรักเหมือนกัน แต่เราก็อยากบอกกับทุกคนที่กำลังเป็นเหมือนเราว่าอย่าปล่อยให้ความรู้สักรักใครสักคนมันมามีอิทธิพลกับเรามากจนรู้สึกเหนื่อยหรือเศร้าเลยนะ เลือกเก็บแต่สิ่งที่ดีเอาไว้เป็นพลังในการทำสิ่งต่างๆในทุกวันดีกว่า เพราะการได้รักใครสักคนแค่นี้มันก็ดีมากๆแล้วนี่ใช่ไหม เป็นกำลังใจให้ชาวแอบรักกันทุกคนนะคะ ถ้าเราจะเป็นloserด้านความรักเราก็ต้องเป็นloserที่มีความสุขที่สุดในโลก!!!
พุดดิ้ง [24/11/61]
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in