ฉันเขียนจดหมายนี้ขึ้น เพราะเวลาของฉันมาถึงตอนสุดท้ายแล้ว
ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฉันจะมีความรู้สึกแบบนี้ กับนาย
เรื่องมันเริ่มในวันที่ฉันมาถึงที่นี้ ฉันไม่รู้จักใครเลย
ฉันไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตยังไง ฉันพลัดหลงจากบ้านมาไกลแสนไกล
แต่คืนนั้นนายได้เดินมา ยื่นมือมาช่วยเหลือฉัน มันช่างน่าขำ
ทั้งที่ฉันยังไม่ได้พูดกับนายสักคำ แต่นายเข้าใจฉัน
นายพาฉันไปรักษา ดูแลฉันเป็นอย่างนี้ ฉันไม่คิดมาก่อนว่า
ที่นี้จะมีคนแบบนายอยู่ คนที่อ่อนโยน อบอุ่น และนายเล่นมุก
ได้เสี่ยวมาก ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจแต่สิ่งที่นาย ส่งออกมา
ผ่านแววตา รอยยิ้มมันทำให้ฉันรู้สึกถึงบางสิ่ง ที่ชีวิตฉันไม่เคยรับรู้มาก่อน
ทุกครั้งที่นายไปเรียน ฉันต้องอยู่ในห้องนายคนเดียว
แต่นายก็ทิ้งคอมพิวเตอร์ไว้ให้ฉัน โชคดีที่ฉันเรียนรู้
เรื่องพวกนี้ไว้ ฉันเรื่องรู้เรื่องของที่นี้ ทำให้ฉันเข้าใจมากขึ้น
ว่าที่นี้ก็ไม่ต่างกับที่ฉันจากมานักแต่ คนที่นี้ดูใจร้ายกว่าเยอะ
พวกเขาทำร้ายทรัพยกร ทำร้ายกัน ก่อสงครามกัน มันช่างหดหู่
ที่คนอย่างนายต้องอยู่ในที่มีแบบนี้ แต่นายก็ทำฉันประหลาดใจ
นายกลับมาพร้อมรอยยิ้ม ทั้งที่โลกภายนอกห้องมันช่าง
โหดร้าย ฉันอยากถามนายว่าทำไมยังยิ้มได้
แต่นายบอกกับฉันว่า(ฉันยังไม่ได้พูดเลย)
ถึงมันเลวร้ายแต่ไม่แปลว่าเราจะต้องทำตามนิ อีกอย่าง มันยัง
มีสิ่งสวยงามมากมาย ฉันอยากบอกกับนายว่า
นายช่วยพาฉันไปหน่อยได้ไหม
ฉัยอยากเห็นโลกนี้แบบที่นายเห็น แต่นายคงไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด
แต่แล้วนายก็ทำฉันประหลาดใจอีกครั้ง นายพาฉันออกจากห้องของนาย
นั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้สัมผัสอกาศ สิ่งมีชีวิตของที่นี้ มันสวยงามจริงๆ
ผู้คนเต็มไปหมด สิ่งก่อสร้าง แต่ก็มีพืชแทรกอยู่ นายพาฉันไปรู้จักเพื่อนๆของนาย
เหมือนว่านายกำลังจะตามหาว่าฉันเป็นใครในที่ของนาย
แต่ฉันอยากบอกว่า
ฉันไม่ใช่คนของที่นี้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in