วันเกิดของยัยเน - สายลมเสรี

เวลา 15.50
เรารีบวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อไปขึ้นเรือให้เร็วที่สุด
เพราะเวลามันสายแล้วเราไม่เคยไปไหนเรท
เพราะเป็นคนที่ตรงเวลาแต่วันนี้ดันมาผิดเวลา
วันนี้เป็นวันสำคัญของคนๆหนึ่ง

ย้อนไปก่อนประมาณ 7 ชั่วโมง
เราพิมไปในแชทเฟสบุ๊ก

"จะไปเซอไพร์มึงต้องทำไง"

"มาหาสิ"

เราเลยกดโทรไปเพราะกำลังยุ่งๆกับงานที่มอ

"มึงว่างกี่โมง"
"สามโมง"
"งั้งไปร้านชาบู เจอกันสี่โมง"
กลับมาที่ปัจจุบัน
เวลา16.10
เราเพิ่งถึงท่ารถ เลยเวลานัดมาสิบนาที
เราเพิ่งได้ขึ้นรถซึ่งเรารู้ดีว่านานกว่าจะถึง
ตอนแรกเราขึ้นรถตู้(ใจเรารู้ว่ามันนานกว่าจะออก)
เลยตัดสินใจวิ่งไปขึ้นรถเมย์
ตอนแรกขึ้นไป อ้าวก็ยังไม่ออก
แต่ขอบคุณพระเจ้า พอรอสักพักก็ออก

เวลา......
ตอนนั้นไม่รู้แล้วเพราะใจมุ่งมองแต่ว่า
จะถึงตอนไหนขอให้เร็วที่สุดและบอกกับตัว
เองว่าพอถึงป้ายเราจะวิ่งไปซื้อเค้กอย่าง
เดอะเฟรสแล้วไปที่ร้านชาบู

พอถึงเราทำทุกอย่างแบบเร็ว

จนในที่สุดเราก็ถึงร้าน
ภาพผู้หญิงสองคนนั่งกินชาบู
โดยมีหม้ออยู่ตรงกลาง
เจ้าของวันเกิดใส่ชุดนักศึกษา
สวมแว่นที่ตัดร้านหน้าปากซอย
อีกนางใส่เสื้อสีแดง ผมสั้น
รูปร่าง หน้าตาที่เราคุ้นเคย

เรารีบวิ่งไปพร้อมกับเอา
เค้กออกจากกระเป๋า

"แฮปปี้เบิร์ดเดย์"

พอยืนให้เจ้าของวันเกิดนางก็ดีใจ

"ขอบคุณมาก"

สิ่งที่เราดีใจที่สุดคือเรารีบมาเจอพวกนาง
เพราะเวลาอะไรๆหลายอย่างมันไม่ตรงกัน
พอมีโอกาศเลยรีบทำ เพราะเราก็ไม่รู้ว่า
จะมีเวลาแบบนี้อีกไหม

เรานั่งหายเหนื่อยและ
เราก็นั่งกิน
และพูดคุยกัน
ช่วงเวลานั้น
มันเต็มไปด้วยความคิดถึง
บทสนทนาเต็มด้วยธรรมชาติ
มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเหมือนทุกอย่าง
ย้อนกลับไปสมัยมัธยมปลาย
เราพูดคุยแซวกัน ยอกเย้า
เช่นเคย มันเหมือนนกน้อยที่ได้กลับ
มาพักรัง เหมือนนกนางนวล
ที่หลบฤดูหนาวมาไทย เหมือน
ปลาแซลมอนที่ยอมว่ายถวนน้ำ
กลับมาวางไข่กลับที่คุ้นเคย
ความตั้งใจของเราสำเร็จแล้วกลับการ
พบเจอเพื่อนก่อนไปเป็นทหาร

ความรู้สึกที่หากเปรียบได้กับเพลงก็จะเป็น

"อยู่กันอย่างนี้นานๆนะเธอ"

มีความสุขมากๆนะ
ขอให้อยู่กันไปอย่างนี้
จนประสำความสำเร็จ
ต่อให้ต้องไกลกันแค่ไหน
แต่นึกถึงกันบางนะ
นึกถึงตอนเรากลับบ้าน
นึกถึงก๋วยเตี๋ยวปากซอย
นึกถึงตอนเขาเซเว่น
ขอบที่วันนี้เราช่วยกัน
แซวอีมุก555

มีความสุขมากๆพระเจ้าอวยพร

22 สิงหาคม 1997
เนรัญชรา

#สายลมเสรี

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น