ครั้งหนึ่งในโรงละครแห่งหนึ่ง

ที่กำลังจะมีละครเรื่องใหม่เกิดขึ้น

 ออตต้าเด็กหนุ่มไฟแรง ผู้รับบทเป็น

ตัวหลักของเรื่อง ละครเรื่องนี้เป็นเรื่องราว

ของศิลปินที่กำลังสร้างผลงานศิลปะชิ้นเอก

ผู้เขียนบทเรื่องนี้ต้องการจะถ่ายทอดเรื่อง

ราวของความพยามและการเข้าใจ

ว่าชีวิตคนเราล้วนผิดพลาดได้เสมอ

และอาจไม่เป็นดั่งใจ

ออตต้า เป็นนักแสดงยอดเยื่ยม

เขามากด้วยความสามารถ ทางการแสดง

เพราะเขาโตมาในโรงละคร และเข้าใจ

กระบวนการละครทุกอย่างจากเด็กช่วย

อ่านบท มาเป็น ผู้กำกับ และจนมาเป็น

นักแสดง

ออตต้าเข้าใจว่าการทำละครต้องอาศัย

ความเป็นทีม การเชื่อใจ การช่วยเหลือ

ออตต้าจึงเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นมากๆ

และจะมักชอบพึ่งพาคนอื่นอยู่เสมอเพราะเขา

ชอบโลกที่ทุกคนช่วยเหลือกัน 

ครั้งนี้เขาได้รับบทเป็นตัวเอกเช่นเคย

เขาจึงมีความรู้สึกว่าตัวละครที่เขาเป็น

อาจไม่ได้สำคัญมาก เขาอยากแบ่งบท

บาทให้ตัวละครอื่นช่วยพยุ่งเรื่อง

ทุกครั้งที่ซ้อมเขาจึงมักแสดงเพียง

ครึ่งๆกลางๆจุดที่เขาควรจะเด่นกลับไม่เด่น

ทำให้เรื่องราวในละครทั้งหมดบิดเบือนไป

ออตต้ารู้สึกว่าบทนั้นยังเขียนไม่ดี

จึงไปติคนเขียนบท แต่เขาก็รู้อยู่แก่ใจ

ว่าปัญหานั้นอยู่ที่ใครเพราะเขา

รู้ว่าบทละครเรื่องนี้มันเขียนออกมาดีมาก

ออตต้าถามตัวเอง ณ ตอนนั้นว่า

หรือเป็นเพราะฉันนะ ที่ไม่ยอมให้

ตัวละครออกมาโลดแล่นบนเวที

เพราะการโตมาแบบสังคมที่

ช่วยเหลือและการหวังพึ่งคนอื่น

ทำให้เขาไม่กล้าเป็นตัวเองทั้งที่

มันเป็นสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ

เพราะตัวละครต้องรับผิดชอบ

ความรู้สึกและเหตุการณ์ของตน

ตัวละครอื่นไม่สามารถทำให้ได้

แม้ตัวละครนั้น ต้องยืนหนึ่งก็ตาม

ออตต้าจึงแสดงต่อไปในแบบที่มัน

ควารจะเป็น

#ความรู้สึกของเรื่องสั้น

#สายลมเสรี