หนังสือเขียนโดย Sally Rooney 

เป็นหนังสือที่ดูหน้าปกก็จะงง อะไรคือ”ปกติคือไม่รัก” 

เขาหมายถึงอะไร ที่ซื้อมาก็เพราะสงสัยว่าทำไมเขาถึงตั้งชื่อหนังสือแบบนี้ 

แล้วอะไรคือปกติ แล้วอะไรคือไม่ปกติ เออเนี่ยก็ยืนทะเลาะกับตัวเองอยู่ในร้านหนังสือ แล้วก็ซื้อมาเพื่อหาคำตอบ

.

หน้าปกอาจจะหลอกล่อเราว่ามันคือนิยายรักวัยรุ่นใสใส หัวใจเราอาจจะได้พองโตถ้าเปิดอ่าน แต่พอได้อ่านเท่านั้นล่ะ คำว่า Don’t jugde a book by its cover. ก็ผุดขึ้นมาอีกแล้ว อีกครั้งที่ฉันโดนปกหลอก หึ หัวใจพองโตอะไรก่อน ถ้าหัวใจผุพังล่ะก็พอไหวอยู่ 

.

เพราะว่าเนื้อในของหนังสือมันสุดจะ deep แสนจะเปราะบาง และโคตรแตกแหลกสลายเลยแหละคุณ

.

คนเขียนเก่งมากนะ เขียนถึงความแตกสลายในตัวตนของมนุษย์ได้ชัดเจนมาก ไม่มีใครปกติ 

ทุกคนมีส่วนที่แหลกสลายจากกระบวนการเติบโต รอวันที่จะมีคนหรือบางสิ่งมากอบกู้เราให้รวมเป็นชิ้นหนึ่งอันเดียวอีกครั้ง ผู้เขียนเล่าประเด็นนี้ได้ละเอียดอ่อนมากและชัดเจนอย่างที่สุด

.

มันเป็นนิยายรัก ที่มันโคตรบ้า บ้าจนอยากจะหยุมหัวตัวเองนี่แหละไม่ใช่ใครเลยและเราว่ามันดาร์กเกินกว่าที่จะให้คนเป็นซึมเศร้าอ่าน ความรู้สึกพังและแหลกสลายมันจริงเกินกว่าคนเป็นซึมเศร้าจะรับไหว (ในฐานะที่เราเคยเป็นซึมเศร้ามาก่อน ไม่ขอแนะนำ หายก่อนค่อยอ่านจะดีกว่า) 

.

มันไม่ใช่พล็อตสดใสวัยรุ่นชอบ มันดีปในทุกมิติ ทั้งบทสนทนาของตัวละคร ความเป็นคน ความสัมพันธ์ทั้งหลายที่มันอะไรก็ไม่รู้ หลายสิ่งคือค่อนข้างหนักเลยทีเดียว

.

แมรีแอนน์นางเอกนี่คือตัวแทนของความแหลกสลายในทุกแง่มุม และเราชอบตัวละครตัวนี้ที่สุดแล้ว ตอนต้นเรื่องแมรีแอนน์เหมือนแก้วที่ร้าว ตอนกลางเรื่องเธอเหมือนแก้วที่ไปตั้งใจวางตั้งไว้ให้คนอื่นทุบแตกเล่นและโดนหวดไปเรื่อยจนกลายเป็นเศษเล็กๆจนหาชิ้นดีไม่ได้ไปจนเกือบถึงตอนจบ จนสุดท้ายคอร์เนลคือคนที่กอบกู้เธอขึ้นมาเป็นแก้วใหม่

.

กระบวนการของการเติบโตทำให้แมรีแอนน์เปราะบาง ไม่เคารพรักตัวเองเลยแม้แต่น้อย และมีจิตวิญญาณที่แหลกสลายแบบไม่มีชิ้นดี

.

ในขณะที่คอร์เนลไม่ต่างกัน เขาแตกสลาย แต่ไม่เท่ากับที่แมรีแอนน์เป็น 

การรู้ว่าทั้งสองยังมีกันแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในฐานะที่เรียกได้ว่าเป็นแฟนกัน มันทำให้คนทั้งคู่ยังมีชีวิตอยู่ได้แม้ว่าจะชีวิตจะเลวร้ายสักแค่ไหน มันคือความรักในรูปแบบของพวกเขา สองคนนี้มันรักกันมากมาโดยตลอด ไม่เคยไม่รัก เติมเต็มรอยเว้าแหว่งของชีวิตที่ถูกกระทำมาให้กันและกัน และไม่อาจทำให้ใครคนใดคนหนึ่งหายไปจากใจได้อย่างสมบูรณ์

.

ตลอดทั้งเล่มคือไม่พบเจอความสดใสเลย นักเขียนเล่นกับความรู้สึกคนอ่าน เหวี่ยงความรู้สึกเราไปมา ณ ขณะอ่านเรารู้สึก insecure เหมือนคาแรคเตอร์ตัวละครในเรื่อง อ่านจบเรารู้สึกสะบักสะบอม ใจล้าอย่างที่สุด

.

แต่มันสนุกมากนะ ชอบมาก สำหรับเราไม่มีตรงไหนที่ไม่ดีเลยสำหรับเล่มนี้ มันดีมากพอที่จะเป็นหนังสือดีสำหรับเรา มีทุกอย่างครบสำหรับการเป็นนิยายที่ดีเล่มหนึ่ง

.

ส่วนชื่อหนังสือนั้น เราสรุปเอาเองหลังจากอ่านจบว่า

มันน่าจะมาจาก

ปกติคือไม่รัก

และเพราะไม่ปกติจึงรัก

จบ