ตอนซื้อมาก็คิดว่ามันเป็นนิยายรัก 

ที่ไหนได้มันเป็นนิยายสืบสวน 

เด๋อตลอด รีวิวไม่อ่าน เลือกซื้อหนังสือตามใจตัว 

สมน้ำหน้าเธอแล้ว! 

.

ถามว่ารู้ตัวตอนไหนว่ามันไม่ใช่นิยายรัก หึ รู้ตัวตอนผ่านไปประมาณ 1/3 ของเล่มค่ะ ในโลกนี้ก็คงจะมีฉันที่เป็นคนเด๋อยืนหนึ่ง 555 

.

แต่ก็เป็นสืบความลับแบบเบาๆค่ะ ไม่ได้หนักเศียรเวียนเกล้าอะไรใดใด ซับซ้อนแบบมินิมอลเพียงเท่านั้น

.

เรื่องย่อ

เรื่องราวก็เป็นประมาณว่าพระเอกเป็นเด็กไม่อ่านหนังสือ ไม่ชอบอ่านจับพลัดจับผลูต้องไปเป็นกรรมการห้องสมุดและโดนเลือกให้ทำวารสารห้องสมุดร่วมกับนางเอกที่เป็นหนอนหนังสือตัวยง คอนเท็นส์นึงของวารสารห้องสมุดคือให้ผู้อ่านรีวิวหนังสือมา 1 เล่ม ทีนี้สองคนนี้ก็ต้องไปหาคนที่จะมารีวิวหนังสือให้ 3 คน แต่พอหาได้แล้วปรากฏว่าเรื่องมันก็ไม่ได้ง่าย เพราะคนที่จะมารีวิวหนังสือให้ทั้ง 3 คนต่างก็มีเงื่อนไขต่อรองกับพระเอกแลกกับรีวิวที่จะได้มา ทำให้พระเอกต้องยอมอ่านหนังสือ 

.

แล้วก็บังเอิญว่าในกระบวนการรีวิวหนังสือของคน 3 คนนี้มันมีสิ่งที่เชื่อมโยงกับความลับบางอย่างของพวกเขากับพระเอกอยู่ ซึ่งก็นำไปสู่เรื่องราวไขปริศนาต่อไปอีก 

.

ความรู้สึกที่มีต่อหนังสือ

สิ่งที่ชอบมากที่สุดในเรื่องนี้ก็คืองานแปล 

โอโห แปลดีอะ คือพื้นหลังของเรื่องมันเป็นโรงเรียนมัธยมปลาย ดำเนินเรื่องด้วยตัวละครวัยรุ่น ผู้แปลแปลออกมาได้ฟีลลิ่งแบบโชเน็งมากๆ แล้วก็ใช้คำได้สาแก่ใจมาก คือเรารับรู้ได้เลยว่า พระเอกนี่ไม่ชอบอ่านหนังสืออย่างแรง เอ็นเนอร์จี้ทะลุผ่านตัวอักษรออกมา

เช่น 

“…น่าจะยากเกินพิกัดจนแทบอยากขว้างทิ้ง ถึงอดทนอ่านจนจบก็คงมีแต่ปวดหัว…” 

เนี่ย จริงใจมาก เป็นการแปลที่แสดงความจริงใจของตัวพระเอกที่มีต่อหนังสือได้ชัดมาก ชอบ! 

.

สิ่งที่ชอบรองลงมาคือ คาแรคเตอร์ของตัวละคร 

ผู้เขียนเขียนให้ตัวละครหลักทุกตัวที่ปรากฏในหนังสือมีหลายด้าน ด้านที่คนทั่วไปจะตัดสิน ด้านที่จะมีเพียงบางคนที่ได้เห็น ด้านมืด ด้านดี ซึ่งมันคือคนคนหนึ่ง มีดีมีเลว ไม่ใช่ดีจ๋าหรือว่าเลวจ๋าไปซะอย่างเดียว 

.

สิ่งที่รู้สึกว่าขัดๆหน่อยแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรคือ 

การที่ตัวละครฉลาดเกินอายุ (ทำตัวเป็นโคนัน 555) 

คืออย่างที่บอกก่อนหน้านี้ว่าฉากหลังการเล่าเรื่องของผู้เขียนมันคือโรงเรียนมัธยมปลาย ตัวละครหลักเป็นนักเรียน ม.ปลาย แทบทั้งหมด แต่ว่าพออ่านๆไปก็จะพบว่า วุฒิภาวะของตัวละครมันเกินกว่าที่เด็ก ม.ปลายจะเป็นได้ ความรู้สึกนึกคิดของตัวละครมันเป็นผู้ใหญ่เกินไป บางอย่างมันลึกซึ้งเกินเด็ก ม.ปลายจะสามารถจะคิดได้ มันเหมือนกับการเอาผู้ใหญ่ไปใส่ในฉากเด็ก มันเลยทำให้พื้นของเรื่องกับตัวละครมันออกจากฉีกๆกันไปหน่อย ในความรู้สึกเรา แต่ก็ไม่ได้ลดทอนความสนุกแต่อย่างใด

.

มีความรักกรุบกริบ อ่านแล้วก็เอ็นดูตัวละคร ทุกตัวน่ารัก อ่านเรื่องนี้เราจินตนาการภาพในหัวเป็นอะนิเมะ คือมันเหมือนดูอะนิเมะเรื่องนึงมากๆ

.

อีกอย่างคือชอบคำตอบของนางเอกตอนที่ถูกพระเอกถามว่า ทำไมถึงชอบอ่านหนังสือ นางเอกก็ตอบแบบที่เราคิดไม่ถึงเลยนะว่า 

“ฉันคาดหวังว่าหนังสือจะมีข้อมูลให้ฉันอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงได้อย่างปลอดภัย” 

โอโหมาก คือไม่เคยได้ยินเหตุผลนี้มาก่อน ทั้งในชีวิตจริงและในนิยายเลยค่ะ ชอบคำตอบนี้ ตอนอ่านถึงกับต้องหยุดแป๊ปนึงเพื่อยัอนถามตัวเองเหมือนกันนะคะว่า 

 เออแล้วทำไมเราถึงชอบอ่านหนังสือกันนะ? 

จบ