เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
หนังสือและตัวฉันCartoon Sutcharee
เมื่อท้องฟ้าแจ่มใส ฉันจะออกไปพบเธอ
  • คิดอยู่นานว่าเราจะเขียนอะไรลงไปเป็นโพสท์แรกดีนะ 
    รีวิวหนังสือ บันทึกการอ่าน หรือบันทึกชีวิต? 
    นึกไม่ออก

    ก็เลยคิดว่าอะไรคือสิ่งที่แว้บมาในหัวเป็นสิ่งแรกเมื่อตั้งคำถามว่า 
    ถ้าอยากเล่าเรื่องหนึ่งให้คนอื่นฟัง เราจะอยากเล่าเรื่องอะไร 
    สิ่งที่เข้ามาเป็นสิ่งแรกคือหนังสือเล่มหนึ่งที่อ่านเมื่อเร็วๆนี้ 

    เมื่อท้องฟ้าแจ่มใส ฉันจะออกไปพบเธอ คือชื่อหนังสือนิยายแปลเกาหลีที่เรานึกถึง

    อะไรที่อยากเล่าคงไม่ใช่การรีวิวหนังสือ
    แต่เป็นความรู้สึกที่มีหลังการอ่านมากกว่า หลายความรู้สึกมันผุดขึ้นในใจเต็มไปหมด
    อ่านจบแต่ความรู้สึกไม่จบ อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก 


    เล่มนี้เพื่อนคนหนึ่งแนะนำมาซึ่งเราก็ซื้อมาดองไว้ในตู้นานมากแล้ว (น่าจะเป็นปี)
    เมื่อวันก่อนนั่งจ้องตู้หนังสือ อยู่ดีๆสันหนังสือที่แสนเรียบง่ายของเล่มนี้ก็ดูจะสะดุดตาขึ้นมา

    อืมมม เหมือนกำลังโดนเรียกให้อ่านยังไงยังงั้น 

    ดึงพลาสติกออกแล้วเริ่มเปิดอ่าน
    อ่านไปได้แค่ประมาณ 70 กว่าหน้า ความรู้สึกตื่นเต้นก็พุ่งขึ้นมา
    ที่ตื่นเต้นก็ไม่ใช่เพราะเนื้อเรื่อง แต่ตื่นเต้นที่ เห้ยย หนังสือมันถูกจริตเราอะ ทำไมถึงถูกจริตได้ขนาดนี้นะ

    หนังสือไม่มีความหวือหวาอะไรใดใด
    เรียบง่าย ไม่ซับซ้อน 
    แต่ว่านะ ฉันชอบหนังสือเล่มนี้เหลือเกิน

    เราชอบหนังสือที่เวลาอ่านจบแล้วหนังสือได้ทิ้งความรู้สึกหลายอย่างไว้ให้เรา
    เล่มนี้เช่นกันเป็นความรู้สึกที่ดีและอบอุ่นอยู่ในใจมากจริงๆ

    หนังสือเล่าถึง

    มกแฮว็อน ครูสอนศิลปะที่มีปมชีวิตมากมาย ลาออกจากงานและกลับบ้านต่างจังหวัดในช่วงฤดูหนาว
    โฮดูเฮาส์เป็นเกสต์เฮาส์ของครอบครัวที่ต่างจังหวัด ที่คุณน้ามย็องยอเป็นเจ้าของ

    มกแฮว็อนกลับไปก็พบว่ามย็องยอจะขอปิดกิจการโฮดูเฮาส์ ถ้าตอนที่อ่านหากคิดว่ามกแฮว็อนเสียศูนย์ไปมากแล้ว พอเจอมย็องยอเท่านั้นแหละโอโหมกแฮว็อนคือคนปกติ มย็องยอคือบุคคลที่จิตใจแหลกสลายพร้อมหายไปจากโลกใบนี้ตัวจริงเสียงจริง
    พอคนพังๆสองคนมาอยู่ด้วยกัน ช่วงต้นของหนังสือ มันเลยดูจะอึมครึมๆ

    อิมอึนซ็อบ เจ้าของร้านหนังสือกู๊ดไนต์
    ร้านหนังสือบ้านนอกในบ้านโบราณที่ทำเลไม่เหมาะกับการเป็นร้านหนังสือแม้แต่น้อย
    พออ่านเจอตัวละครนี้เปิดร้านหนังสือฉันก็รู้ได้ในทันทีว่า นายต้องเป็นคนคูลคูลแบบที่ฉันชอบแน่เลยอิมอึนซ็อบ แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ 

    อิมอึนซ็อบชอบมกแฮว็อนมานาน ตั้งแต่เด็ก ชอบความรู้สึกที่อิมอึนซ็อบมีต่อมกแฮว็อน
    มันดูใสซื่อ บริสุทธิ์ จริงใจ และเปี่ยมไปด้วยสิ่งที่ความรักที่ดีควรจะเป็น 

    มกแฮว็อนจับผลัดจับผลูได้ไปทำงานในร้านหนังสือกู๊ดไนต์ และความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเริ่มต้นขึ้น

    ขอเล่าเท่านี้พอ ขี้เกียจเล่าแล้วล่ะ 
    ขอบอกสิ่งที่ชอบดีกว่า 

    สิ่งที่ชอบคือ

    เราชอบวิธีการเล่าเรื่อง การเล่าสถานการณ์ปัจจุบันตัดสลับกับความทรงจำเรื่องราวในอดีตแบบย่อหน้าต่อย่อหน้า คือ ย่อหน้าหนึ่งกำลังพูดถึงเหตุการณ์ปัจจุบัน อีกย่อหน้าหนึ่งกระโดดกลับไปที่ความทรงจำ หรือเรื่องราวในอดีตของตัวละคร และสลับมาอีกย่อหน้าหนึ่งคือตัดกลับมาที่เดิม

    ดูเหมือนจะงง แต่ไม่งง เราชอบวิธีการเล่าแบบนี้ ท้าทายคนอ่านดี 

    วิธีการเล่าอีกแบบคือ เล่าผ่าน blog ส่วนตัวร้านหนังสือที่อึนซ็อบเขียน
    ส่วนตัวเราคิดว่าอึนซ็อบเขียนหนังสือดีมาก 
    อ่านหนังสือหลากหลาย และเป็นคนมีสไตล์พอควร (เป็นคนคูลคูล)

    ใน blog ของอึนซ็อบจะเป็นการเล่าเรื่องของร้านหนังสือและอัพเดตชีวิตของเขาให้กลุ่มคนที่เขาเรียกว่ากู๊ดไนต์คลับ (คนที่นอนไม่หลับทั่วโลก) อ่าน เขาเล่าถึงแฮว็อน (ใช้นามแฝงว่า H) และเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองลงไปใน blog นั้น แม้กระทั่งความรู้สึกที่มีต่อแฮว็อน และเรื่องส่วนตัวอีกหลายอย่าง
    เราจะเข้าใจสิ่งที่อึนซ็อบคิดผ่านการเล่าเรื่องผ่าน blog อีกที เราชอบตรงนี้

    ชอบตัวละครอึนซ็อบมาก
    ปกติเป็นคนพูดน้อย มีความรักลึกซึ้งต่อแฮว็อน อีคิวสูง ต่อให้เรื่องราวในชีวิตจะแย่แค่ไหน อึนซ็อบยังมีพลังที่จะเดินต่อไปในชีวิต ทำในสิ่งที่อยากทำ ไม่ยอมรับกับเรื่องแย่ที่ถูกโยนใส่หรือผูกมัดเขาไว้ว่าเขาควรเป็นทุกข์ อึนซ็อบคือแสงสว่าง คือคนประเภทที่เมื่อมองไปหาก็จะรู้สึกถึงพลังงานดีๆอยู่เสมอ

    ชอบแฮว็อนตรงที่ แฮว็อนเป็นตัวละครที่เปิดเผย
    ไม่มีเก๊ก ไม่ฟอร์มใดใด รู้สึกอะไรก็พูด อยากทำอะไรก็คือทำ ขนาดอยากนอนกับพระเอก ก็คือบอกว่า ฉันอยากนอนกับนาย (นอนที่ไม่ได้ถึงนอนจับมืออะค่ะ)

    ชอบฟีลของหนังสือ
    มันเหมือนเวลาเราดูซีรีย์เกาหลีฟีลกู๊ด
    มันอบอุ่น มันอุดมคติ เหมือนคืออะไรที่เราคาดหวังไว้ว่าโลกเรามันควรเป็นแบบนี้ ความเข้าอกเข้าใจคนอื่นแบบนี้ หรือแม้กระทั่งการโยนความรู้สึกที่ดีให้กัน บรรยากาศความอบอุ่นมันอบอวลอยู่ตลอดทั้งเล่ม มันน่ารักมากมากกกกกกกก

    มีหลายประโยคที่อ่านแล้วชอบ โดยเฉพาะบทสนทนาที่แฮว็อนถามอึนซ็อบว่าทำไมถึงตั้งชื่อร้านว่า กู๊ดไนต์ แล้วอึนซ็อบตอบว่า

    “…ก็แค่ถ้าได้นอนหลับสบายก็คงจะดี ตื่นมาอย่างสดใส กินอิ่ม ทำงานได้ดี แล้วก็ถ้าได้พักผ่อนอย่างเต็มอิ่มแบบนั้นคงเป็นชีวิตที่ดีมาก”

    มันดูเรียบง่าย และ impact กับใจเรา
    นั่นน่ะสินะ แล้วยังต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีก

    จบ 

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in