" เห็นอัพรูปแมว ..นายเลี้ยงหรอวะ? "

ลูคัสถามพลางงับแซนวิช 

"อ่าฮะ ..เลี้ยงมาได้..." เฮนเดอรี่ทำท่านับนิ้วไปจนหมดทั้งสองมือ

" 3 วันละ .." เงยหน้าตอบด้วยสีหน้ากวน ๆ ตามประสา แล้วก้มหน้าอ่านเลคเชอร์ต่อ

"อ้าว นับนิ้วทำมะเขืออะไรล่ะ เอ้อ...แต่น่ารักดีนะ สีดำซะด้วย ..." ลูคัส เพื่อนสนิทในเอกเดียวกันของเขาเปิดรูปในมือถือขึ้นมา 

"ชื่อ ปารีส น่ะ " เฮนเดอรี่เสริม

ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง เขาชักจะคิดถึงปารีสแล้วสิ ตอนนี้จะเป็นยังไงนะ?

" ขอไปเล่นได้มะ?  " 

เฮนเดอรี่ยกคิ้วขึ้น ก่อนจะเงยหน้ามองลูคัสอีกครั้ง

"....." 

"...." จู่ ๆ สายตาคู่นี้่ของเขาก็ถูกดึงดูดให้มองคน ๆ นึง ที่เดินผ่านหลังลูคัสไป และกำลังเข้ามานั่งที่โต๊ะเลคเชอร์เยื้องเขา

เจ้าของผมสีดำสนิท ดวงตาคม คิ้วเข้มที่กดลงแทบตลอดเวลา ดูนิ่งซะจนขนลุก 

เขาเคลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง จัดแจงเอกสารที่ใช้เรียนออกมากางบนโต๊ะ แล้วใช้เอียร์พอตตัดขาดโลกภายนอกไป

"เฮ้ ..สนใจอยู่ป่ะวะ"  ลูคัสยกมือขึ้นโบก ๆ ตรงหน้าเฮนเดอรี่ก่อนจะหันไปมองตาม

" อะ ..อะไรนะ? ... นายพูดอะไรงั้นหรอ ? " เฮนเดอรี่สะดุ้งเหมือนเพิ่งกลับมาที่โลกปัจจุบัน เขาหันไปยกคิ้วยิ้ม ๆ 

" วันนี้ไปเล่นเกมห้องนายนะ โอเค ขอบคุณครับ" ลูคัสจับมือเฮนเดอรี่มาชนหมัด เออออข้อตกลงไปเองซะงั้น ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง ระหว่างกลับโต๊ะก็ไม่ลืมจะเต๊าะสาวต่างคณะที่มาเรียนวิชาเดียวกัน

ก็สมกับเป็นเขาล่ะนะ 

ลูคัสเป็นเพื่อนมาตั้งแต่เขาเข้าปี 1 ตอนนี้ก็ขึ้นปี 2 มาด้วยกันแล้ว ชวนกันลงวิชาเหมือนกัน ก็แทบจะเห็นหน้ากันทุกวันเป็นปกติ 

เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวจริง ๆ 

แต่ตอนนี้เหมือนเขาจะเจอเพื่อนใหม่ที่ยังไม่รู้จักกัน 

คนละเอกรึเปล่านะ? 

ตัวเล็กจัง ...

ไหล่นั่น...

เจ้าตัวเหมือนจะรู้สึกลืมอะไรบ้างอย่างในกระเป๋า จึงหันกลับมาหยิบ ก็ดันสบตาเข้ากับเฮนเดอรี่จัง ๆ ..

!!

 เฮนเดอรี่รีบหันไปมองทางอื่นอย่างรวดเร็ว

คิ้วเข้มขมวดลงนิดหน่อยแล้วหันกลับไปสนใจสมุดตรงหน้าต่อ

ชิบหายล่ะ....

จะมองเราแปลก ๆ รึเปล่านะ? 

" นายมีอะไรงั้นหรอ? "​

"..........." เขาหันควับกลับมาทางต้นเสียง คนที่เขาเพิ่งละสายตาเมื่อกี้ คนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะของเขา 

"...อ-อะ เปล่านะ ... โทษที ๆ เหม่อเฉย ๆ น่ะ " เขาโบกมือปัด ๆ ท่าทางเลิกลั่กทันที 

"...งั้นหรอ.... " ดวงตาคม หลุบมองพื้นนิดหน่อย ก่อนจะนวดต้นคอตัวเอง

"นึกว่ามีอะไรติดหลัง ...... ถ้าไม่มีอะไรก็ดี "​

เขาพูดจบก็หันตัวเดินกลับโต๊ะ 

"กว้านเฮิง ! " 

" ? "​ คนตัวเล็กหันกลับมามอง 

"ช- ชื่อฉัน ...." ไม่รู้ทำไมถึงได้โพล่งชื่อตัวเองออกไปแบบนั้น 

มันดูเสร่อมากเลยนะเนี่ย โธ่เอ๊ย ...

" ...เซียวจวิ้น...." เขาพยักหน้ารับรู้ เจ้าของสายตาเย็นชากลับแนะนำตัวตอบอย่างง่ายดาย 

จะว่าโล่งก็โล่งล่ะนะ 

"...อือ...นายเอกอะไรน่ะ ? " 

เฮนเดอรี่ตัดสินใจสานต่อบทสนทนา 

" ...ภาพยนต์​....นายล่ะ ? "​

" อะ ..วิศวะน่ะ ...อ่า ..เครื่องกล..." เขายิ้มตอบ

มันเป็นจุดเริ่มต้นของผมกับเขา ..เซียวจวิ้น...

----